Πτήση επιστροφής.
Ως προς τον προγραμματισμό των πτήσεων, φαίνεται πως οι Τούρκοι έχουν το πάνω χέρι στο δρομολόγιο της Αθήνας αλλά έρχονται τελευταίοι τιμολογιακά: η Olympic Air είναι συνήθως η φθηνότερη με την Αιγαίου να ακολουθεί. Η ΤΚ1847 είναι προγραμματισμένη να αναχωρεί στις 21:35, δεκαπέντε μόλις λεπτά μετά από την OA320. Βέβαια, οι τούρκοι χρησιμοποιούν τις πτήσεις τους και ως feeders, εν αντιθέσει προς τις δύο ελληνικές που ελπίζουν στο point-to-point, σε κανένα γκρουπ ή στην περιορισμένη συνεργασία που έχουν με τη Singapore, τις ημέρες που η τελευταία δεν πετάει από Αθήνα.
Τις απογευματινές ώρες της Κυριακής, στο Atatürk γίνεται συνήθως το αδιαχώρητο. Ήταν ένα εντυπωσιακό και ευρύχωρο αεροδρόμιο, όταν άνοιξε, αλλά με την διεύρυνση του παγκοσμίου δικτύου της THY, φαίνεται πως μάλλον θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση. Το καλό είναι ότι το Marmaray, το υποθαλάσσιο σιδηροδρομικό τούνελ θα κάνει πιο εύκολες τις μετακινήσεις προς το Sabiha Gökçen, το οποίο ανήκει σε διαφορετική εταιρεία και κινείται αρκετά επιθετικά τον τελευταίο καιρό στην προσέλκυση εταιρειών. Γενικότερα, φαίνεται πως μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα στα δύο αεροδρόμια.
Έφτασα σχετικά νωρίς με το Havaş από το Taksim και μόλις €5 φτωχότερος. Άνετη και γρήγορη διαδρομή, μόλις 25 λεπτά. Ευτυχώς τα οδικά έργα έχουν ολοκληρωθεί. Αν ζητάτε περισσότερες εμπειρίες, μπορείτε να φτάσετε εκεί και από το Aksaray με το Hafif Metro, το "ελαφρύ μετρό", όπως το αποκαλούν εκεί, το οποίο είναι κάτι ανάμεσα σε τραίνο και γρήγορο τραμ. Περισσότερο μοιάζει στο δεύτερο, θα έλεγα και με κόστος €0,75.
Έχοντας βάλει ένα προσωπικό στοίχημα, να μην πάρω το λάπτοπ μαζί μου για ένα Σ/Κ, δεν έκανα ηλεκτρονικό check-in (μέγα λάθος, αφού έχασα τις καλύτερες θέσεις), κάτι που με έβαλε στον πειρασμό να δοκιμάσω τα αυτόματα μηχανήματα ελέγχου. Εκεί βρισκόταν και ένας υπάλληλος που με παρακολουθούσε να καταχωρώ τα στοιχεία μου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα άκρως γραφειοκρατικό κράτος, χαρακτηριστικό που κληροδότησε στη νέα Τουρκική Δημοκρατία και κατά συνέπεια και στην THΥ: χρειάζεται να βάλεις πλήρες ονοματεπώνυμο και κωδικό κράτησης ή αριθμό ηλεκτρονικού εισιτηρίου προκειμένου να προχωρήσεις. Ο υπάλληλος με βοήθησε στην επιλογή θέσης, μια και οι μπροστινές ήταν όλες πιασμένες, στέλνοντάς με στην 15Α του 737-800.
Σχεδόν αμέσως πέρασα έλεγχο διαβατηρίων (μόλις 15 λεπτά αναμονή = χρόνος ρεκόρ) και πέρασα στο lounge screenάροντας διακριτικά -εννοείται- τις διάφορες εξωτικές και εγχώριες υπάρξεις, καθώς και κάποιες άλλες υπάρξεις του τύπου "η χαρά της μπούρκας". Πέρασα μία βόλτα από το bazaar για αγορά κάποιων ειδών για το εξοχικό, γνωστό και ως "το Μικρό Σπίτι στο Λιμάνι" (παραγγελίες της ελληνίδας μάνας, ήτοι nazar, δηλαδή ματόχαντρα για το κακό το μάτι των γειτόνων). Λουκούμια, χαλβάδες και παστουρμαδοειδή είναι πλέον banned στο σπίτι και είχα λάβει προειδοποιητικό τηλεφώνημα να μην τολμήσω να περάσω την εξώπορτα κρατώντας τέτοια είδη.
Πέρασα αρκετή ώρα βλέποντας τις διάφορες αφίξεις (από κάποια στιγμή και μετά το έμβλημα της THY είχε γίνει ενοχλητικό θέαμα) καθώς και ένα 777 της Korean Air (η ανταγωνίστρια της ΤΗΥ σε θέματα ασφαλείας) σε full SkyTeam livery, πραγματικό κουκλί, μία όαση σε μία ερυθρόλευκη έρημο.
Ο χρόνος περνούσε και κάποια στιγμή ήταν αισθητή η χρήση των ελληνικών σε διαφόρους χώρους του αεροσταθμού. Το αστείο ήταν ότι κάποιοι ήδη περίμεναν όρθιοι για να ανοίξει η πύλη, η οποία βρισκόταν στη νέα ανατολική πτέρυγα, η οποία yavaş-yavaş επεκτείνεται. Λίγο αργότερα έφτασαν και οι σεκιουριτάδες, προκειμένου να αρχίσει ο έλεγχος ασφαλείας. Τότε άρχισαν και τα πρώτα επεισόδια του δράματος. Τρεις μεγάλες κυρίες ρωσοποντιακής καταγωγής, επιχείρησαν να περάσουν δείχνοντας τα ρωσικά διαβατήρια, τα οποία δεν είχαν βίζα. Ο υπάλληλος, προφανώς από άγνοια τους απαγόρευσε την είσοδο, λέγοντάς τους στα ρωσικά ότι αφού δεν έχουν βίζα, δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα, παρά το ότι εν λόγω έβγαλαν ελληνικές ταυτότητες (πρόσεξα ότι ήταν μόνο στο ελληνικό αλφάβητο). Ο καυγάς συνεχιζόταν εν όσω διαρκούσε ο έλεγχος ασφαλείας και των καρτών ασφαλείας: ένας τσακωνόταν με τις ρωσοπόντιες, δύο έλεγχαν κάρτες επιβίβασης και άλλοι τρεις στον έλεγχο ασφαλείας. Στον έλεγχο των καρτών, οι υπάλληλοι φαίνεται πως διέπραξαν άλλο ένα ηλίθιο λάθος: έκοψαν τις κάρτες πριν οι επιβάτες μπουν στην πύλη. Συγκρατήστε αυτή τη λεπτομέρεια, θα σας χρειαστεί.
Αφού μαζευτήκαμε στην πύλη, μία υπάλληλος ξεκίνησε να καταχωρεί τα boarding sequence numbers, παρά το ότι κανένας δεν είχε ακόμα επιβιβαστεί, ενώ λίγο αργότερα έγινε και η ανακοίνωση και άνοιξε η γυάλινη πόρτα για το 737-800. Μάταια οι υπάλληλοι φώναζαν τους επιβάτες των πίσω σειρών να επιβιβαστούν πρώτοι (ενώ αν έκοβαν τις κάρτες εκείνη τη στιγμή, ίσως θα μπορούσαν να ελέγξουν την κατάσταση καλύτερα). Μπήκα με τους τελευταίους. Παρά το ότι δύο μέλη του πληρώματος βρίσκονταν στην είσοδο, κανείς δε μας έδωσε σημασία (τεράστια διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη πτήση). Ο θόρυβος και η φασαρία μέσα στην καμπίνα μεγάλος, η πληρότητα υψηλή και ο διάδρομος κατειλημμένος. Βλέποντας την 15B & 15C πιασμένες και προκειμένου να μην σηκώνω δύο άτομα για να περάσω, τους πρότεινα αν ήθελαν να περάσουν εκείνοι μέσα και να καθήσω εγώ στη 15C. Μπροστά μας ήταν μια παρέα φωνακλάδων στερημένων 45ηδων, εκ των οποίων ο ένας ήταν πιο μεθυσμένος από τους άλλους και έκανε τον καραγκιόζη της παρέας.
Καλωσόρισμα σε αγγλική και τουρκική (τα 737-800 μάλλον είναι greek-free), μαγνητοφωνημένο demo σε playback εκτέλεση (που είναι εκείνα τα βίντεο της ΤΗΥ με τα χαρούμενα ανθρωπάκια που έπαιρναν τη στάση Brace for impact με το χαμόγελο στο στόμα
και σχολαστικότατος έλεγχος της καμπίνας με ιδιαίτερη εμμονή στην αφαίρεση τσαντών από τις εξόδους. Το cockpit ήταν σύντομο και περιεκτικό στην επικοινωνία του με τους θνητούς της καμπίνας, παραθέτοντας πληροφορίες για τον καιρό στην Αθήνα και ευχαριστώντας μας δύο φορές για την επιλογή μας να πετάξουμε με την ΤΗΥ.
Τροχοδρόμηση μέχρι τον 36L και αρκετή αναμονή μέχρι την απογείωση. Ο διπλανός δυσανασχετούσε και έλεγε πόσο άθλια είναι η εταιρεία και πόσο άδικα κατηγορούσαμε την ΟΑ, όταν οι τούρκοι έχουν μεγαλύτερες καθυστερήσεις κλπ κλπ κλπ μπλα μπλα μπλα. Με ρώτησε αν ήταν το πρώτο μου ταξίδι, τι δουλειά κάνω, γιατί ήρθα, τι έφαγα. Δε θυμάμαι πόσες ερωτήσεις μου έκανε, αλλά θυμάμαι τι ψέμματα του είπα. Το τραγικό είναι ότι στα 16DEF μία κυρία είχε λύσει ζώνη και είχε ξαπλώσει στην τριάδα (είμασταν έτοιμοι για το rotation). Αναφέρω το θέμα στο διπλανό, ο οποίος καιγόταν περισσότερο να φάει και άρχισε να με δουλεύει, οπότε το θεώρησα εντελώς περιττό να προσπαθήσω να προλάβω να σώσω έναν ακόμα ηλίθιο άνθρωπο σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι. Κάποιος από τα πίσω καθίσματα ξύπνησε την κυρία και τη σήκωσε και σχεδόν αμέσως άρχισε και το θορυβώδες rotation του 737-800. Ομαλότατη άνοδος, ο μπροστινός έκανε τα καραγκιοζιλίκια του, φώναζε στους απέναντι. Το σέρβις ξεκίνησε πολύ βιαστικά, μικρό μπλέξιμο στο γεύμα μου, λόγω του ότι καθόμουν σε άλλη θέση, αλλά ευτυχώς ο δίσκος είχε επάνω το όνομά μου. Ενώ τρώγαμε το πλήρωμα περίμενε από πάνω μας να μαζέψει τους δίσκους, με αποτέλεσμα μέσα στα πρώτα 30 λεπτά από την απογείωση να έχουν μαζευτεί σχεδόν όλοι οι δίσκοι, πλην του διπλανού, ο οποίος έτρωγε το δεύτερο δίσκο (της γυναίκας του) και με γεμάτο το στόμα και μία χειρονομία, προσπάθησε να απωθήσει την αεροσυνοδό που τον ρωτούσε αν τελείωσε. Ο μπροστινός φώναζε στο φροντιστή "Ρε μαλ@κα φέρε μου μια μπύρα". Μεταξύ Χίου και Ευβοίας ξεκίνησε η κάθοδος και ακολούθησε και πάλι έλεγχος καμπίνας, μέχρι και τη συσκότιση της. Ο διπλανός απεκάλυψε την παγκόσμια συνομωσία σκοτεινών κέντρων, με στόχο τη χειραγώγηση, μαζική υπακοή και καθυπόταξη των επιβατών με πρόσχημα τα μέτρα ασφαλείας (η αεροσυνοδός του είχε ζητήσει να σηκώσει την πλάτη του καθίσματος). Ο μπροστινός συνέχιζε τα καραγκιοζιλίκια και έκανε προσπάθησε να καταβάσει την πλάτη του καθίσματος, με εμένα να σπρώχνω προς τα μπρος. "Τι συμβαίνει ρε φιλαράκι, τραβάς κα'να ζόρι;" με ρώτησε. "Δεν τραβάω. Σπρώχνω",απάντησα και το θέμα έληξε.
Προσγείωση στον 03L, ακολούθως tarmac tour μέχρι τα remote κοντά στο δορυφορικό. Υποψιάζομαι ότι πρέπει να περάσαμε πάνω από την Αττική Οδό και μετά να ξαναπεράσαμε και πάλι. Δεν ξέρω το λόγο, απλά αυτή την εντύπωση είχα. Αποβίβαση από σκάλες, αλλά με το πλήρωμα να κάνει ανακοίνωση για χρήση της πίσω εξόδου, όταν όλοι σχεδόν είχαν βγει από τη μπροστινή πόρτα και είχαν επιβιβαστεί στο αντίστοιχο λεωφορείο. Βγαίνοντας, αποχαιρέτησα το πλήρωμα. Δε θα μου λείψουν.
Μέτριες εντυπώσεις από τη συγκεκριμένη πτήση. To σέρβις της ΤΗΥ μου φάνηκε πολύ βιαστικό και αγχωτικό (δύσκολο πράγμα το να προσφέρεις full γεύμα σε γεμάτη πτήση μίας ώρας). Πολύ τυπικό πλήρωμα, εμφανίσιμο, συνεπές στο θέμα του ελέγχου της καμπίνας, αλλά εμφανέστατα αγχωμένο και πιεσμένο. Το 737-800 έδειχνε λίγο ταλαιπωρημένο, αλλά μου είχε λείψει μία πτήση με τον τύπο (όχι άλλα A320 στα αεροδρόμιά μας!) . Μέτρια βαθμολογία για την THY μας.
Τα χειρότερα όμως τα κρατάω για τους ίδιους τους επιβάτες. Πραγματικά άσχημη και ανεύθυνη συμπεριφορά από αρκετούς από τους επιβάτες. Το πλήρωμα χρειάστηκε να επιμείνει στην περίπτωση μίας κυρίας που καθόταν στην έξοδο και αρνείτο πεισματικά να δώσει την τσάντα στον φροντιστή για να τη βάλει στο overhead. Η άλλη κυρία πίσω έλυσε ζώνες και ξάπλωσε στην τριάδα κατά την τροχοδρόμηση προς το διάδρομο απογείωσης, ο μπροστινός έβριζε το φροντιστή. Ένα χάλι. Καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης υπήρχε μία συνεχής φασαρία από τους περισσότερους επιβάτες, οι οποίοι ήταν έλληνες, γεγονός που με έκανε να παραδεχθώ ότι τελικά αυτή η χώρα είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει προς το καλύτερο, ειδικά αφού θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Γι' αυτό και σταμάτησε να μου μιλάει. Δεν ήθελε φίλο κάποιον που έτρωγε τέτοια πράγματα...