Hunting a Shadow
Business-Class-Member
Flight JT 18, JAKARTA-DENPASAR, 15:30
Lion Air, Boeing 737-400
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17623
Το σκέλος από Μπρουνέι σε Μπαλί ήταν το πιο δύσκολο στη σχεδίαση σε όλο το 15μερο ταξίδι μας. Απευθείας πτήσεις δεν υπήρχαν, και πτήσεις με connect ήταν είτε πολύωρες είτε ακριβές. Τελικά η λύση ήταν να πάμε μέσω Τζακάρτας, με το πρώτο σκέλος με την Royal Brunei, και το δεύτερο με την Lion Air. Προσπάθησα για Garuda Indonesia, αλλά ιντερνετικώς δε μπορείς να κλείσεις, και τα ελληνικά πρακτορεία – σύμφωνα με τον υπερπράκτορα – δε συνεργάζονται για να σου εκδώσουν.
Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται, όλες οι Ινδονησιακές γραμμές είναι στη μαύρη λίστα Η.Π.Α. & Ε.Ε., προφανώς γιατί τα αεροπλάνα τους πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα. Και εντάξει εγώ είμαι καμικάζι και μπαίνω (αφού έχω περάσει προηγουμένως από το pray room για να ανάψω λαμπάδα στο μπόι ενός 737), οι υπόλοιποι; Και πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες; Η λύση μία: Σσσσσς….. δε μας άκουσε/είδε κανείς. Η Lion Air, εν μία νυκτί βαπτίστηκε η μεγαλύτερη ιδιωτική αεροπορική εταιρεία της Ινδονησίας (που είναι), με μεγάλο δίκτυο εσωτερικού (που έχει) και εξωτερικού (έχει
και η ασφαλέστερη στη χώρα (ΟΚ κάπου εδώ χορεύουμε καρσιλαμάδες από ευχαρίστηση). Την πραγματικότητα της Lion Air την ξέραμε οι 2 στους 6. Και παραλίγο να τη μάθει και μια ακόμα, η γυναίκα μου, από αθώες ερωτήσεις συμφορουμίτη (ονόματα δε λέμε, πιστούς και υποταγμένους στον Πολ Ποτ δε θίγουμε). Λίγο ακόμα και θα τον υποχρέωνα να καλύψει τα έξοδα του σίγουρου διαζυγίου.
Πριν μπούμε στο αεροπλάνο να πω ότι με τα όσα μας συνέβησαν, άρχισαν δειλά δειλά οι ερωτήσεις για το ποιόν της συγκεκριμένης εταιρείας. Για να προχωρήσω άμεσα σε διάψευση με ύφος κυβερνητικού εκπροσώπου, σοβαρόν και άτεγκτον:
‘Βεβαιώ πως είναι ασφαλέστατη, και δεν τίθεται ζήτημα πολιτικής ευθύνης. Όλα στο φως.’
‘Μα είσαι σίγουρος; Το έψαξες;’
'Θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σας: έχω ήδη απαντήσει στο ερώτημά σας και δε θα επανέλθω’
‘Διότι δε μας μοιάζει και πολύ σόι το πράμα’
‘Έχει εκδοθεί σχετικώς δελτίο τύπου και σας παραπέμπω σε αυτό.’
Μετά και τις απαραίτητες διαψεύσεις με επιχειρηματικό υπόβαθρο, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο. Ένα 737-400, 17 Μαϊων, με Μαλαισιανές και Τσέχικες γραμμές να το έχουν στη δούλεψη τους ως το 2005. Τελοσπάντων. Όπως έμπαινα τελευταίος, βρήκα τις γυναίκες στο διάδρομο σε freak-out zone: καθώς επιβιβαστήκαμε σχεδόν τελευταίοι, η Σοφία είχε απέναντί μας όλους τους επιβάτες. Με δεδομένο πως το 90% ήταν άντρες, ηλικίας 30-40, σε κάθε έναν από αυτούς οι γυναίκες έβλεπαν και ένα εν δυνάμει τρομοκράτη. Σε ένα αεροπλάνο με 100% πληρότητα, κανείς δε μίλαγε με κανέναν. Ή είναι όλοι τους ακοινώνητοι, ή παίρνουν πολύ σοβαρά την υπόθεση πτήση, ή προσεύχονται σιωπηρά για να μας ρίξουν μαλλιοκούβαρα στη γη μετά την απογείωση. Τα επιχειρήματά μου επανήλθαν, προσπαθώντας να βρω κάτι γλυκό κι αθώο πίσω από τις φατσούλες (ομολογουμένως αρκετά πιο σκοτεινές από τις Ταϋλανδέζικες, τις Καμποτζιανές κλπ) που αντικρύζανε.
‘Ελληνίδες Έλληνες, ζητώ νωπή λαϊκή εντολή, για να περάσω τις απαραίτητες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις προκειμένου να φτάσουμε με ασφάλεια στο Μπαλί εν μέσω παγκόσμιας κρίσης. Θεέ μου ούτε εμένα δεν πείθω πια…
Τι διάολο μια πτήση είναι, ας την κάνουμε να πάει στην ευχή του Θεού. Ή μάλλον, να πάει στο Μπαλί, όχι στην ευχή του Θεού γιατί δεν είμαι και σίγουρος τι εύχεται σήμερα το απόγευμα ο Αλλάχ.
Η διάταξη κλασική 3-3, με καθίσματα να έχουν εγκατασταθεί μέχρι την κουζίνα (ποιος τη χρειάζεται έτσι κι αλλιώς, το φαϊ το σερβίραμε στο gate αν θυμάστε) και τις τουαλέτες. Επενδεδυμένα με μαύρο δέρμα, σαν μπουφάν ηλεκτρολόγου, η ευρυχωρία τους συναγωνίζεται αυτή των στασιδιών στον Άγιο Νεκτάριο μεγάλη η χάρη του. Η αναλογία safety cards-επιβατών κυμαίνεται στο 1:6. Προφανώς τα μεγαλοστελέχη της εταιρείας προσδοκούν σε υψηλές τιμές πώλησής τους στο e-bay και εκδίδουν περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Πως είπατε; Αν βρήκα inflight magazine και χαρτοσακούλα στο τσεπάκι; Χαριτωμένο.
Ας μην ξεχάσω να αναφέρω πως το PK-LIS μας ήταν αραγμένο πλάι στο PK-WIF της απαστράπτουσας και ένδοξης Wings Air. Το εν λόγω MD, για να καταλάβετε τι φρεσκαδούρα κοιτάτε, έχει 4 φορές την ηλικία της εταιρείας που εξυπηρετεί (το 2003 η εταιρεία, το 1986 το MD).
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17624
Κατά τη διάρκεια του taxiing, προσπεράσαμε ένα εντυπωσιακό θα έλεγα νεκροταφείο widebody (και όχι μόνο) αεροπλάνων (οι φωτογραφίες το αδικούν). Προσπάθησα να διακρίνω τα 1-2 της Ολυμπιακής που θαρρώ εδώ αναπαύονται εν ειρήνη, αλλά δεν τα κατάφερα: ούτε νηολόγια ούτε διακριτικά ούτε τίποτα. Οπότε περιορίστηκα στο να απαθανατίσω τα μακαρίτικα. Ας είναι ελαφρύ το jet blast που τα σκεπάζει.
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17625
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17626
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17627
Λοιπόν από όσες πτήσεις κάναμε (εννιά ζωή να έχουνε), η συγκεκριμένη πρέπει να ήταν μια από τις δύο πιο ήρεμες. Με βάση το παρουσιαστικό της Lion Air, περίμενα να έχουμε και πιλότο κάγκουρα, να απογειωθεί λίγο πριν φιλήσουμε το φράχτη του καλλιεργητή ρυζιού μεσοτοιχία με το αεροδρόμιο, και να προσγειωθεί με χειρόφρενα μούντζες και μπατιλίκια στο Μπαλί. Αντ’ αυτού, είχαμε μια ήρεμη απογείωση, σχεδόν αθόρυβη (απίθανο για 737), χωρίς να τρίζουν από τα ντουλάπια μέχρι τα γρανάζια του. Μια ακόμα πιο ήρεμη πτήση-στα όρια της ανίας- χωρίς αναταράξεις κλπ κλπ. Το μόνο περίεργο είναι ότι για πτήση 45 λεπτών, το αεροπλάνο ανέβηκε ασυνήθιστα ψηλά. Να υποθέσω για θέμα οικονομίας κηροζίνης (αντίσταση αέρα π.χ.); Αλλά και πάλι, για 45 λεπτά μέχρι να ανέβει θα θέλει να κατέβει από κει που ήταν, κι αυτό σπατάλη δεν είναι;
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17631
Πέραν του παραπάνω σχολίου δεν έχω κάτι σοβαρό να προσθέσω για την πτήση. Ανακοινώσεις δεν γίνανε, demonstration έγινε αλλά τους αεροσυνοδούς δε τους ξαναείδαμε ποτέ όποτε. Ψυχανεμίζομαι πως η επίδειξη έγινε από προσωπικό εδάφους, εξαφανίστηκαν, και στο Μπαλί εμφανίστηκε νέο προσωπικό εδάφους που πλασαρίστηκε εκ νέου ως ιπτάμενοι φροντιστές. Σάμπως θα καταλαβαίναμε τη διαφορά; Μπορεί να ακούγεται ρατσιστικό, αλλά they are all the same. Φτάσαμε στη δύση του ηλίου στο Denpasar, και έγινε αυτό που αρέσει στο jerry: Πήγαμε από το αεροπλάνο στο κτίριο των αφίξεων με τα πόδια, μια διαδρομή περίπου 100 μέτρα. Η χαρά του planespotter, με πολλά heavies της Garuda Indonesia που μέχρι τότε δεν είχα δει κανένα. Η αποστολή μας πέτυχε, είμαστε ζωντανοί και ακμαίοι, έτοιμοι να σαρώσουμε τις παραλίες του Μπαλιού!
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17634
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17635
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17637
Lion Air, Boeing 737-400
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17623
Το σκέλος από Μπρουνέι σε Μπαλί ήταν το πιο δύσκολο στη σχεδίαση σε όλο το 15μερο ταξίδι μας. Απευθείας πτήσεις δεν υπήρχαν, και πτήσεις με connect ήταν είτε πολύωρες είτε ακριβές. Τελικά η λύση ήταν να πάμε μέσω Τζακάρτας, με το πρώτο σκέλος με την Royal Brunei, και το δεύτερο με την Lion Air. Προσπάθησα για Garuda Indonesia, αλλά ιντερνετικώς δε μπορείς να κλείσεις, και τα ελληνικά πρακτορεία – σύμφωνα με τον υπερπράκτορα – δε συνεργάζονται για να σου εκδώσουν.
Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται, όλες οι Ινδονησιακές γραμμές είναι στη μαύρη λίστα Η.Π.Α. & Ε.Ε., προφανώς γιατί τα αεροπλάνα τους πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα. Και εντάξει εγώ είμαι καμικάζι και μπαίνω (αφού έχω περάσει προηγουμένως από το pray room για να ανάψω λαμπάδα στο μπόι ενός 737), οι υπόλοιποι; Και πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες; Η λύση μία: Σσσσσς….. δε μας άκουσε/είδε κανείς. Η Lion Air, εν μία νυκτί βαπτίστηκε η μεγαλύτερη ιδιωτική αεροπορική εταιρεία της Ινδονησίας (που είναι), με μεγάλο δίκτυο εσωτερικού (που έχει) και εξωτερικού (έχει
και η ασφαλέστερη στη χώρα (ΟΚ κάπου εδώ χορεύουμε καρσιλαμάδες από ευχαρίστηση). Την πραγματικότητα της Lion Air την ξέραμε οι 2 στους 6. Και παραλίγο να τη μάθει και μια ακόμα, η γυναίκα μου, από αθώες ερωτήσεις συμφορουμίτη (ονόματα δε λέμε, πιστούς και υποταγμένους στον Πολ Ποτ δε θίγουμε). Λίγο ακόμα και θα τον υποχρέωνα να καλύψει τα έξοδα του σίγουρου διαζυγίου. Πριν μπούμε στο αεροπλάνο να πω ότι με τα όσα μας συνέβησαν, άρχισαν δειλά δειλά οι ερωτήσεις για το ποιόν της συγκεκριμένης εταιρείας. Για να προχωρήσω άμεσα σε διάψευση με ύφος κυβερνητικού εκπροσώπου, σοβαρόν και άτεγκτον:
‘Βεβαιώ πως είναι ασφαλέστατη, και δεν τίθεται ζήτημα πολιτικής ευθύνης. Όλα στο φως.’
‘Μα είσαι σίγουρος; Το έψαξες;’
'Θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σας: έχω ήδη απαντήσει στο ερώτημά σας και δε θα επανέλθω’
‘Διότι δε μας μοιάζει και πολύ σόι το πράμα’
‘Έχει εκδοθεί σχετικώς δελτίο τύπου και σας παραπέμπω σε αυτό.’
Μετά και τις απαραίτητες διαψεύσεις με επιχειρηματικό υπόβαθρο, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο. Ένα 737-400, 17 Μαϊων, με Μαλαισιανές και Τσέχικες γραμμές να το έχουν στη δούλεψη τους ως το 2005. Τελοσπάντων. Όπως έμπαινα τελευταίος, βρήκα τις γυναίκες στο διάδρομο σε freak-out zone: καθώς επιβιβαστήκαμε σχεδόν τελευταίοι, η Σοφία είχε απέναντί μας όλους τους επιβάτες. Με δεδομένο πως το 90% ήταν άντρες, ηλικίας 30-40, σε κάθε έναν από αυτούς οι γυναίκες έβλεπαν και ένα εν δυνάμει τρομοκράτη. Σε ένα αεροπλάνο με 100% πληρότητα, κανείς δε μίλαγε με κανέναν. Ή είναι όλοι τους ακοινώνητοι, ή παίρνουν πολύ σοβαρά την υπόθεση πτήση, ή προσεύχονται σιωπηρά για να μας ρίξουν μαλλιοκούβαρα στη γη μετά την απογείωση. Τα επιχειρήματά μου επανήλθαν, προσπαθώντας να βρω κάτι γλυκό κι αθώο πίσω από τις φατσούλες (ομολογουμένως αρκετά πιο σκοτεινές από τις Ταϋλανδέζικες, τις Καμποτζιανές κλπ) που αντικρύζανε.
‘Ελληνίδες Έλληνες, ζητώ νωπή λαϊκή εντολή, για να περάσω τις απαραίτητες και δύσκολες μεταρρυθμίσεις προκειμένου να φτάσουμε με ασφάλεια στο Μπαλί εν μέσω παγκόσμιας κρίσης. Θεέ μου ούτε εμένα δεν πείθω πια…
Τι διάολο μια πτήση είναι, ας την κάνουμε να πάει στην ευχή του Θεού. Ή μάλλον, να πάει στο Μπαλί, όχι στην ευχή του Θεού γιατί δεν είμαι και σίγουρος τι εύχεται σήμερα το απόγευμα ο Αλλάχ.
Η διάταξη κλασική 3-3, με καθίσματα να έχουν εγκατασταθεί μέχρι την κουζίνα (ποιος τη χρειάζεται έτσι κι αλλιώς, το φαϊ το σερβίραμε στο gate αν θυμάστε) και τις τουαλέτες. Επενδεδυμένα με μαύρο δέρμα, σαν μπουφάν ηλεκτρολόγου, η ευρυχωρία τους συναγωνίζεται αυτή των στασιδιών στον Άγιο Νεκτάριο μεγάλη η χάρη του. Η αναλογία safety cards-επιβατών κυμαίνεται στο 1:6. Προφανώς τα μεγαλοστελέχη της εταιρείας προσδοκούν σε υψηλές τιμές πώλησής τους στο e-bay και εκδίδουν περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Πως είπατε; Αν βρήκα inflight magazine και χαρτοσακούλα στο τσεπάκι; Χαριτωμένο.
Ας μην ξεχάσω να αναφέρω πως το PK-LIS μας ήταν αραγμένο πλάι στο PK-WIF της απαστράπτουσας και ένδοξης Wings Air. Το εν λόγω MD, για να καταλάβετε τι φρεσκαδούρα κοιτάτε, έχει 4 φορές την ηλικία της εταιρείας που εξυπηρετεί (το 2003 η εταιρεία, το 1986 το MD).
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17624
Κατά τη διάρκεια του taxiing, προσπεράσαμε ένα εντυπωσιακό θα έλεγα νεκροταφείο widebody (και όχι μόνο) αεροπλάνων (οι φωτογραφίες το αδικούν). Προσπάθησα να διακρίνω τα 1-2 της Ολυμπιακής που θαρρώ εδώ αναπαύονται εν ειρήνη, αλλά δεν τα κατάφερα: ούτε νηολόγια ούτε διακριτικά ούτε τίποτα. Οπότε περιορίστηκα στο να απαθανατίσω τα μακαρίτικα. Ας είναι ελαφρύ το jet blast που τα σκεπάζει.
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17625
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17626
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17627
Λοιπόν από όσες πτήσεις κάναμε (εννιά ζωή να έχουνε), η συγκεκριμένη πρέπει να ήταν μια από τις δύο πιο ήρεμες. Με βάση το παρουσιαστικό της Lion Air, περίμενα να έχουμε και πιλότο κάγκουρα, να απογειωθεί λίγο πριν φιλήσουμε το φράχτη του καλλιεργητή ρυζιού μεσοτοιχία με το αεροδρόμιο, και να προσγειωθεί με χειρόφρενα μούντζες και μπατιλίκια στο Μπαλί. Αντ’ αυτού, είχαμε μια ήρεμη απογείωση, σχεδόν αθόρυβη (απίθανο για 737), χωρίς να τρίζουν από τα ντουλάπια μέχρι τα γρανάζια του. Μια ακόμα πιο ήρεμη πτήση-στα όρια της ανίας- χωρίς αναταράξεις κλπ κλπ. Το μόνο περίεργο είναι ότι για πτήση 45 λεπτών, το αεροπλάνο ανέβηκε ασυνήθιστα ψηλά. Να υποθέσω για θέμα οικονομίας κηροζίνης (αντίσταση αέρα π.χ.); Αλλά και πάλι, για 45 λεπτά μέχρι να ανέβει θα θέλει να κατέβει από κει που ήταν, κι αυτό σπατάλη δεν είναι;
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17631
Πέραν του παραπάνω σχολίου δεν έχω κάτι σοβαρό να προσθέσω για την πτήση. Ανακοινώσεις δεν γίνανε, demonstration έγινε αλλά τους αεροσυνοδούς δε τους ξαναείδαμε ποτέ όποτε. Ψυχανεμίζομαι πως η επίδειξη έγινε από προσωπικό εδάφους, εξαφανίστηκαν, και στο Μπαλί εμφανίστηκε νέο προσωπικό εδάφους που πλασαρίστηκε εκ νέου ως ιπτάμενοι φροντιστές. Σάμπως θα καταλαβαίναμε τη διαφορά; Μπορεί να ακούγεται ρατσιστικό, αλλά they are all the same. Φτάσαμε στη δύση του ηλίου στο Denpasar, και έγινε αυτό που αρέσει στο jerry: Πήγαμε από το αεροπλάνο στο κτίριο των αφίξεων με τα πόδια, μια διαδρομή περίπου 100 μέτρα. Η χαρά του planespotter, με πολλά heavies της Garuda Indonesia που μέχρι τότε δεν είχα δει κανένα. Η αποστολή μας πέτυχε, είμαστε ζωντανοί και ακμαίοι, έτοιμοι να σαρώσουμε τις παραλίες του Μπαλιού!
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17634
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17635
gallery/image_page.php?album_id=78&image_id=17637
