Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008, 08:30
Pochentong Airport, Phnom Penh
Ένα 48 αργότερα, με μια συνέντευξη του κουνιάδου της ανηψιάς του τριτοξάδερφου του Πολ Ποτ στις βαλίτσες (η οποία θα προβληψεί prime time στο Λιακόπουλο), είμαστε και πάλι στο αεροδρόμιο. Σήμερα έχουμε άγχος. Γιατί; Διότι πάμε στο Μπρουνέι μέσω Μπανγκόκ, αλλά με διαφορετικές αερογραμμές. Τουτέστιν, προσγειωνόμαστε, περνάμε έλεγχο διαβατηρίων, παραλαμβάνουμε αποσκευές, και πάμε ξανά μανά για τσεκ-ιν, έλεγχο διαβατηρίων και επιβίβαση. Ουφ. Η προγραμματισμένη προσγείωση με την προγραμματισμένη απογείωση απέχουν 2 ώρες και 35 λεπτά. Καλό gap, αρκεί να μην έχουμε καθυστέρηση!
Το αεροδρόμιο Pochentong της πρωτεύουσας
gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=15241
είναι ένα σχετικά ήσυχο αεροδρόμιο. Πριν μπεις στο κτίριο αναχωρήσεων επιδεικνύεις το διαβατήριό σου. Την ώρα της δικής μας αναχώρησης είναι ζήτημα να είχε άλλες 2-3 αναχωρήσεις. Το τσεκ-ιν έγινε με ένα σχετικό φόβο, διότι οι αποσκευές μας μετά από τα ψώνια (ρούχα, μασαζολάδια, ξυλόγλυπτα, σουβενίρ, σκατουλάκια) σε Μπανγκόκ και Πνομ Πενχ είχαν αρχίσει να γιγαντώνονται επικίνδυνα. Φανταστείτε πως αγοράσαμε 2 χειραποσκευές για τα μοναδικά 2 άτομα που δεν είχανε μαζί τους. Παρ’όλο το συνολικά 10 κιλά υπέρβαρο στα 6 άτομα, δε μας στείλανε για πρόστιμο. Στα πλαίσια ενός άδειου αεροδρομίου, άδεια ήταν και τα υπόλοιπα counters
gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=15240
Μετά το τσεκιν αράξαμε για ένα καφέ-σάντουιτς-τσιγάρο.
gallery/image_page.php?album_id=6&image_id=15242
Ναι, η Καμπότζη είναι στο θέμα κάπνισμα ακόμα πολύ πίσω. Ή, για τους καπνιστές φίλους μας, πολύ μπροστά: επιτρέπεται σχεδόν παντού. Κάνοντας μια βόλτα όμως, συνειδητοποίησα πως υπάρχει (σχίστε τώρα τα ρούχα σας, τα διπλώματά σας, τις κάρτες επιβίβασης σας), Bangkok Airways lounge. Ένα lounge που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα υπόλοιπα lounges που έχω δει. ΟΚ δεν είχε κρεβατοκάμαρες και ντουσιέρες, αλλά ωραιότατα έτρωγες από ένα μινι μπουφέ, άραζες στους καναπέδες τους και έβλεπες το BBC World από τις Samsung LCD οθόνες. Το φαϊ το πλήρωνες, αλλά καφές και πορτοκαλάδα ήταν free of charge. Για να μπεις μέσα απλά έπρεπε να δείξεις το boarding pass της εταιρείας. Τόσο απλά. ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΙ Η Α3 ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΠΛΗΒΕΙΟΥΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΘΕΣΗΣ ΕΝΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ LOUNGE ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;
Τελειώνοντας τον καφέ στο περιπτεροειδές καφέ που είχαμε κάτσει (και αφού εκνεύρισα και τους συνταξιδιώτες μου με την ανακάλυψή μου), περάσαμε για γρήγορο χάζι από τα σουβενιροειδή μαγαζιά, και μετά στον έλεγχο διαβατηρίων. Δε ξέρω αν έφτιαξε το πράγμα από το 2004, αλλά οι ελεγκτές δεν σου προκαλούν τρόμο όπως στη Siem Reap. Εκεί εν έτει 2004, στον έλεγχο διαβατηρίων συναντούσες το βαθύ κράτος: ένστολοι αξιωματικοί, με επωμίδες που περισσεύαν έξω από τους ώμους και παράσημα που καλύπτανε το 95% της στολής. Αμίλητοι, αγέλαστοι, ακούνητοι, είχα την αίσθηση πως είμαι μετανάστης του 1900 στο Elias Island της Νέας Υόρκης. Ενδεχομένως κάποιος τους σφύριξε εκεί κάτω πως με τέτοιες φάτσες με το καλημέρα προκοπή δε θα δούνε, και μαλακώσανε. ΟΚ, δε βάλανε στη θέση τους cheerleaders για τον έλεγχο, και πάλι ένστολοι αλλά νεώτεροι σε ηλικία και οι οποίοι απαντάνε ‘καλημέρα’ στη δική σου καλημέρα.
Μαγαζιά duty free κλπ μη περιμένετε μετά τα διαβατήρια, εδώ είναι Καμπότζη. Κατευθείαν στα gates, αυτή είναι η μόνη σου επιλογή. Η πίστα άδεια, με μοναδικό ορατό έκθεμα ένα Α300 της Thai.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=15246
Πέμπτη 21 Αυγούστου, 09:50
PHN-BKK, Bangkok Airways PG932 (Airbus 320)
Η επιβίβαση έγινε έγκαιρα, η απογείωση ακόμα πιο έγκαιρα, ανακουφιστικό για το δεύτερο σκέλος της ημέρας. Δε χρειάζεται να αναφέρω και πάλι τις εκπάγλου καλλονής αεροσυνοδούς, ούτε το γεγονός ότι ήταν και πάλι 10 στον αριθμό. Η σειρά που πιάσαμε αυτή τη φορά ήταν η 21, πέρα ως πέρα (δηλαδή την εξάδα).
Το φαϊ που σερβρίστηκε ήταν μεσημεριανό. Προφανώς οτιδήποτε μετά τις 10 το πρωί λογίζεται ως μεσημεριανό. Δε βαριέσαι. Κρέας με steam rice, και μαγειρεμένη πρασινάδα. Σαλάτα μαρουλιού με cherry ντοματάκια και καλαμπόκι. Ψωμί (που σπάνια παίρνω), και γλυκό, κάτι σαν τάρτα βατόμουρο.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=15243
Δευτερόλεπτα μετά την φωτογραφία βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση, βγάζοντας άναρθρες κραυγές, κουνόντας χέρια και πόδια σαν αυτιστικό σε κρίση επιλειψίας. Η εξήγηση πολύ απλή: το κρέας είναι spicy. Σε σας μπορεί να φανεί απλά πικάντικο. Για μένα είναι αρκετό για να βγάζω φλόγες μέχρι το βράδυ. Σε dt έχω μπουκώσει όλο το ρύζι (να ξέρετε οι ομοϊδεάτες: το καλύτερο καταπραϋντικό μετά από τέτοιο λάθος δεν είναι το νερό, αλλά το ρύζι ατμού. Tip από τους μυημένους Ταϋλανδούς) και σταδιακά το κεφάλι μου παίρνει ξανά το φυσιολογικό του χρώμα.
Μετά από το ολοκαύτωμα λοιπόν, χάζευα για να ξεχαστώ το made in Australia Candid Camera, με μάλλον κρυόμπλαστες πλάκες (εκτός κι αν μετά την γαστρονομική εμπειρία έχασα μαζί με τον ουρανίσκο μου και την αίσθηση του χιούμορ), από τις κεντρικές οθόνες. Η αλήθεια είναι ότι απλά βαριόμουνα να σηκωθώ και να ψάχνω την αποσκευή για περιοδικό (το περιοδικό του αεροπλάνου το είχα ξετινάξει από την πρώτη πτήση). Αφού γέλασα με την ψυχή μου (για το made in Australia φλεγματικό χιούμορ), ξόδεψα λίγη ώρα για να γράψω τις arrival & departure κάρτες για Μπανγκόκ. Για όσους δεν τους έχει φέρει ο δρόμος προς τη γειτονιλα αυτή, σε όσες χώρες πήγαμε (αλλά και σε αυτές που έχω πάει στο παρελθόν στην ίδια γειτονιά), συμπληρώνεις στοιχεία σε κάποιες κάρτες, μία κρατάνε αυτοί και μία κρατάς εσύ για να την δώσεις στην αναχώρηση. Σε κάποιες χώρες όπως η Καμπότζη, οι κάρτες είναι παραπάνω και έχουν να κάνουν με το τελωνείο και κάτι ακόμα που δε κατάλαβα. Τελοσπάντων, η χαρά της χαρτούρας, και όρεξη να έχεις να συμπληρώνεις τα ίδια στοιχεία 40 φορές στη διάρκεια κάθε πτήσης.
Η πτήση ήταν μισογεμάτη, αλλά όπως και στην προηγούμενη, οι επιβάτες είχαν άπαντες καταπιεί το αμίλητο νερό. Οι μόνοι που ακούγονταν είμασταν εμείς. Ή πιο ορθά, οι μόνοι που ακούγονταν ήταν οι 3 από τους 6 της παρέας (χωρίς περεταίρω σχόλια). Θετικό πάντως πως δεν έχουμε βρει ακόμα κάποιο μούλικο μυξοκλαψιάρικο μωρό να τσιτώσει τα νεύρα μας.
Η προσγείωση έγινε και 10 λεπτά ahead of schedule. Συνολική διάρκεια πτήσης 60 λεπτά (το κανονικό για την επιστροφή είναι 65).
Βαθμολογία:
Να μη τα ξαναλέω. Όλα ήταν άριστα. Παραβλέπω ακόμα και το γεγονός του καυτερού κρέατος, και το χρεώνω στον ευαίσθητο χαρακτήρα μου για να μην μειώσω τη βαθμολογία.
ΥΓ: Να σημειώσω τέλος πως η τιμή μετ’επιστροφής ΒΚΚ-ΡΗΝ-ΒΚΚ ανήλθε στα 190 ευρώ κατ’άτομο, on-line booking, economy restricted.
ΥΓ2: 1-2 φωτογραφίες που τράβηξα βγαίνοντας (η μόνη έξοδος από τις 4 εισοδοεξόδους που δεν έγινε με φυσούνα)
Τα 747 της Orient Thai (που έχει ακούσει τα μύρια όσα σχετικά με τη συντήρηση και ασφάλεια των αεροσκαφών της), η οποία πετάει μόνο ναυλωμένα πια.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=15244
Το φτερό του δικού μας 320, μαζί με άλλα 2 αεροσκάφη της Bangkok Airways & ένα Air Asia στο βάθος.
gallery/image_page.php?album_id=3&image_id=15245
ΥΓ3: Λόγω της λαχτάρας για φωτογράφιση, είναι μόνο δικό μου βίτσιο να θέλω να πηγαινοέρχομαι στο αεροπλάνο με λεωφορείο και όχι να μπω σε φυσούνα;
ΥΓ4: Λόγω του προαναφερθέντος προβλήματος με τη φυσούνα, δύσκολα σε πολλές περιπτώσεις μπορώ να βρω το νηολόγιο του αεροσκάφους. Υπάρχει κάποιο site στο διαδίκτυο από το οποίο μπορώ να το δω; (είτε τώρα είτε τη μέρα της αναχώρησης). Δώστε τα φόντα οι έμπειροι αιρλαϊνερζ...
ΥΓ5: Σα πολλά υστερόγραφα δεν έγραψα;
για την όμορφη προσγείωση.
...επόμενη ερώτηση.