Ενισχύοντας την αμερικανική οικονομία!!!
Μια προσφορά της Air France (Athens - New York περί τα 450€/άτομο τελική σούμα) μας έβαλε οικογενειακώς «στην πρίζα».
Μετά από πάμπολλα και επαναλαμβανόμενα οικογενειακά συμβούλια διάρκειας δευτερολέπτων η απόφαση βγήκε.
Έκανα για εσάς μια λεπτομερή απομαγνητοφώνηση των συνεδριάσεων αυτών:
Μπαμπάς: Θες να πάμε στη Νέα Υόρκη;
Μαμά: Δεν είναι ακριβά τα εισητήρια;
Μπαμπάς: Όχι.
Μαμά: Ok. (και από μέσα της: θα τρελαθούμε στα ψώνια).
Ύστερα από τις κουραστικές και σκληρές αυτές διαπραγματεύσεις, ο μπαμπάς έκλεισε τα εισιτήρια.
890€ τελική τιμή για δύο άτομα με ένα βρέφος. Καθόλου άσχημα.
Η καλύτερη ever προσφορά που είχε «παίξει» για τη Νέα Υόρκη (μέχρι την επόμενη της Iberia).
Ο μπαμπάς νόμιζε ότι η επαγγελματική του βίζα για τις ΗΠΑ θα ίσχυε για αυτό το ταξίδι, αλλά ευτυχώς της μαμάς της έκοψε να ρωτήσει όταν πήγαμε στην πρεσβεία για τις δικές μας. Εκεί της εξήγησαν ότι η βίζα του μπαμπά δεν ισχύει για τουριστική επίσκεψη, παρά μόνο για επαγγελματική. Μπράβο μανούλα που ρώτησες, γιατί αυτός ήταν ικανός μείνει αμανάτι στο τελωνείο της Νέας Υόρκης.
Η μαμά μας ενημέρωσε ότι επειδή πήρε χρήματα από κάποια δουλειά που θεωρούσε χαμένη, θα μας κάνει δώρο τα εισιτήρια. Χαρήκαμε όλοι, χάρηκε και ο μπαμπάς (που ήθελε να το παίξει large) και μας είπε ότι θα μας κάνει δώρο το ξενοδοχείο.
Μεγάλε, την πάτησες.
Δεν ήξερες ότι τα ξενοδοχεία στη Νέα Υόρκη κοστίζουν περισσότερο από το να αγοράσεις την ΟΑ;
Να δω τώρα πως θα πληρώσεις δυο εβδομάδες διαμονή.
Κι όμως, ψάχνοντας από ‘δω, ψάχνοντας από ‘κει, ρωτώντας τον Άκη, ρωτώντας τον Aakunz και τέλος, ρωτώντας τον παπά της ενορίας, βρήκε το Hilton στην Times Square αντί πινακίου φακής: 165 δολάρια τη βραδιά.
Μη σας ακούγεται ακριβό.
Τσάμπα πράμα λέμε.
Ειδικά σε σχέση με κάτι άλλα που δε βλεπόντουσαν.
Και όσο να ‘ναι, το όνομα Hilton είναι εγγύηση.
Μπορεί η «ταινία» με τις επιδόσεις της Paris Hilton στο «μικρόφωνο» να μην ικανοποίησε τον μπαμπά, που θεώρησε το "ταλέντο" της χειρότερο και από αυτό της Απόλυτης, αλλά τα ξενοδοχεία της αλυσίδας ευτυχώς ανήκουν σε άλλους οι οποίοι και τα διαχειρίζονται όπως πρέπει.
Με το δολάριο να έχει, δυστυχώς, ψιλοπάρει τα πάνω του εκείνη την εποχή (1€=1,2$) το κόστος ανά διανυκτέρευση άγγιζε τα 140€. Δεν πειράζει, καλά θα περάσουμε.
Έχοντας επιστρέψει πριν από ελάχιστες μέρες από το Παρίσι (Πέμπτη) δε βλέπαμε την ώρα να έρθει η Δευτέρα για να φύγουμε για Νέα Υόρκη.
Η Δευτέρα δεν άργησε να έρθει κι έτσι όχι μόνο πριν βγει ο ήλιος, αλλά πριν καλά καλά προλάβουμε να κοιμηθούμε, ξυπνούσαμε για να πάμε στο Ελ. Μπένι. Η πτήση προς το μεγάλο μήλο θα περνούσε από το CDG του Παρισιού.
Προγραμματισμένη αναχώρηση από Αθήνα στις 7.05. Άφιξη στο Παρίσι στις 9.30 (τοπική) και αναχώρηση για JFK στις 10.20. Η απορία μας ήταν αν θα προλαβαίναμε μέσα σε 50 λεπτά να βγούμε από το αεροπλάνο, να περάσουμε από κάμποσα terminal μέχρι να φτάσουμε στο 2Ε απ’ όπου θα έφευγε το αεροπλάνο για Νέα Υόρκη, έχοντας περάσει από τελωνιακούς και άλλους ελέγχους μια και ο προορισμός μας ήταν (πλέον) εκτός ζώνης Σένγκεν.
ATH-CDG (AF2333)
Αεροσκάφος: Α320
F-GFKS
Πληρότητα: 60-70%
Θέση: 26F 8/10
Φαγητό: Εγώ γάλα, οι γονείς μου πρωινό 8/10
Πλήρωμα: Επαγγελματικότατο 8/10
On time: Push back 7 λεπτά νωρίτερα, άφιξη 15 λεπτά νωρίτερα 10/10
Σύνολο: 9/10
Η πτήση ήταν αδιάφορη. Ούτε κούνημα, ούτε μωρά να κλαίνε... βαρέθηκα!
Την έπεσα λοιπόν για ύπνο μέχρι που με ξύπνησαν οι γονείς μου και με πήραν αγκαλιά για την προσγείωση.
Μα γιατί δε με αφήνετε στο κάθισμά μου να συνεχίσω τον υπνάκο μου? Έχω γίνει πλέον κοτζάμ άντρας, δεν είμαι πλέον βρέφος!
Εν τω μεταξύ, ένας καλός κύριος αεροσυνοδός μας είχε ενημερώσει για την πύλη από την οποία θα γίνει η επιβίβαση για Νέα Υόρκη. Μια χαρά, σκεφτήκαμε. Προλαβαίνουμε άνετα την επόμενη πτήση.
Μπροστά μας καθόταν ένα ζευγάρι Ελλήνων, οι οποίοι δεν έλεγαν με τίποτα να σηκώσουν το κάθισμά τους σε όρθια θέση. Πέρασε η αεροσυνοδός, τους το είπε, αυτοί το ανέβασαν, αλλά μόλις απομακρύνθηκε το ξανακατέβασαν.
Μα καλά, γιατί κάποιοι είναι τόσο ηλίθιοι και τόσο ζώα ρε γαμώτο; Για να μας λένε να το κάνουμε, σημαίνει ότι κάποιος λόγος υπάρχει. Τελευταίος έλεγχος (από τον άντρα αεροσυνοδό αυτή τη φορά), τους το ξαναλένε, αυτοί το ξανανεβάζουν και αμέσως μετά το κατεβάζουν πάλι. Ζώα!!!
Προσγειωνόμαστε, πιάνουμε μια χαρά το διάδρομο, φρενάρουμε και μετά... ωχ... μα τι γίνεται;
Το αεροσκάφος αρχίζει (χωρίς προφανή για τους επιβάτες λόγο) να στρίβει απότομα αριστερά και δεξιά!!! Σα να του έχει «φύγει» του πιλότου και να προσπαθεί να το μαζέψει!!! Υπερβολικά απότομες κινήσεις οι οποίες μας φόβισαν.
Αυτά να τα βλέπουν οι μ@λ@κες που δεν ανεβάζουν το κάθισμά τους όταν πρέπει, έτσι ώστε να έχουμε χώρο κι εμείς οι από πίσω να ξεσφηνώσουμε αν χρειαστεί.
Τέλος πάντων, ο πιλότος το ακινητοποίησε απότομα μέσα στην πίστα και ύστερα ξαναξεκίνησε για το σταντ απ’ όπου και αποβιβαστήκαμε στις 9.15 τοπική. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι, ενώ αποβιβαστήκαμε από φυσούνα, βγήκαμε αμέσως από την πλαϊνή της πόρτα και μπήκαμε σε λεωφορείο το οποίο μας πήγε στο κτίριο.
Ήμασταν αρκετή ώρα καθ' οδόν με το λεωφορείο, ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στο κτίριο.
Μπήκαμε από τη μία πόρτα και για να βγούμε ακριβώς από τη διπλανή (απ' όπου θα μας παραλάμβανε άλλο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο terminal 2Ε) έπρεπε να περπατήσουμε αρκετά και να περάσουμε διαβατηριακό έλεγχο.
Τελικά μια πόρτα κάνει τη διαφορά.
Επιβίβαση σε άλλο λεωφορείο και διαδρομή περίπου 10 λεπτών για το 2Ε.
Φτάσαμε εκεί, περπατήσαμε παααάρα πολύ. Να σας πω την αλήθεια, εγώ δεν κουράστηκα καθόλου. Τους γονείς μου λυπήθηκα που μεταξύ άλλων, κουβαλούσαν κι εμένα. Τελικά φτάσαμε εγκαίρως στην πύλη 72 (αν θυμάμαι καλά) και ενώ ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στο Α340 οι γονείς μου κατάλαβαν ότι είχα χεστεί!!!
Ρώτησαν έναν κύριο αν έχουν δύο λεπτά στη διάθεσή τους κι εκείνος τους απάντησε ότι έχουν ΜΟΝΟ δύο λεπτά, χρόνος υπεραρκετός για να με καθαρίσουν. Αααχ, μια χαρά νιώθω τώρα.
Καθαρός, καθαρός, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο και αφού μοίρασα μερικά χαμόγελα στις αεροσυνοδούς για να δω αν υπάρχει κάποια πρώτη ανταπόκριση, έφτασα στην σειρά 33 για να διαπιστώσω ότι δεν είχα θέση για πάρτη μου.
Απ' ότι όμως ότι είπε μια γλυκούλα γαλλίδα, θα μας έφερναν κρεβατάκι μετά την απογείωση.
Ωραίο ακούγεται.
Στις 10.27 έγινε το push back και ξεκίνησε η τροχοδρόμηση. Μου έκανε εντύπωση ότι η τροχοδρόμηση κράτησε 10 λεπτά, ίσως και λίγο παραπάνω. Απογειωθήκαμε ομαλότατα και αργά αλλά σταθερά πιάσαμε τα 36000 πόδια. Οι ενδείξεις "δεθείτε για το καλό σας" έσβησαν και αμέσως μου έφεραν το κρεβατάκι μου.
Ωραίο είναι!!!
Το «κούμπωσαν» στον τοίχο μπροστά μας και με «τοποθέτησαν». Εγώ δεν είχα (ακόμα) όρεξη να (ξανα)κοιμηθώ.
Έχω μάθει τον τρόπο να κερδίζω το ενδιαφέρον τους. Βγάζω μερικές άναρθρες κραυγές, σκάω ένα-δυο χαμογελάκια και τσουπ
με παίρνουν από εκεί και με τοποθετούν στο κάθισμα που καθόταν ο μπαμπάς.
Ας μείνει και λίγο όρθιος, δεν παθαίνει τίποτα.
Εν τω μεταξύ το πλήρωμα μοίρασε στους επιβάτες κατάλογο με το μενού.
Μου έδωσαν κι εμένα, αλλά ούτε να διαβάζω ξέρω, ούτε όρεξη να φάω όλες αυτές τις αηδίες έχω. Για αρχή πάντως περιλάμβανε επιλογή από απεριτίφ, σαμπάνια Jacquart Brut Mosaique, κρασί κόκκινο ή λευκό, μπύρες (Heineken), μεταλλικό νερό (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λέτε μεταλλικό), αναψυκτικά, χυμούς φρούτων, καφέ, μπράντυ και λικέρ.
Οι γονείς μου διάλεξαν σαμπάνια... (...θέλει και σαμπάνια ο κ#λ#ς τους).
Μετά από περίπου 40-45 λεπτά κι ενώ με είχαν βάλει στο κρεβάτι μου ξεκίνησε η διανομή του γεύματος.
Ευτυχώς με είχαν ήδη ταίσει κι έτσι την έπεσα για ύπνο αφού πρώτα είδα ότι το μενού περιλάμβανε επιλογή από κοτόπουλο φρικασέ, με ανάμικτα λαχανικά και πουρέ πατάτας με κάποιο είδος (ευτυχώς όχι από αυτά που τα τρως και βρωμάς) κρεμμυδιού, ή από ζυμαρικά με σως θαλασσινών συνοδευόμενα από ψητά λαχανικά.
Τα παραπάνω συνόδευαν αρμονικά διάφορα τυριά, κάποια ορεκτικά, κέικ πορτοκάλι καφές ή τσάι.
Αν άκουγα καλά τις αντιδράσεις τους (μέσα στον ύπνο μου) επέλεξαν το κοτόπουλο (με όλα τα άλλα φυσικά) το οποίο και συνόδευσαν με κόκκινο κρασί Vin de Pays d’ Oc Merlot 2007.
Δεν τους έπεσε κι άσχημο. Πατέρα, το είχες και στο χωριό σου το Vin de Pays d' Oc Merlot του 2007;
Η πτήση συνεχίστηκε χωρίς κανένα απρόοπτο. Δύο άλλα μωρά που κάθονταν παραδίπλα μας ευτυχώς πέρασαν απαρατήρητα. Οι γονείς μου, παρ’ όλο που ουσιαστικά ήταν άυπνοι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Μόνο ο μπαμπάς τα κατάφερε για ένα μισάωρο περίπου. Έτσι, η μοναδική επιλογή που είχαν ήταν το υπέροχο In Flight Entertainment.
Οι επιλογές έμοιαζαν ατελείωτες. Πάμπολλες ταινίες «τελευταίας εσοδείας», αστείρευτες επιλογές μουσικής, παιχνίδια γνώσεων, γεωγραφίας, πασιέντζες, εκατομμυριούχος κλπ κλπ. Τουλάχιστον είχαν με κάτι να ασχοληθούν!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πλησιάζαμε στον προορισμό μας και σερβιρίστηκε και ένα ελαφρύ γεύμα. Εντύπωση μου έκανε
ένα αεροδρόμιο, το οποίο δεν ήξερα ποιο είναι, λίγο πριν προσγειωθούμε στο JFK.
Ομαλότατη προσγείωση και τροχοδρόμηση για τη φυσούνα συναντώντας στο διάβα μας
μια αμερικανίδα και μια
χοντρή Κορεάτισσα.
Αφήσαμε το αεροσκάφος αφού πρώτα ευχαριστήσαμε θερμά το πλήρωμα για την εξυπηρέτηση που μας παρείχαν και κινήσαμε για το τελωνείο.
Μια τεράστια ουρά ξεπρόβαλε μπροστά μας, αλλά μια υπάλληλος μας πήρε και αφού προσπεράσαμε την ουρά, μας οδήγησε σε συγκεκριμένο υπάλληλο. Πάλι «καθάρισα» για πάρτη τους!
Ο συγκεκριμένος όμως υπάλληλος ήταν πιο αργός και από τη χελώνα κι έτσι καθυστερήσαμε αρκετά.
Κάποια στιγμή ξεμπερδέψαμε και κατευθυνθήκαμε για τους ιμάντες αποσκευών. Επιτέλους, έφτασε η ώρα να πάρουμε τις βαλίτσες και το καρότσι μου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε!!!
Ένας κύριος κρατούσε μια μεγάλη πινακίδα η οποία μεταξύ άλλων ονομάτων έγραφε και τα εξής τρία: Fotios, Angeliki, Ioannis.
Βλέπετε, όταν ο μπαμπάς κάνει κρατήσεις πάντα μπερδεύει το "name" με το "surname" και η κράτηση είχε γίνει βάζοντας τα μικρά ονόματα εκεί που έπρεπε να γραφούν τα επίθετα και το αντίθετο.
Ρωτάμε τον καλό κύριο για ποιο λόγο θέλει να μας γνωρίσει και εκείνος απαντά ότι οι βαλίτσες μας δεν πρόλαβαν να φορτωθούν στο αεροπλάνο και ότι θα έπρεπε να πάμε στο γραφείο της Air France αμέσως μετά την έξοδο από τον χώρο transit για να δηλώσουμε την απώλεια.
Ωραία νέα μας έφερες ρε μεγάλε. Μας υποχρέωσες. Έχουμε φύγει από το σπίτι από τις 5 τα χαράματα, έχουμε ταξιδέψει πάνω από 10 ώρες, έχει φτάσει η ώρα 2 το μεσημέρι (που σημαίνει 9 το βράδυ ώρα Ελλάδας, άρα είμαστε «στο πόδι» περίπου 16 ώρες) και τώρα μας λες ότι δεν έχουμε ρούχα και εσώρουχα να αλλάξουμε, καρότσι να μετακινηθώ, φορμάκια να φορέσω κλπ κλπ;
Και να σε βρίσω δε θα με καταλάβεις, οπότε ας πάμε για τη δήλωση απώλειας. Στο γραφείο υπήρχε κόσμος αρκετός.
Όταν έφτασε η σειρά μας, η υπάλληλος έδειξε να στεναχωριέται όταν με είδε. Εγώ όμως της χαμογέλασα. Κάναμε την απαραίτητη χαρτούρα και μας ενημέρωσε ότι οι βαλίτσες θα έρχονταν με την επόμενη πτήση. Αυτό σήμαινε ότι θα ήταν στο JFK περίπου τα μεσάνυχτα, άρα μετά τις 2-3 τη νύχτα στο ξενοδοχείο. Επίσης μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να κάνουμε αγορές για τα απαραίτητα και κρατώντας τις αποδείξεις να αποζημιωθούμε. Αυτό έλειπε να μη γινόταν και αυτό.
CDG-JFK (AF0012)
Αεροσκάφος: Α340
F-GLZP
Πληρότητα: άνω του 95%
Θέση: 33 (βρεφικό κρεβατάκι) 10/10
Φαγητό: Εγώ γάλα και κρέμα βανίλια, οι γονείς μου γεύματα 9/10
Πλήρωμα: Επαγγελματικότατο 8/10
On time: Push back 7 λεπτά αργότερα, άφιξη on time 10/10
Αναποδιές: Μετά από 12 ώρες πτήσεων δεν είναι και το καλύτερο να μην έρχονται οι βαλίτσες σου. Αν δεν προλαβαίνετε να μεταφέρετε τις βαλίτσες των επιβατών να μην εκδίδετε εισιτήρια με τόσο στενά χρονικά περιθώρια μετεπιβιβάσεων: 0/10
Σύνολο: 6/10 (θα ήταν
9+/10, αλλά ας πρόσεχαν)
coming up next:
- Προσκύνημα στην 5η Λεωφόρο (5th Avenue για τους ξενογλωσσομαθείς)
- Spotting από την ταράτσα του Rockefeller Center
- Times Square, η υπερβολή της κιτς φωτεινής επιγραφής
- Χατζηγιάννης live in Nokia Theater (δεν πήγαμε, δεν είναι άλλωστε και συναυλία της Απόλυτης. Απλά είδαμε φωτεινή επιγραφή στην Times Square)
- Ο γυμνός cowboy, γυμνός στα χιόνια
- I hate Obama
- Έλα "Muni" στον τόπο σου και "Pucci" μη ζητάς!!!
