Είχα γράψει πιό πάνω τα εξής:
Με αφορμή την ερώτηση του sagittarius, θα το κάνω πιό φραγκοδίφραγκα.
Ο ικανός ηγέτης, έχει να ισορροπήσει και να ικανοποιήσει τρείς τομείς:
1) Τις ανάγκες του καθήκοντος (το αεροπλάνο πρέπει να πάει με ασφάλεια-άνεση και αποδοτικότητα, από το Α στο Β)
2) Τις ανάγκες της ομάδας (των επιβατών και του πληρώματος)
3) Τις ανάγκες του κάθε μέλους της ομάδας προσωπικά (του επιβάτη που έπαθε καρδιακή προσβολή ή του ανασφαλούς Κ2)
Ο ηγέτης ιεραρχεί και επιλέγει ανάλογα την περίπτωση, ποιές ανάγκες είναι πιό σημαντικές. Δεν μπορεί να αγνοήσει καμμία, αλλά οφείλει ιεραρχεί συνεχώς.
Θα δώσω ένα παράδειγμα που πιστεύω θα λύσει κάθε απορία.
Κατά την διάρκεια της πτήσης από Αθήνα για Παρίσι, ένας επιβάτης παθαίνει καρδιακή προσβολή. Η ισσοροπία γέρνει από τον Κ1 προς τις ανάγκες του ατόμου, ακόμα και εις βάρος του καθήκοντος (μιάς και δεν θα συνεχίσει για Παρίσι, αλλά ετοιμάζεται να προσγειωθεί στη Ρώμη) και εις βάρος των αναγκών της ομάδας (των άλλων επιβατών πχ, που ουσιαστικά πάνε Παρίσι και θέλουν να είναι εκεί στην ώρα τους)
Αφού έλαβε την απόφαση να προσγειωθεί στη Ρώμη, η ισσοροπία αλλάζει πάλι μιάς και οι ανάγκες του νέου καθήκοντος (αναγκαστική προσγείωση στη Ρώμη, το γρηγορότερο δυνατό), προηγούνται.
Όταν το αεροπλάνο προσγειωθεί με ασφάλεια και ο ασθενής παραληφθεί από ασθενοφόρο, το βάρος πρέπει να πέσει στις ανάγκες της ομάδος (επιβατών). Να ενημερωθούν για το τί μέλει γενέσθαι, σε πόση ώρα θα απογειωθούν κλπ.
Κάπως έτσι μπορεί να γίνει και στην ερώτηση του sagittarius. Ο Κ1, λαμβάνει υπ'όψιν του την ανάγκη του ατόμου (Κ2) να έχει πρωτοβουλία κινήσεων, μέχρι του σημείου που αυτή η ανάγκη υπερκαλύψει αυτήν της ασφαλούς προσέγγισης και προσγείωσης. Τότε ο Κ1 (αφού "παρακολουθούσε ενεργά" προσπάθησε δύο φορές να "βοηθήσει με προθυμία" μιάς και "σκεφτόταν ανεξάρτητα"), οφείλει να ιεραρχήσει και να αναλάβει τον έλεγχο του αεροπλάνου. Οι ανάγκες του Κ2, μπορούν κάλιστα να καλυφθούν στο έδαφος με ένα καφέ στο χέρι.
Λίγο οφ, αλλά μιάς και τέθηκε. Πότε είναι η καταλληλότερη στιγμή ο Κ1 να πάρει την κατάσταση στα χέρια του? Προφανώς και εάν ο Κ1 παίρνει το κοντρόλ με το παραμικρό, είναι θέμα. Από την άλλη, η "σχολή" που λέει " άς τον να τα κάνει σκατά, έτσι θα δεί από μόνος του το λάθος και θα του μείνει χαραγμένο πιό βαθειά". Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό, με μία όμως μεγάλη παγίδα. Δεν είναι όλοι οι Κ1 εκπαιδευμένοι να "σώνουν" την κατάσταση στό "αμήν". Χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και γνώση. Στην κανονική περιοδική εκπαίδευση και εξέταση, κανένας Κ1 δεν εκπαιδεύεται σε "διόρθωση ματσόλας Κ2 στα 40 πόδια". Σε αυτό εκπαιδεύονται (κανονικά*), μόνο οι εκπαιδευτές κυβερνήτες.
*Κανονικά
Ο Κ1 της ΤΗΥ,........ εκπαιδευτής ήταν !
gonso":39tp445r said:Ελαστικός και με σεβασμό στην γνώμη το άλλου
................................................................... Ο σεβασμός στην γνώμη του άλλου βόηθά την ομάδα, καθώς τα μέλη νοιώθουν πιό χρήσιμα. Όμως, η προσπάθεια για καλή απόδοση της ομάδας οφείλεται να πηγαίνει περίπατο όταν η κατάσταση (η ισορροπία), γέρνει πιό πολύ προς την ανάγκη επίτευξης του στόχου. Ο "Sully" της USAirways, έπρεπε να ρίξει το βάρος στην ασφαλή προσγείωση του αεροσκάφους, όχι στο άν παρεξηγηθεί ο Κ2 του. Η ικανότητα του ηγέτη που λέγαμε πιό πρίν, στο να ιεραρχεί της ανάγκες.
Με αφορμή την ερώτηση του sagittarius, θα το κάνω πιό φραγκοδίφραγκα.
Ο ικανός ηγέτης, έχει να ισορροπήσει και να ικανοποιήσει τρείς τομείς:
1) Τις ανάγκες του καθήκοντος (το αεροπλάνο πρέπει να πάει με ασφάλεια-άνεση και αποδοτικότητα, από το Α στο Β)
2) Τις ανάγκες της ομάδας (των επιβατών και του πληρώματος)
3) Τις ανάγκες του κάθε μέλους της ομάδας προσωπικά (του επιβάτη που έπαθε καρδιακή προσβολή ή του ανασφαλούς Κ2)
Ο ηγέτης ιεραρχεί και επιλέγει ανάλογα την περίπτωση, ποιές ανάγκες είναι πιό σημαντικές. Δεν μπορεί να αγνοήσει καμμία, αλλά οφείλει ιεραρχεί συνεχώς.
Θα δώσω ένα παράδειγμα που πιστεύω θα λύσει κάθε απορία.
Κατά την διάρκεια της πτήσης από Αθήνα για Παρίσι, ένας επιβάτης παθαίνει καρδιακή προσβολή. Η ισσοροπία γέρνει από τον Κ1 προς τις ανάγκες του ατόμου, ακόμα και εις βάρος του καθήκοντος (μιάς και δεν θα συνεχίσει για Παρίσι, αλλά ετοιμάζεται να προσγειωθεί στη Ρώμη) και εις βάρος των αναγκών της ομάδας (των άλλων επιβατών πχ, που ουσιαστικά πάνε Παρίσι και θέλουν να είναι εκεί στην ώρα τους)
Αφού έλαβε την απόφαση να προσγειωθεί στη Ρώμη, η ισσοροπία αλλάζει πάλι μιάς και οι ανάγκες του νέου καθήκοντος (αναγκαστική προσγείωση στη Ρώμη, το γρηγορότερο δυνατό), προηγούνται.
Όταν το αεροπλάνο προσγειωθεί με ασφάλεια και ο ασθενής παραληφθεί από ασθενοφόρο, το βάρος πρέπει να πέσει στις ανάγκες της ομάδος (επιβατών). Να ενημερωθούν για το τί μέλει γενέσθαι, σε πόση ώρα θα απογειωθούν κλπ.
Κάπως έτσι μπορεί να γίνει και στην ερώτηση του sagittarius. Ο Κ1, λαμβάνει υπ'όψιν του την ανάγκη του ατόμου (Κ2) να έχει πρωτοβουλία κινήσεων, μέχρι του σημείου που αυτή η ανάγκη υπερκαλύψει αυτήν της ασφαλούς προσέγγισης και προσγείωσης. Τότε ο Κ1 (αφού "παρακολουθούσε ενεργά" προσπάθησε δύο φορές να "βοηθήσει με προθυμία" μιάς και "σκεφτόταν ανεξάρτητα"), οφείλει να ιεραρχήσει και να αναλάβει τον έλεγχο του αεροπλάνου. Οι ανάγκες του Κ2, μπορούν κάλιστα να καλυφθούν στο έδαφος με ένα καφέ στο χέρι.
Λίγο οφ, αλλά μιάς και τέθηκε. Πότε είναι η καταλληλότερη στιγμή ο Κ1 να πάρει την κατάσταση στα χέρια του? Προφανώς και εάν ο Κ1 παίρνει το κοντρόλ με το παραμικρό, είναι θέμα. Από την άλλη, η "σχολή" που λέει " άς τον να τα κάνει σκατά, έτσι θα δεί από μόνος του το λάθος και θα του μείνει χαραγμένο πιό βαθειά". Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό, με μία όμως μεγάλη παγίδα. Δεν είναι όλοι οι Κ1 εκπαιδευμένοι να "σώνουν" την κατάσταση στό "αμήν". Χρειάζεται ειδική εκπαίδευση και γνώση. Στην κανονική περιοδική εκπαίδευση και εξέταση, κανένας Κ1 δεν εκπαιδεύεται σε "διόρθωση ματσόλας Κ2 στα 40 πόδια". Σε αυτό εκπαιδεύονται (κανονικά*), μόνο οι εκπαιδευτές κυβερνήτες.
*Κανονικά
Ο Κ1 της ΤΗΥ,........ εκπαιδευτής ήταν !
