Άφιξη στο Aeroport Marseille Provence γνωστό και ως ΜΡΑ. Το μέγεθος του αεροδρομίου είναι ‘μεσαίας’ κατηγορίας, με μεγάλη domestic και βορειοαφρικανική κίνηση αλλά σχετικά περιορισμένη διεθνή, σε σχέση για παράδειγμα με την Νίκαια ή την Λυών. Αυτά μέχρι να αρχίσει η απευθείας σύνδεση με το υπερhub Αθηνών. Το κυρίως τέρμιναλ χωρίζεται σε 4 halls, με το τέταρτο, το πιο σκοτεινό, να είναι αυτό της Air Chance. Στα 5 βήματα είναι και το λοκο τέρμιναλ ΜΡ2, ex-hub της Ryanair - πριν αυτή τα σπάσει με τις τοπικές αρχές και συνδικάτα για το καθεστώς εργασίας των υπαλλήλων της σε γαλλικό έδαφος. Το Super Shuttle (όπως λέμε Super Frelon ή Super Puma) ήταν στην ώρα του και έτσι 2 ώρες πριν την πτήση των 19:00 για FRA βρεθήκαμε μπροστά στην τσεκινατζού, αφού τα κίτρινα μηχανήματα της LH δεν λειτουργούσαν. Αποσκευές δεν υπήρχαν για τσεκ-ιν και έτσι η όλη διαδικασία τελείωσε γρήγορα, με χαμόγελα, ευχές και την φράση ‘η πτήση σας έχει 1 ώρα καθυστέρηση αλλά μην ανησυχείτε, θα προλάβετε την σύνδεση χωρίς πρόβλημα, bon voyage!’.
Έτσι και έγινε: εμείς δεν ανησυχήσαμε και σε 5 λεπτά είχαμε περάσει τον έλεγχο ασφαλείας, όπου οι σεκιουριτάδες - συνήθως από το Μαγκρέμπ - συζητούν δυνατά τι έγινε με την cagole (μεταφραζόμενο ελεύθερα σαν ''σκυλί'') από το Φεζ την προηγούμενη μέρα (ή νύχτα). Τα λεπτά -οι 3 ώρες- δεν περνούσαν βασανιστικά, καθώς στο Τέρμιναλ υπήρχε
υψηλός προσκεκλημένος εκ Βουλγ...εξ Αθηνών, που ετοιμαζόταν για charter-αρπαχτή προς HER και
λοιπό traffic που οι μεγάλες βιτρίνες-παράθυρα του ΜΡΑ επιτρέπουν απλόχερα την θέαση στους περίεργους επιβάτες. Αυτό ως και περίπου τις 19:00-19:15 καθώς το Β737 δεν είχε φτάσει ποτέ για να αποβιβάσει τους επιβάτες από FRA, να ξεσκονιστεί και να πάρει εμάς. Η υπεύθυνη μπορεί να μάς διαβεβαίωνε σε άψογα γαλλικά Φρανκφούρτης ότι η πτήση θα φύγει μόνο με 1Ω καθυστέρηση, αλλά ο γκουρού της LH συνάδελφος Μαρκ προειδοποίησε αυτάρεσκα ότι το έργο θα ήταν διαφορετικό και ακόμα χειρότερα ότι επρόκειτο να παρακολουθήσουμε φαρσοκωμωδία. Στην πραγματικότητα, το Β737 δεν είχε καν απογειωθεί από το Φραπορτ, όπως μπορoύσαμε να διαπιστώσουμε από το LH application στο iphone του Μαρκ, κάτι που μας έκανε να αναρωτιόμαστε τι είδους πληροφόρηση λαμβάνουν στα περιφερειακά αεροδρόμια από τα κεντρικά της Φρανκφούρτης και εμένα αν έπρεπε να αγοράσω τηλέφωνο χωρίς πλήκτρα. Υπολογίζοντας 1,5Ω πτήσης τουλάχιστον για MRS από FRA, άρχιζαν να μας μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά για αυτό που θα ακολουθούσε...Το οποίο δεν ήταν άλλο από την ανακοίνωση για 3ωρη καθυστέρηση και μια ουρά 100 περίπου ατόμων για κουπόνι συσσιτίου, ή κάτι που θα έμοιαζε τέλος πάντων με φαγητό. Νομίζω ότι θέλει πολύ προσπάθεια για να φτιάξεις ένα σάντουιτς σαν και αυτό το μπαγιάτικο που μάς προσέφερε η LH με 90% βούτυρο και 10% ζαμπόν ή τυρί (η επιλογή μας μάρανε). Το
σπέσιαλ λοκο σάντουιτς, αποτελούσε προσβολή σε αυτό που οι λέξεις jambon και fromage αντιπροσωπεύουν στην Γαλλία, χώρια που έπρεπε να περιμένουμε γύρω στα 30λ για να το φέρουν (ξεπαγώσουν) , μιας και η καντίνα δεν προσέφερε τα δικά της φρεσκοφτιαγμένα σε λαχταριστή γαλλική μπαγκέτα με αντάλλαγμα LH κουπόνι. Δεν προσέφεραν ούτε καν επιλογή αναψυκτικού και όταν η κοκα-κόλα εξαντλήθηκε, μπορούσες να πάρεις μπύρα αλλά σε καμιά περίπτωση cola zero ή Fanta, παρόλο που η μπύρα ήταν πιο ακριβή... Για να μην συνεχίσω τώρα την περιγραφή της ‘εξυπηρέτησης΄ της LH (θα το κάνω μετά) να πω μόνο ότι μ’έκανε να θυμηθώ την τίμια Hellas Jet που σε ανάλογη περίπτωση μας είχε τραπεζώσει σε μπουφέ του Sofitel – ίσως δε για αυτό και να έκλεισε.
Ενώ ο Μαρκ ήταν για κανένα 45λεπτο στο τηλέφωνο με την μνηστή του την LH ωρυόμενος στα Γερμανικά, και αφού βεβαιώθηκε ότι το Α380 θα έφευγε στην ώρα του (oπότε αντίο από εμάς) μιας που ήταν on time από Πεκίνο, κατά τις 22:00+ άρχισε επιτέλους η επιβίβαση στο Β735 μέσω φυσούνας. Πριν την είσοδο στο αεροσκάφος φρόντισαν να τσιμπήσουν την αποσκευή της φτωχής Σάντρας, σαν oversized για delivery on aircraft. Βέβαια delivery on aircraft στο Β737 δεν υπάρχει αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Πρώτη διαπίστωση ήταν ότι είχα διακτινιστεί μακρυά από τους συνταξιδιώτες μου και θα καθόμουν στην 8Α, η οποία δεν έχει παράθυρο :shock:.
''Τι το θες το παράθυρο flesland βραδιάτικα, πάρε κανέναν ύπνο να ξεχάσεις την γεύση του τραπεζώματος'' αυτοπαρηγορήθηκα. Σχετικά με τις θέσεις, ενώ δεν είχαν αλλάξει και πολύ τα τελευταία 20 χρόνια, είχε έρθει η στιγμή για τα γερμανικά Boeing να αποκτήσουν τα πολυδιαφημισμένα καινούργια καθίσματα...αυτά που σου δίνουν extra legroom και επειδή είναι ελαφρύτερα, δεν μολύνουν πια το περιβάλλον τόσο όσο γεμίζουν την τσέπη της Lufthansa. Aντιθέτως, οι επιβάτες δεν νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τα νέα καθίσματα...Προσωπικά τα βρήκα επιπέδου άνεσης Ryanair, με ωραιότερο αμπαλάζ - μιας και καινούργια, ο Michael ίσως τελικά γελάσει τελευταίος. Ας μην γκρινιάξω όμως άλλο.
Η πτήση ξεκίνησε με την απαραίτητη συνοδεία του
Mistral πάνω από την Προβηγκία και μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Οι περισσότεροι επιβάτες έπεσαν λιπόθυμοι για ύπνο και ξύπνησαν μόνο για το catering 20 λεπτά μετά που δεν μας επιφύλασσε κάποια
τρελή έκπληξη, εκτός από την επιβεβαίωση ότι η LH έχει κόψει την ‘επιλογή’, operating single type σάντουιτς πια. Για τις 50αρες αεροσυνοδούς μού έμεινε θετική εντύπωση, ειδικά στο πώς αντιμετώπιζαν μακροσκελείς ερωτήσεις από Ασιάτες συνεπιβάτες - όπως ''Shanghai, Shanghai??''. 20 λεπτά πριν το τέλος της πτήσης ανακοινώθηκαν τα νέα gate για τους ενδοευρωπαϊκούς προορισμούς και κάτι σαν ‘καλή τύχη’ για όλους τους υπόλοιπους, όπως και τον τύπο από το Gratz δίπλα μου. H νύχτα δεν θα ήταν σύντομη και το ήξερα και εγώ και αυτός... Μεγαλοπρεπής άφιξη στις 00:15 στο FRΑ και αναμονή γύρω στα 40 λεπτά πριν ο πρώτος επιβάτης βγει στην φυσούνα: όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια μας ενημέρωσε ο πιλότος και επαναλάμβανε με συχνότητα δεκαλέπτου η αεροσυνοδός – ‘
μας ξέχασαν και περιμένουμε κάποιον να έρθει’- ο λόγος ήταν ότι δεν υπήρχε κανείς να εφαρμόσει την φυσούνα στην πόρτα...Το κερασάκι ήρθε όταν ανακοινώθηκε ότι η cargo door με τις - δήθεν - delivery on aircraft αποσκευές δεν ανοίγει και έτσι οι ενδιαφερόμενοι θα πάρουν τις αποσκευές τους την επομένη στο αεροδρόμιο της επιλογής τους και όχι στις ζώνες του FRA...
Κατευθυνθήκαμε για τα tickets desks - καθώς η ανταπόκριση είχε χαθεί πανηγυρικά για 2 ώρες- για να κλείσουμε το FRA-JNB και εκεί μας περίμενε μια ουρά 2 ωρών περίπου. Καθότι 2 από την ομάδα ήταν LH Silver σκεφτήκαμε να επιχειρήσουμε για το counter της business: ρωτήσαμε τον τύπο που φώναζε τους αριθμούς (ούτε σε ΚΤΕΛ) αν γίνεται κάτι τέτοιο και αφού το σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα και κοίταξε την κάρτα με περιέργεια μάς είπε:
‘ΟΚ, 287 is a special number, it is the next one’ .Ο Herr Peozec (του οποίο το όνομα παραλλάσσω για τις ανάγκες του τριπ ριπορτ και των σπιούνων στο γραφείο Αθηνών) ήταν εμφανώς δυσαρεστημένος που 01:00 τα ξημερώματα έκανε rebooking σε εκνευρισμένα άτομα που ελπίζαν να πάνε διακοπές. Στον προηγούμενο τυχερό επιβάτη είπε με στόμφο ότι δεν μπορεί να δουλεύει πάνω από 10 ώρες καθώς ο γερμανικός Νόμος είναι αυστηρός, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι βρήκε μεγάλη κατανόηση στα μάτια του έκπληκτου ταξιδιώτη. Με εμάς άρχισε καλά αν και ήμασταν 4 διαφορετικά εισιτήρια FRA-JNB και 2 ξεχωριστά JNB-CPT (και με άλλη εταιρεία
), άλλα η κατάσταση κάπως χειροτέρευσε όταν αρχίσαμε τις ερωτήσεις για αποζημιώσεις, αν και πόσα, γιατί καθυστέρησε η πτήση, αν θα μας κάνει upgrade ή αν υπάρχει χειρότερη εταιρεία από την Lufthansa (ερώτηση του Γαλλοαμερικανού που είμαι σίγουρος ότι την φύλαγε για καιρό) . Επίσης κάναμε το λάθος να πιάσουμε συζήτηση για ευαίσθητο – αισθηματικής/ερωτικής φύσης -θέμα μπροστά του, κάτι που μάλλον δεν εκτίμησε δεόντως. Στο τέλος, και αφού οι ερωτήσεις μας επικεντρώνονταν κυρίως για το τι θα γίνει με το JNB-CPT και γιατί άργησε η πρώτη πτήση, η ατάκα κλασικού γερμανικού customer service με ειρωνικό ύφος ανοργασμικής :
‘look, I can stop with your tickets now if you continue with your questions -it is late’, ενεργοποίησε για πρώτη φορά έκρηξη μου σε αεροδρόμιο για το ποιου πραγματικά ήταν το λάθος που είναι 'late'...H απορία που έχω με τους Γερμανούς είναι πώς καταφέρνουν να βρίσκουν καλούς επαγγελματιές στον αέρα και άλλους σαν τον Herr Peozec στο έδαφος. Θυμάμαι αντίστοιχες καταστάσεις πέρυσι στο Μόναχο με την κακοκαιρία, που μόνο που δεν βρίζαν τους πελάτες τους επειδή τους ρωτούσαν το οτιδήποτε, ξεχνώντας ίσως ότι αυτοί τους δίνουν δουλειά...Αφού ηρέμησε η κατάσταση και τα μπινελίκια για την σπουδαία μέρα ήταν μόνο στα ελληνικά πια και στο μυαλό μου, φύγαμε με booking στην South African Airways με Α346 στις 20:30 της επομένης (η LH ξαναπετούσε για JNB στις 22:45) και connection για CPT, την μέγιστη αμφιβολία για το αν έπρεπε να προτιμήσουμε το Α380 από τις SAA, τα κουπόνια για το Holiday Inn και μετά από δική μας υπόδειξη κουπόνια 10Ε έκαστος για φαγητό.
Στο Holiday Inn, ένα από τα 3-4 της φίρμας που υπάρχουν στην περιοχή και λειτουργούν ως κοράκια ξεχασμένων επιβατών, μάς περίμενε άλλη μια μικρή ουρά 30-40 λεπτών περίπου. Το ξενοδοχείο όμως ήταν πολύ καλό, ότι έπρεπε για μια κουραστική μέρα. Την επομένη το πρωί, μετά από την κατάνυξη του πρωινού μπουφέ και τη γκρίνια της Σάντρας για το ότι το τσαντάκι της Star Alliance που της δώσανε σε αντικατάσταση της 'κλειδωμένης΄ στο αμπάρι αποσκευής, είχε μόνο XΧL πιτζάμα, γυρίσαμε στο αεροδρόμιο για την βαλίτσα της και για να επιβεβαιώσουμε τα εισιτήρια της SAA μόνο για το σκέλος JNB-CPT καθώς αποφασίστηκε ότι το Α380 ήταν ο στόχος και ότι το FRA-JNB έπρεπε να γίνει με την Lufthansa. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν ήμουν υπέρ :?
Η κυρία
στο counter της SAA ήταν πολύ ευγενική και τα εισιτήρια άλλαξαν χωρίς καμία επιβάρυνση κατά μία μέρα. Έπειτα, πάλι πίσω στα counters της LH για την ματα-ξαν-αλλαγή για την πτήση του Α380 του ίδιου απογεύματος. Εκεί είχαμε έναν αρκετά εύθυμο διάλογο για με την Τουρκικής καταγωγής Γερμανίδα, για το ότι η Air France είναι χειρότερη από αυτούς στην εξυπηρέτηση και μας έδωσε ακόμα 80 Ε συνολικά σε κουπόνια. Με την παραλαβή της ξεχασμένης βαλίτσας της Σάντρας και την αποθήκευση όλων των χειραποσκευών για περίπου 5Ε έκαστη στο υπόγειο του αεροδρομίου, αποφασίσαμε να δούμε την Φρανκφούρτη by day.
Η οποία Φρανκφούρτη είναι ότι πρέπει για χαλάρωση μια ηλιόλουστη αργία. Φτηνή μπύρα, άδειοι δρόμοι, τα 380 από πάνω, τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς στις όχθες του Μάϊν; Αφού περάσαμε 5-6 ώρες στην έδρα της ΕΚΤ και του Ευρώ,
γυρίσαμε πίσω στο Fraport να καταναλώσουμε τα 120 Ε σε κουπόνια. Το πρώτο έφυγε στα starbucks καθώς αυτού του είδους ο καφές (ο κρύος ετοιματζίδικος) δεν απαντάται συχνά στα νότια της Γαλλίας. 40Ε εξαφανίστηκαν. Έπειτα, αποκαμωμένοι από τα μάφιν και τις
αναμνηστικές φωτογραφίες στα τοπικά μνημεία, πήγαμε στα hooters του αεροδρομίου για να αποτίσουμε φόρο τιμής στις Γερμανίδες σερβιτόρες (
εδώ επί το έργο με άγνωστο κύριο), να φάμε βρώμικες φτερούγες κοτόπουλου (ή κάτι παρόμοιο) και να συνεχίσουμε με κοκτέιλ. Το δεύτερο κουπόνι των 40 Ε είχε περάσει στην ιστορία. Έχοντας μόνο 20 λεπτά πριν την έναρξη της επιβίβασης, κατευθυνθήκαμε προς τον έλεγχο διαβατηρίων όπου αυτό με την επιγραφή ''Ελληνική Δημοκρατία'' επιθεωρήθηκε 2 λεπτά παραπάνω από το γερμανικό και το γαλλικό, και τον σωματικό που όλα τελείωσαν πολύ γρήγορα και με αστειάκια ''kalimera, efxaristo''. Έχοντας 10 περίπου λεπτά , 40 Ε σε κουπόνι και τα στομάχια μας γεμάτα από μεταλλαγμένες φτερούγες, ο μόνος δρόμος να τα ξοδέψουμε αβάδιστα ήταν να παραγγείλουμε 3 βότκες red bull που αντιστοιχούσαν ακριβώς στην τιμούλα. Ευχαριστούμε Lufti, βγάλαμε
τις πιο χαρούμενες φωτογραφίες στο Frankfurt am Main - το Airbus όχι την πόλη.
Σε καταστάσεις ευφορίας δεν έχει και μεγάλη σημασία ο χρόνος αναμονής αφού όλα είναι σχετικά. Παρόλα αυτά, το
μέγεθος του πλήθους προκαλεί αν μην τι άλλο από μόνο του ενδιαφέρον. Η επιβίβαση γίνεται από 2 γέφυρες-φισούνες για τον κάτω όροφο και μία για τον πάνω και τους προνομιούχους. Το Α380 έχει διαμόρφωση 3-4-3 στην Οικονομική. Η Τουρκάλα τσεκινατζού μας είχε βάλει σε 1+3 διαμόρφωση
στις πρώτες σειρές, καθώς δεν υπήρχε ολόκληρη τετράδα ελεύθερη και μας είπε να ζητήσουμε ευγενικά να ανταλλάξουμε με αυτόν που θα καθόταν στην τετράδα δίπλα στους άλλους 3. Έτσι και έγινε, εμείς προσγειωθήκαμε στις 54 D,E,F,G και η (πολύ) ευτραφής και συμπαθής Καναδέζα (κάτι σαν του ΕΣ) δίπλα σε 2 Ιαπωνέζους, που στωικά παρακολουθούσαν την εκπλήρωση του πεπρωμένου τους σιωπηλοί. Αφού το 20+ μελές πλήρωμα τακτοποίησε όλους τους επιβάτες με γερμανική πειθαρχία και οι κινητήρες άρχισαν την μελωδία τους με μηδέν καθυστέρηση, ήταν και η δική μας ώρα να το βουλώσουμε για να απολαύσουμε την ιεροτελεστία στο taxi από τις 3 κάμερες του Α380.
Όχι πολλές μανούβρες είναι η αλήθεια, και πώς άλλωστε; Είχαμε φτάσει στον διάδρομο απογείωσης, τα φώτα χαμηλώσαν και είμασταν έτοιμοι - 24 ώρες αργότερα - να πετάξουμε 10,5 ώρες προς Ν.Αφρική. Και εκεί που περιμένεις τις μηχανές να ουρλιάξουν και την πλάτη σου να γίνει ένα με την πλάτη του καθίσματος σου, το Α380 άρχισε σιγά-σιγά να επιταχύνει, τόσο σιγά που δεν το καταλάβαινες σχεδόν...και δεν το καταλάβαινες γιατί και ο θόρυβος των μηχανών ήταν ελάχιστος...΄Εντυπωσιακό’ αρχίσαμε να σχολιάζουμε ψιθυριστά με γουρλωμένα μάτια, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την ‘σιγή’. Προς το τέλος του διαδρόμου το Α380 είχε εγκαταλείψει την μάταιη τούτη γη και αργά αλλά σταθερά κέρδιζε ύψος.
Στα μικρόφωνα ήταν μια αισθησιακή Γερμανίδα cougar που για τις ανάγκες του ριπορτ του ονομάσω Εμμανουέλα. Μας εξήγησε ότι θα μοιράζονταν ακουστικά για να απολαύσουμε το IFE τους. Επίσης ότι θα υπάρχουν αναψυκτικά και ποτά , ότι θα μας τραπεζώσει και ότι άλλο προβλέπεται από το στρατιωτικό εγχειρίδιο. Και όλα αυτά με αισθησιακή ψιθυριστή φωνή που ερχόταν πίσω από την μπλε κουρτίνα. Το σόλο της Εμμανουέλας διακόπηκε μόνο από τον κάπτεν που μας είπε τον καιρό, την ώρα και ότι μετά το φαγητό θα κλείσει τα φώτα για να κοιμηθούμε.
Πίσω από το παραβάν πάλι, εμφανίστηκαν αμέτρητοι αεροσυνοδοί και φροντιστές στους 2 διαδρόμους που σέρβιραν πρώτα το απεριτίφ και μετά το φαγητό. Για μας θα ήταν ξανά βότκα, μην μπερδέψουμε και τον λάρυγγα μας. Η επιλογή στο φαγητό ήταν
κοτόπουλο ή
ζυμαρικά. Σε καλά επίπεδα αν και φουσκωμένος από το γερμανικό τσιμπούσι στο FRA. Το φαγητό τελείωσε και οι δίσκοι μαζεύτηκαν όταν το πλήρωμα τελείωσε το σερβίρισμα μέχρι την μέση τους α/φους (εκεί αναλάμβανε άλλη ομάδα). Επίσκεψη στην τουαλέτα, όπου οι 2 πρώτες βρίσκονται αρκετά κοντά και όλα έτοιμα για έναν μεγαλοπρεπή ύπνο. Το recline δεν βέβαια τίποτα το αξιοσημείωτο, και ο χώρος είναι πάνω κάτω το ίδιο με του Α340. Αν δεν είχα και το κουτί του IFE στα πόδια μου όλα θα ήταν καλύτερα :evil: . Όπως και να’χει και λόγω κατανάλωσης της μικροποσότητας αλκοόλ από τις μπύρες στην Φρανκφούρτη μέχρι την βότκα της Εμμανουέλας δεν ήθελα και πολύ για να κοιμηθώ σαν πουλάκι. Ο Γουίλυ είχε κοιμηθεί από νωρίς άλλωστε με την νανουριστική ομιλία της Εμμανουέλας, η Σάντρα ήταν πίσω από την μάσκα-παροπίδα και ο Μαρκ ήταν ο μόνος που δεν θα κοιμόταν αφού
θα παρακολουθούσε τον χάρτη διαδρομής.
Ο ύπνος μου διακόπηκε στην μέση της διαδρομής από την βραχνή φωνή της Εμμανουέλας. Χαλάλι σκέφτηκα, θα έχει κάτι σημαντικό να ανακοινώσει: και πράγματι ζητούνταν επειγόντως γιατρός. Δευτερόλεπτα αργότερα κατάλαβα ότι το emergency ήταν ακριβώς πίσω μου, στην 55 την σειρά....Άσχημες σκέψεις μπήκαν στο μυαλό μου για το αν κάποτε θα φτάναμε στην Ν. Αφρική. Ο Μαρκ δεν έχασε την ευκαιρία να μας πληροφορήσει ότι πετούσαμε κάπου πάνω από το μαγευτικό Καμερούν και το Τσαντ - αυτό γιατί υπάρχει avoid Lybia για γνωστούς λόγους και η πτήση είχε κάνει ‘παράκαμψη’... Δεν είχα εικόνα του αεροδρομίου στην Ντουάλα , αλλά με το μυαλό μου σκεπτόμουν ήδη προσγείωση σε χωμάτινο διάδρομο πλάι σε Antonov, Mil Mi-8 και σπάνια κινέζικα props. Κάτι που ευτυχώς δεν χρειάστηκε και αφού ο ασθενής επέστρεψε στην θέση του από τα lavatory που τον είχε αναλάβει ο γιατρός και η Εμμανουέλα, εγώ συνέχισα τον ύπνο μου για να τον διακόψω ξανά μετά από έναν δυνατό θόρυβο: στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο ίδιος ασθενής επιβάτης που κατρακύλησε στον διάδρομο αλλά τελικά ήταν ένας θερμός που έπεσε από ένα overhead ντουλαπάκι στο κεφάλι κάποιου ατυχή. Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα για μένα να απολαύσω το IFE μιας που ύπνο δεν θα είχα, με περιορισμένη επιλογή ταινιών (ναι, η ΕΚ σε κακομαθαίνει) αλλά αρκετή καλή επιλογή μουσικής. Είδα τα νέα της προηγούμενης μέρας στο Euronews (δηλαδή της ημέρας που θα πετούσα κανονικά) και κάτι ακόμα συναυλίες. Θα ήταν ωραίο να είχε κάποιο ντοκιμαντέρ για την χώρα προορισμού, όπως είχα δει σε προηγούμενο ταξίδι με τους Γερμανούς στην Ασία, αλλά σε αυτή την ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα...
Τι ακολουθεί; Φυσικά η προσγείωση και:
-Περισσότερες φωτογραφίες από το D-AIMA
-JNB
-Πτήση με Α340 της South African
-Οδοιπορικό στο Cape Town
-Γνωριμία με τους ντόπιους
απλά από την άλλη είναι λίγο δύσκολο να σερβίρεις ως ''λογικό'' την αγορά ξεχωριστών εισιτηρίων πχ για να πας με Α346 της SA και να γυρίσεις με 1time και 