Γεια σας και Χρόνια Πολλά. Εύχομαι το 2015 να σας βρει σε ακόμα περισσότερους προορισμούς, ακόμα μεγαλύτερες πτήσεις, σε ακόμα λιγότερα Α320 family.
Χαίρομαι που επιστρέφω στις μάχιμες επάλξεις του trip reporting. Πέταξα πρόσφατα για την Κωνσταντινούπολη, για πρώτη φορά με την Αεροπορία Αιγαίου (a Star Alliance Member).
Ήταν ένα κρύο, βροχερό μεσημέρι του Δεκέμβρη, με ισχυρούς ανέμους στην πεδιάδα των Μεσογείων. Παρκάρισμα με προ-κράτηση στο P3 Holiday, που γεφυρώνει τιμολογιακά το χάσμα μεταξύ P3 και τα πάρκινγκ πέριξ του Βενεζουέλου. Το check-in είχε γίνει από την προηγουμένη, αν και οι θέσεις είχαν προεπιλεγεί τις προηγούμενες ημέρες, λόγω Silver Aegean Miles+Bonus. Ο πίνακας έδινε αναχώρηση από τις Α εικοσικάτι πύλες. Σιχτίρισα την τύχη μου, που θα επιβιβαζόμασταν με λεωφορείο με τέτοιο καιρό, αλλά τι να κάναμε. Μεγάλο "συν" το ότι ο έλεγχος ασφαλείας έχει μεταφερθεί ακριβώς μετά από τον έλεγχο ασφαλείας, που σημαίνει ότι παραδίδεις προς έλεγχο λιγότερα πράγματα, αφού δεν έχεις περάσει από τα Duty Free. Ο seven4seven ενημέρωνε ότι ένα 777-300ER της Qatar είχε κατέβει για πρώτη φορά στο Βενιζέλο, χωρίς να ξέρει, ότι εκείνη την ώρα το θαύμαζα από τα ισόγεια του υπερχάμπ των Μεσογείων.
Μέχρι να δούμε το λεωφορείο, είχα μια κρυφή ελπίδα, πως θα μας ανακοίνωναν αλλαγή πύλης και πως η νέα πύλη θα ήταν μία Α-δεκακάτι... Μάταια. Μια συμπαθέστατη κυρία με πλησίασε και με ρώτησε, εάν θα ήθελα να δώσω τα στοιχεία μου, προκειμένου να επικοινωνήσει η Αιγαίου μαζί μου, μετά την πτήση. Τα έδωσα και ακόμα περιμένω. Θα ήθελα να ήξερα εάν η Αιγαίου απλά ρωτάει ή ενδιαφέρεται και για τις απαντήσεις που θα πάρει.
Δεν ξέρω τα κριτήρια επιλογής remote ή jetway, υποψιάζομαι πως είναι κυρίως οικονομικά και επιχειρησιακά. Ναι, δεκαπέντε χρόνια πριν, στο Ελληνικό, τα jetways φάνταζαν σαν κάτι εξωπραγματικό και δεν πιστεύω ότι είναι υποχρεωμένη μια εταιρεία να τα χρησιμοποιεί για όλες τις πτήσεις της, όμως με τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την ημέρα, η επιβίβαση ήταν ένα μαρτύριο. Φτάσαμε με το λεωφορείο στο "Kinesis", περιμέναμε περίπου 30 δευτερόλεπτα να ανοίξει η πόρτα του Α320 και ακολούθως ανεβήκαμε τις ξεσκέπαστες σκάλες, μέχρι πάνω. Φυσικά και δεν έκοψε σε όλους να βγούμε λίγοι-λίγοι, ωστόσο ούτε το προσωπικό της πύλης, ούτε ο οδηγός δε μας προέτρεψαν να πράξουμε σχετικά. Δεν ξέρω εάν ο handler διαθέτει και σκεπαστές σκάλες ή σκεπάσματα τέλος πάντων.
Η καμπίνα του Kinesis είναι από τις "ανακαινισμένες" με την έξτρα σειρά που ανεβάζει τη χωρητικότητα στους 174 επιβάτες. Προσπαθήσαμε να βολευτούμε στα Columbus, τα οποία δεν είναι τόσο χάλια, ως προς το pitch, αφού έχουν ανεβάσει τη θήκη προς τα πάνω. Σε σχέση πάντως με τα αντίστοιχα Recaro, που έτυχε να χρησιμοποιήσω σε πτήσεις της Lufthansa, η Αιγαίου φαίνεται πως έχει κάνει μία κακή επιλογή. Τα Columbus είναι πιο σκληρά και οι πλάτες πιο στενές.
Η 992 απογειώθηκε με πληρότητα γύρω στο 45% και με 40 λεπτά περίπου καθυστέρηση. Μην περιμένετε τίποτα εκπλήξεις. Το πλήρωμα ευγενικό, θα μπορούσε να ήταν και λίγο πιο πρόσχαρο και λιγότερο πιεσμένο. Το IFE αποτελείτο από το slideshow με τις φωτογραφίες από τη σουπερουάου χώρα, που ζούμε (ρετουσάρισμα και επεξεργασία της αρκούδας), αφού προηγήθηκε η διαφήμιση του μικρού που πρόκειται να πάει για ψάρεμα στον παππού του. Ωραία διαφήμιση, thumbs up για την Αιγαίου (thumbs down για το slideshow, που αποτελεί το μοναδικό IFE, μαζί με το έντυπο Blue, που ανάμεσα στις διαφημίσεις και τις λαϊφστάιλ καταχωρήσεις, σίγουρα θα βρείτε κάποιο ενδιαφέρον άρθρο να περάσει η ώρα.
Θέλετε να μιλήσουμε για το "γεύμα"; Τα ξέρετε άλλωστε: Κεσεδάκι με κριθαράκι, σάλτσα ντομάτας και τυρί, τοποθετημένα στο καθιερωμένο κουτάκι με την τρύπα στο πλάι, τη μπάρα με σύκο. Πραγματικά αδιάφορο.
Οι διπλανοί είχαν πάρει kosher. Οι δίσκοι τους ήταν τεράστιοι, τόσο τεράστιοι που "καταβρόχθισαν" το περιεχόμενο τους (είδα να τρώνε ταυτόχρονα κοτόπουλο με φρουτοσαλάτα), προκειμένου να προλάβουν να το φάνε όλο, πριν αρχίσει το μάζεμα. Αηδία...
Άφιξη στο IST με καθυστέρηση, στον 35R. Τροχοδρόμηση επί 20 λεπτά, μέχρι να φτάσουμε στο jetway μας και αναμονή μέχρι να φύγει το Α321 της THY. Παράλληλα, το πλήρωμα μας καλωσόρισε σε ελληνικά και αγγλικά ("Welcome to Kostadinupoli"), ενώ υπήρχαν παράλληλα και προηχογραφημένες ανακοινώσεις εις άπταιστον τουρκικήν.
Ενώ τροχοδρομούσαμε, οι διπλανοί και άλλοι δέκα, σηκώθηκαν ΧΑΛΑΡΑ, άνοιξαν τα ντουλαπάκια, πήραν τις χειραποσκευές, ενώ το πλήρωμα ζητούσε -με το σεις και με το σας- να καθήσουν κάτω, επειδή "δεν έχουμε ακόμα σταθμεύσει". Οι διπλανοί με τα kosher, οι οποίοι καταλάβαιναν και μιλούσαν πολύ καλά τα ελληνικα, κατάφεραν, έσπρωξαν, προσπέρασαν τους business και βγήκαν έξω πρώτοι. Αποβίβαση και τυπικός αποχαιρετισμός εκ μέρους μου. Ο έλεγχος διαβατηρίων ήταν σύντομος (αν μπείτε με ταυτότητα, θα σας ζητήσουν να συμπληρώσετε μόνοι σας τα στοιχεία σας σε ένα φυλλάδιο), οι βαλίτσες ωστόσο έκαναν περίπου 40 λεπτά για να βγουν.
Επιστρέψαμε με την 993, λίγες μέρες αργότερα. Φτάσαμε νωρίς στο αεροδρόμιο, το οποίο έχει γίνει χαοτικό και ανυπόφορο. Αγέλαστοι υπάλληλοι, πολυκοσμία, ελάχιστες θέσεις για να καθήσεις. Βρήκαμε το check-in της Αιγαίου, το οποίο άνοιξε περίπου δυόμιση ώρες πριν την αναχώρηση. Είχα φροντίσει να πάω να εκτυπώσω τις κάρτες επιβίβασης, από το αυτόματο μηχάνημα, κάπου εκεί γύρω, πιστεύοντας ότι θα μας το ζητούσαν, όπως κάνουν στην Αθήνα. Η πραγματικότητα μας διέψευσε. Το check-in γινόταν για όλους από τους υπαλλήλους της Çelebi Yer Hizmetleri. Το προσωπικό ήταν γρήγορο, οι επιβάτες παρέδιδαν βαλίτσες σωρηδόν. Η αναμονή στον έλεγχο διαβατηρίων ήταν μικρή (ίσως και να ήταν θέμα ώρας), ο έλεγχος ασφαλείας -υποτίθεται πως ήταν- εξονυχιστικός. Πέρασε ξεχασμένο μισόλιτρο μπουκάλι νερού, που δεν το είδε κανένας. Έβγαλα το laptop, το πέρασα χωριστά και κανείς δεν ασχολήθηκε. Ή έχουν εξελίξει τους τρόπους ελέγχου και είχαν εξακριβώσει το περιεχόμενο του μπουκαλιού ή απλά τους ξέφυγε. Μας συνέβη και στο Schönefeld, όπου οι Γερμανοί υποτίθεται ότι ξέρουν να τα κάνουν όλα σωστα, πριν από ένα χρόνο.
Η πτήση μας θα αναχωρούσε από τη 225, στο ανατολικό άκρο του τέρμιναλ. Αποφασίσαμε να το περπατήσουμε ολόκληρο, να δούμε την κίνηση, να "τσιμπήσουμε" και κάτι (φαίνεται πως τα παράπονα των επιβατών έφτασαν στα αυτιά των υπευθύνων και οι τιμές έπεσαν), να ψωνίσουμε από τα Duty Free και γενικά να σκοτώσουμε την ώρα μας.
Για να φτάσεις στην πύλη, περνάς διαδοχικά από τα καταστήματα αφορολογήτων, το mescit (χώρος προσευχής), το airport hotel τα lounges της THY, Skyteam και Emirates.
Η Α3-992 έφτασε κι αυτή με αρκετή καθυστέρηση. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την κίνηση στον 05, που εξυπηρετούσε τις απογειώσεις της ημέρας. Κι έφτασε τελικά η ώρα της επιβίβασης. Εδώ κάνουμε μία μικρή παρέκβαση για να μιλήσουμε για τους GoLight ναύλους. Όπως ξέρετε, ο GoLight ναύλος επιτρέπει τη μεταφορά ΜΙΑΣ μόνο χειραποσκευής ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ διαστάσεων. Δυστυχώς, υπήρξε μία ανοχή εκ μέρους του προσωπικού της πύλης για το μέγεθος και τον αριθμό των χειραποσκευών που μετέφεραν οι επιβάτες εντός της καμπίνας. Και σε τρώει το άδικο, όταν έχεις προπληρώσει €40 για να πας και να φέρεις πίσω τη βαλίτσα σου, όταν θα μπορούσες να μοιράσεις το περιεχόμενό της σε δύο ακόμα χειραποσκευές, να δώσεις τη μία στο συνεπιβάτη σου και να σας περισσέψουν €40 για να φάτε και να ψωνίσετε. Είναι άδικο για σένα, να έχεις κάνει ολόκληρο σεμινάριο στο συνεπιβάτη σου, για το μέγεθος της χειραποσκευής, να μετράτε με μεζούρα τις διαστάσεις, να τσακώνεσαι για το αν μετράμε και τα ροδάκια ή όχι και να φτάνεις στο αεροπλάνο και να βρίσκεις όλα τα overheads γεμάτα, όταν η πτήση σου έχει 89 επιβάτες.
Κατά τα άλλα, το πλήρωμα ήταν και πάλι ευγενικό, χωρίς να σε εκπλήσσει, αλλά και χωρίς να έχεις κανένα παράπονο. Το Α320 μας "φόραγε" ακόμα τα παλιά (Fracaro
καθίσματα, που περιόριζαν το seat pitch, σε σχέση με τα Columbus.
Προσφέρθηκε το ίδιο στυλ γεύματος (κεσες ζεσταμένων ζυμαρικών με σκληρό "παραδοσιακό" παστέλι με την υπογραφή του Costa Navarino).
Παρά τη σύντομη διάρκεια της πτήσης, το πλήρωμα βρήκε χρόνο να βγάλει το trolley με τα travel value.
Εν ολίγοις
+++
- Προσιτός ναύλος (κάτω από €90 μετ' επιστροφής) σε P class και με 40% έκπτωση λόγω early booking.
- Ευγενικό πλήρωμα (αν και θα τις ήθελα λίγο πιο "αυθόρμητες")
- Περιποιημένη εικόνα καμπίνας
---
- Ανικανότητα προσωπικού εδάφους στην Κων/πολη, αν επιβάλουν την πολιτική χειραποσκευών.
- Σκληρά καθίσματα. Για πτήσεις κοντινών αποστάσεων είναι ΟΚ. Για να πας όμως Λονδίνο, Παρίσι, Αμπού Ντάμπι κλπ. είναι αφόρητα σκληρά.
- Καθυστέρηση στην αναχώρηση και στα δύο σκέλη (για το πρώτο, ίσως έφταιγε και ο καιρός).
- Απουσία ενδιαφέροντος στο IFE. Αν ταξιδεύεις συχνά, το προβλέψιμο slideshow καταντά κουραστικό. Πρέπει να ψάξεις πολύ ανάμεσα στις διαφημίσεις του Blue για να βρεις κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.
- Γεύμα: το ζεστό γεύμα σε πτήση 60 λεπτών εντυπωσιάζει. Τι γίνεται όμως, όταν εκτός από το παράγοντα "θερμοκρασία" βάζεις τους παράγοντες "ποιότητα - ποσότητα - παρουσίαση";
