Επιχείρηση Down Under...

[COMPUTERISE]

Ο μεγάλος φάκελος με τα διακριτικά της υπηρεσίας βρίσκονταν πάνω στο γραφείο μου… με αργές αλλά σταθερές κινήσεις πήρα τον ασημένιο χαρτοκόπτη και τον διακόρευσα… ήξερα πως κάπου θα με έστελναν αλλά δεν ήξερα που και με ποιόν… άρχισα να διαβάζω αργά την πρώτη από τις δυο σελίδες… τα κλασικά… ένα λιβανιστήρι για το πόσο σημαντική είναι η υπηρεσία και πόσο μεγάλη τιμή μας πρέπει, που ακούραστα την υπηρετούμε… στη δεύτερη σελίδα άρχιζε το ζουμί… πέρσι το Πάσχα με έστειλαν στη ζούγκλα του Darien να προσυλητίζω τους Embera στον Παναμά, φέτος άραγε που?

Την ίδια περίπου ώρα έναν όροφο πιο κάτω ο Captain Jumbo άνοιγε τον δικό του φάκελο… ξεροκατάπιε… τι αποστολή κι αυτή Θεέ μου, σκέφτηκε… με κυνηγάνε οι αυτόχθονες, πέρσι ήταν οι Kuna , φέτος…

Ο σύντροφος υπερπράχτορας τάιζε με χάρη την Λιλίκα… το ζωντανό γουργούριζε ευχαριστημένο στα πόδια του μασουλώντας ένα τεράστιο κόκαλο…

- Σφοι σας ζηλεύω είπε… και έβγαλε δυο μεγάλες κόλλες χαρτί…από εμένα με αγάπη… αυτό εδώ είναι το δρομολόγιό σας… και μην ξεχνάτε, για λόγους ασφαλείας θα ταξιδέψετε ξεχωριστά… ο Captain Jumbo θα φύγει μια βδομάδα νωρίτερα… θα συναντηθείτε στη γιάφκα μας στο Sydney…

Ο σφος Captain Jumbo διάβασε μονορούφι εταιρίες , δρομολόγια και τύπους…
ΑΤΗ IST OA 319 IST HKG TK 773 HKG-SYD QF 744
SYD-AKL EK 380 AKL-MEL NZ 772 MEL ADL TR 320
ADL SIN QF 333 SIN IST TK 332 IST ATH OA319

- Έχετε ένα μήνα να προετοιμαστείτε, συμπλήρωσε… Η επιχείρηση DOWN UNDER δεν μπορεί να περιμένει… ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ στο Νότιο ημισφαίριο… Αυστραλία και Αotearoa σας περιμένουν… καλή επιτυχία…
Η Λιλίκα γρύλισε δαγκώνοντας για μια ακόμη φορά το κόκαλό της κι εγώ κόκαλο κοίταζα ξανά και ξανά το δρομολόγιο μας…


ΤΕΤΑΡΤΗ 24/3/10 ΑΤΗ-IST OA319 SX-OAK (To επωνομαζόμενο και καμάρι της MANDALA)

Ο ουρανός είχε πάρει ένα μυστήριο μενεξεδί χρώμα όταν διάβαινα την πύλη του κοσμοδρομίου των Σπατών… χάρις τις υπερσύγχρονές υπηρεσίες της αναγεννημένης και ένδοξης Ο.Α το check in μου είχε γίνει ηλεκτρονικά από το γραφείο μου νωρίτερα το ίδιο πρωί… τσέκαρα το μόνιτορ… η πτήση μου δεν είχε λεπτό καθυστέρηση, αναχώρηση 19.35… προχώρησα προς τον έλεγχο των διαβατηρίων μια που πιστός στις συνήθειες μου μετέφερα όλα μου τα υπάρχοντα για το δεκαπενθήμερο ταξίδι μου στο τέλος του κόσμου, σε ένα και μόνο τσαντάκι , το επονομαζόμενο τσαντάκι του Sport Billy… η οικονομική κρίση μάλλον κτύπησε και την πτήση μου… φυσούνα γιόκ… κατέβασμα στα υπόγεια του Βενιζέλος και στωική αναμονή για το λεωφορειάκι…κλασσική ερώτηση για την πληρότητα της πτήσης στην ξανθιά Θεά στην πύλη μας και αναμενόμενη απάντηση… δεν υπάρχει θέση ούτε για δείγμα, παραμονή 25ης Μαρτίου βλέπετε… άφησα τους κάφρους να στριμωχτούν και να μαλώσουν για την πρωτιά της επιβίβασης λες και δεν θα έχαναν την θέση τους και το ταξίδι και περίμενα το δεύτερο λεωφορειάκι… το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά όταν από μακριά είδα το Α319 μας… ένα αυθόρμητο νευρικό γέλιο με έπιασε όταν κατάφερα να διαβάσω το reg. SX-OAK… οι παλιές Ινδονησιακές αγάπες δεν ξεχνιούνται… αποφάσισα να κάνω μια σιωπηρή συμφωνία με το Κ και θα την τηρήσω… δεν θα σχολιάσω τίποτε γιαυτό αν φύγει στην ώρα του και δεν χάσω την πτήση μου για ΗΚG… φτάσαμε ακριβώς στην ώρα μας στο ATATURK HAVALIMANI και έτσι δεν σχολιάζω τίποτε… θα πω απλά τα διαδικαστικά… ότι σφηνώθηκα στην προτελευταία σειρά παράθυρο , δεν πήγα στην τουαλέτα και έτσι δεν μπορώ να σας πω αν την έχουν φτιάξει ή όχι , καταβρόχθησα το σνακ που μου προσφέρθηκε και μετά από κόπο κατάφερα να συνεννοηθώ με την Mεζιτοπούλα που αδυνατούσε να καταλάβει τι σημαίνει μια διπλή πορτοκαλάδα με παγάκια… μου εξήγησε ευγενικά ότι έχουν μόνο πορτοκαλάδα Life και όχι Διπλή… δεν είχα όρεξη να της κάνω πλάκα και συναίνεσα λέγοντας να μου δώσει δύο ποτήρια πορτοκαλάδα Life… Διπλή θα έπινα κάποια άλλη φορά… οι διπλανοί μου σχεδίαζαν την κατάκτηση της Πόλης βγάζοντας χάρτες , βιβλία και περιοδικά και μια νοστιμούλα μπροστά μου νιαούριζε στο συνοδό της κάτι για δερμάτινα στο Καπαλί τσαρσί… μια ώρα και πέντε λεπτά αργότερα το Κ αργοκυλούσε προς την έξοδο 214… φυσούνα και καλωσήρθατε στην Κωνσταντινούπολη… με το e check in της Turkish στο χέρι απέφυγα την τεράστια ουρά των transit και σε ελάχιστα λεπτά ανέβαινα τις κυλιόμενες προς τις αναχωρίσεις… ο μαγικός κόσμος του Αtaturk ξεδιπλωνόταν στα μάτια μου…

 

[AirNewZealand]

...Ο σφος Captain Jumbo διάβασε μονορούφι εταιρίες , δρομολόγια και τύπους…
ΑΤΗ IST OA 319 IST HKG TK 773 HKG-SYD QF 744
SYD-AKL EK 380 AKL-MEL NZ 772 MEL ADL TR 320
ADL SIN QF 333 SIN IST TK 332 IST ATH OA319…

Απλά respect για το δρομολόγιο...
Αν επιτρέπεται, πόσο κόστισε? (με πμ φυσικά).

Ελπίζω τουλάχιστον αυτή τη φορά να φτάσουμε στο σκέλος που αφορά την Νέα Ζηλανδία

 

[payneful_tales]

Από τα κεντρικά της Πρεσβείας μας στην Άπια έφτασε το ακόλουθο τηλεγράφημα:

"Αγαπητοί σύντροφοι,
ενημερώθηκα για τις σκέψεις του συντρόφου Γ.Γ. και θα μοιραστώ μαζί σας και τις σκέψεις μου, ως σφος ιδεολογικού.
Η δική μου αποστολή περιελάμβανε τις καταδρομικές εξορμήσεις μετά των ΟΑ 319 - ΤΚ 332 - QF 333 - TT 320 - EK 380 - NZ 772 - TT 320 - QF 333 - TK 340 - OA 319. Η αποστολή μου εκκίνηση μία εβδομάδα νωρίτερα για την ορθότερη ανίχνευση του πεδίου δράσης. Το όφελος μέγιστο. Το κίνημα στερέωσε τις ιδεολογικές του συνιστώσες σε όλη την ομογένεια της Ωκεανίας.
Η πορεία δύσκολη. Εκκίνησε με το SX-OAG περί την εβδόμη απογευματινή και κάτι, εν μέσω σκάλας, και ελέγχθη για το κοτοσουβλάκι του αλλά και την άγνοια του προσωπικού του ότι πετούσε με Α319 και ουχί Α320. Οι διπλές έξοδοι κινδύνου τελικά ήταν σοφή σκέψη ελέγχου των υποψηφίων πρακτόρων. Ουχί βεβαίως του έμπειρου υπερπράχτωρος Αντρέι (μετά της Λιλίκας). Οι υπόλοι 35 συνταξιδιώται.. απλά.. μοιράζονταν την κρυφή τιμή μίας συνπόρευσης προς την νίκην.
Η πίπτουσα βρόχαν δεν εμπόδισε την ομαλήν προσέγγισην, πόσο δεν μάλον την βιαστική απομάκρυνση μίας σχετικά τυπικής εξυπηρέτησης. Το Α332 της ΤΗΥ από το Ντακάρ άδειαζε σε ριμόουτ, αλλά η συνάντησή των 300 στο ανεκδιήγητο τράνζιτ ντέσκ των Τουρκικών Αερογραμμών αποφεύχθη την ύστατη ώρα. Η πύλη 214 διά Σινγκαπούρην και Τζακάρταν (ΤΚ066) έμελε να αλλάξει χωρίς να ενημερωθεί το ταξιδεύον πλήθος. Διεσώθην την ύστατη και πάλι ώραν ολίγον πριν εξέλθουν οι 340 μαντιλοφόρες προσκυνήτριες εκ Μεδίνας από το ΑΒ6 της Σαουντία στην 216. Αι αναμοναί εις το Κεμαλικόν Αερολιμάνι πάντα νωθραί και τσατιστικαί όταν πρέπει να καταγραφούν για το συλλογικό καλό τόσαι πτήσεις εν των μέσω της νυχτός. Ο Μεσίας εσήμανε περί την εντεκάτη βραδυνή εις την πύλη 212, έμπροσθεν του A332 TC-JNA.

Διακόπτω δια καθοδηγητικόν έργον,

δικός σας

σφος ιδεολογικού

καπετάν τζάμπος"

 

[COMPUTERISE]

To κομματικό κινητό κτύπησε ακριβώς στις 21.00… μέσα από την οχλοβοή του Ataturk η φωνή του Captain Jumbo ακούστηκε κουρασμένη…
- Σφε όλα βαίνουν καλώς… τελείωσα τις προεργασίες για την σύσταση της κομματικής οργάνωσης βάσης στην Αδελαίδα και μεθαύριο την καθορισμένη ώρα θα είμαι στη γιάφκα μας στο Σύδνει… καλό ταξίδι και πρόσεξε τις ιδεολογικές τρικλοποδιές των οπορτουνιστών… η πτήση προς Μεδίνα κρύβει παγίδες…
Γιαυτό μου αρέσει ο σφος ιδεολογικού… λιτός και περιεκτικός… αλλά τι άραγε παγίδες μπορεί να κρύβει μια απλή πτήση προς Μεδίνα?


ΤΕΤΑΡΤΗ 24/3/2010 IST-HKG TK-70 TC-JJC (To επονομαζόμενο και καμάρι της Μαύρης Θάλασσας)

Το ξέρουμε ότι είμαστε καμένοι , δεν το κρύβουμε άλλωστε… σιγά μην πηγαίναμε με νορμάλ τρόπο στην Ωκεανία… ας πάνε οι άλλοι με τους Εμίρηδες και τους κακομοίρηδες … εμείς θα αλλάζαμε όσο περισσότερα αεροπλάνα μπορούσαμε και θα μπαίναμε σε όσο περισσότερους τύπους μπορούσαμε… τι διάολο πράχτορες είμαστε? Εξάλλου τυφλά ακολουθούμε το πανμέγιστο τσιτάτο του υπερπράχτορα…

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Έτσι λοιπόν μετά από πυρετώδεις προεργασίες αποφασίσαμε να δώσουμε γύρω στα 1.200€ όλα μέσα και να κάνουμε πραγματικότητα την υπερπαραγωγή μας… Πήραμε το ρίσκο να διαλέξουμε την ηρωική Turk Hava Hayvan Yollari σαν κυρίως εταιρία και δικαιωθήκαμε…

Εννέα λοιπόν το βράδυ, βρίσκομαι χαμένος στο transit του Ataturk και αρχίζω τις βόλτες στα καταστήματα μπας και μπορέσω και σκοτώσω τις περίπου τέσσερις ώρες του connection… Συμβουλή… η ένδοξη Hayvan σας δίνει την δυνατότητα για ηλεκτρονικό check in… μην κάνετε το λάθος και δεν το επιχειρήσετε ειδικά αν είστε σε connection φάση… οι επαίοντες γνωρίζουν τις διαβόητες ουρές στον έλεγχο διαβατηρίων κατά την άφιξη και τον έλεγχο ασφαλείας κατά την αναχώρηση…σας πληροφορώ ότι παρόμοιες ουρές σε ώρες αιχμής για τα connection, θα συναντήσετε και στο transit… τυπώστε το μαγικό χαρτάκι από την έδρα σας λοιπόν, ανεμίστε το ανέμελα σους βλοσυρούς συνοριοφύλακες και αποφύγετε ουρές και ταλαιπωρίες…

Ναι, το Ataturk Havalimani είναι μεγάλο, είναι καθαρό, έχει τεράστια κίνηση… αλλά… με χαλάει… με χαλάει με την μιζέρια των υπαλλήλων του, με την έλλειψη καθισμάτων για να σκοτώσεις την ώρα σου , με τις μαντίλες που βλέπεις μπροστά σε κάθε βήμα σου… χάζεψα λουκούμια και ρακί στο free shop ήπια έναν πολλά βαρύ και όχι σε μια καφετέρια και τέλος διάλεξα μια ήσυχη γωνιά και άρχισα να φυλλομετρώ το ΚΕΦΑΛΑΙΟ… σε λίγο άκουσα γύρω μου ψαλμωδίες… η πτήση προς Μεδίνα επιβιβαζόταν λίγο πιο πέρα… δεκάδες ασπρομανηλοφορούσες πιστές μουρμουρίζοντας προφανώς στίχους από το κοράνι σχηματίζαν την ουρά της επιβίβασής τους… το Α300 της Saudia τις περίμενε για την γη της επαγγελίας…το θέαμα με μάγεψε… η υπέροχο θα ήταν ένα προσκύνημα στην Μεδίνα με το cult Α300 των Σαουδάραβων… τα λόγια όμως του Captain Jumbo ήχησαν στο μυαλό μου…
- Προσοχή στις παγίδες των οπορτουνιστών σφε…
Βράχος στοχοπροσύλωσης άφησα το Α300 να πάει στην ευχή του Αλλάχ και αφοσιώθηκα στο Μάρξ …

Η κλεφτή ματιά που έριξα προς το monitor κανένα μισάωρο αργότερα με προσγείωσε σε μια θλιβερή πραγματικότητα … τα μαντάτα ήταν άσχημα για μένα και πολύ κακά γιαυτούς που πήγαιναν στη BKK… εμείς είχαμε μισή ωρίτσα καθυστέρηση και η ΒΚΚ ένα δυωράκι… σε συνδιασμό με την επίσης μισάωρη καθυστέρηση που συνάντησε ο σφος Captain Jumbo στην προς SIN πτήση του τείνω να πιστέψω ότι οι βραδινές εξωτικές πτήσεις της ΤΚ δεν είναι και συνώνυμο της συνέπειας… το μισάωρα της καθυστέρησης όμως γρήγορα πέρασε και η ανακοίνωση για την επιβίβαση δόθηκε… άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτες ουρές… παρέα με δεκάδες ασιάτες που προφανώς εκμεταλλεύτηκαν κι αυτοί τις προνομιακές τιμές των Τούρκων περίμενα στην ουρά για την επιβίβαση… βαριεστημένος έλεγχος από την ασφάλεια και επιτέλους επιβίβαση στο 773 της Jet… όχι δεν μπέρδεψα της εταιρίες, άριστα γνωρίζω ότι θα πέταγα με την ΤΚ αλλά για μένα τα συγκεκριμένα φετίχ 773 θα είναι πάντα της Jet Airways, μιας εταιρίας απωθημένο… αδιάφορη υποδοχή από το πλήρωμα και 54Α , πίσω, στα ορεινά… το 777 δεν είναι και το καλύτερο μου… οι εμπειρίες μου με το δουλεμπορικό 772 της Emirates, το ανεκδιήγητο 772 της American και το απερίγραπτο 772 της China Southern ήταν τραυματικές… την τιμή του 777 έσωζε μέχρι τότε ένα υπέροχο καινούργιο 772 της KLM… το ντεμπούτο μου όμως σε 773 μάλλον ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί… το συγκεκριμένο αεροπλάνο είναι σχεδόν καινούργιο , γεννήθηκε στα τέλη του 2007 και ανδρώθηκε στην στοργική αγκαλιά της Jet… οι δύσκολοι καιροί που ζούμε όμως ανάγκασαν την δόλια την μάνα, την Jet να δώσει το καμάρι της προς υιοθέτηση σε Τούρκικα χέρια… ρουφιάνα κοινωνία… έτσι ο υπερήφανος Ινδικός αετός εξισλαμίστηκε και μετονομάστηκε σε Karadeniz… μαύρος ο πόνος της ξενιτιάς, μαύρο και το όνομα που πήρε… τα μπορντό καθίσματα και το ηγεμονικό seat pitch όμως παραμένουν και θυμίζουν σε εμάς τους sentimental αυτή την θλιβερή ιστορία… οι άστοργοι Τούρκοι όμως εκμεταλλεύονται το ορφανό στέλνοντάς το συνέχεια στα πέρατα του κόσμου με αποτέλεσμα να χάσει κάτι από την λαμπράδα της μεγαλοπρέπειας του… αν και όπως είπα είναι άνετο και καθαρό δείχνει λίγο κουρασμένο για να μην πω γερασμένο… μικρό το κακό αναλογίστηκα απολαμβάνοντας το 34’’ seat pitch…

Μια μπλέ κουβερτούλα ένα μαξιλαράκι και ένα μικρό νεσεσέρ με οδοντόπαστα, οδοντόκρεμα, μάσκα ύπνου και κάλτσες μοιράστηκαν από το υποτονικό πλήρωμα… τα φώτα του Yesilkoy χάθηκαν μέσα στα σύννεφα του Κωνσταντινοπολίτικου ουρανού και μετά από είκοσι λεπτά πτήσης περίπου νιώσαμε τι θα πει Τουρκική φιλοξενία… μοίρασμα ξηρών καρπών και επιλογή ποτών από το μπαρ… λεμονάδες, πορτοκαλάδες, βυσινάδες, μπυράλ αλλά και ουίσκι , κρασί, ράκι… πλουραλισμός αλκοολούχων και μη ποτών εντελώς free of charge… δοκίμασα ένα YENI RAKI να πάνε κάτω τα φαρμάκια και απλώθηκα στην διπλανή μου θέση… ήμουν τυχερός… η διπλανή μου θέση ήταν άδεια και την τριάδα συμπλήρωνε ένας Τούρκος που προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα στα Τουρκικά… δεν είχα καμιά όρεξη για socializing και με σπαστά Αγγλικά του εξήγησα ότι είμαι Ισλανδός πολιτικός πρόσφυγας και ψάχνω την τύχη μου στην Ασία… πρέπει να τον εντυπωσίασα γιατί έβγαλε τον σκασμό σε όλη την υπόλοιπη πτήση… μια ώρα μετά ήρθε το υπερθέαμα του φαγητού… μας μοίρασαν πρώτα απόλα το menu… επιλογή δύο πιάτων… το πρώτο ήταν όλα τα λεφτά… ντολμαδάκια και κολοκυθάκια γεμιστά, plus γιαούρτι και σαλάτα, για γλυκό μπακλαβαδάκια… όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε δίλημμα ούτε για μένα ούτε για τον διπλανό μου… οι Τούρκοι ξέρουν να τρώνε… την στιγμή που καταβρόχδιζα το τελευταίο μου ντολμαδάκι πίνοντας και ένα καλό Τούρκικο λευκό, έριξα μια ματιά στους Ασιάτες που κάθονταν πίσω μου… πάλευαν μια νερόβραστη σαχλαμάρα που είχε βαφτιστεί ρύζι με μπαχαρικά με μία ολίγη από κοτόπουλο… αν δεν ξέρει ο άνθρωπος να φάει… αμέσως μετά την κτηνωδία του ντερλικόματος, το πλήρωμα ξαναπέρασε μοιράζοντας extra ποτά και καφέ ή τσάι… οι δίσκοι μαζεύτηκαν σχετικά νωρίς και μετά συσκότιση… τα βλέφαρά μου έκλεισαν, τυλίχτηκα στην κουβέρτα μου , απλώθηκα ανερυθρίαστα και στην διπλανή θέση και παραδόθηκα στο Μορφέα…

Θα πρέπει να κοιμήθηκα τουλάχιστον τρεις ώρες… ξύπνησα από το ανεπαίσθητο σκούντηγμα μιας hostess… μοίραζαν μπουκαλάκια με νερό… η ώρα του IFE είχε φτάσει… αφού αποχαυνώθηκα κανένα μισάωρα με το Tetris αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να δω και καμιά ταινία… ο χειρισμός ήταν πανεύκολος και η επιλογές μεγάλη έκπληξη… είχε άπειρες ταινίες όλων των ειδών… σύγχρονες, τουρκικές , ινδικές, παιδικές , κλασσικές, τσόντες μόνο δεν είχε, κρίμα… έψαξα για την ΑΠΕΡΓΙΑ του Αιζενστάιν αλλά εις μάτην… αίσχος μονολόγησα και αφέθηκα στην μαγεία των υπέροχων ματιών της Μπέργκμαν… είδα για πολλοστή φορά στη ζωή μου την ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ και το καταφχαριστήθηκα… η κλασική βόλτα στην τουαλέτα επιβεβαίωσε τα όσα σας είπα και προηγουμένως… άνετη , καθαρή αλλά κουρασμένη… ξαναγύρισα στη θέση μου και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ… που τέτοια τύχη…η προσπάθεια μου να δω πολυβραβευμένο Blind Side με την Bullock έπεσε στο κενό… βαρετότατο… έψαξα μπας και είχε κάπου το ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ αλλά που… βλαστήμησα και αρκέστηκα σε ένα ταξιδιωτικό ντοκυμαντέρ για τα νησιά της Αγγλίας… κάτι ήταν κι αυτό…

Βρισκόμασταν πια πάνω από την Κίνα… χάζεψα κανένα τέταρτο στην οθόνη μου τα της πορείας μας όταν τα φώτα επιτέλους άναψαν… breakfast time… το πλήρωμα το ίδιο βαριεστημένα μοίραζε το πρωινό… καμία έκπληξη… η ίδια προκάτ ομελέτα που συναντάς σε όλες της εταιρίες του κόσμου διανθισμένη με μια ντομάτα και μισό αγγούρι… η μοναδική ευχάριστη αλλαγή το γιαούρτι και η πληθώρα των υγρών καυσίμων που μας προσέφεραν… έπινα πια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου όταν αποφάσισα να κάνω μέσα μου την πρώτη κριτική της Hayvan… ομολογουμένως η σούμα των θετικών ήταν εντυπωσιακή… άριστο, ανετότατο αεροπλάνο,(αγαπάμε Jet) φαγητό κλάσης μακριά από τα συνηθισμένα ( το πρωινό δεν το μετράω παντού ίδιο είναι… εκτός… μην βιάζεστε όμως υπάρχει η και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, θα τα πούμε στη συνέχεια της υπερπαραγωγής), προσφορά δωρεάν όλων των αλκοολούχων ποτών, (άμα γουστάρετε γίνεστε εύκολα φέσι) καταπληκτικό IFE ( δείχνει τα πάντα εκτός από σοσιαλιστικό ρεαλισμό και τσόντες) τι άλλο να ζητήσει κανείς?? Τι άλλο? μα το ποιο βασικό… δεν φτάνει να προσφέρεις πολλά το θέμα είναι πως τα προσφέρεις… κι εδώ οι Τούρκοι πιάνουν πάτο… ούτε καν το προκάτ χαμόγελο της Aegean δεν έχει το πλήρωμα… αδιάφοροι , βαριεστημένοι και νωχελικοί καταστρέφουν το image που με τόσο κόπο πάει να χτίσει η εταιρία… κρίμα… η αλήθεια είναι ότι οι Τούρκοι κάνουν μια εντυπωσιακή προσπάθεια… αγοράζουν καινούργια αεροπλάνα, ανοίγουν νέους προορισμούς, έχουν έξοχο σέρβις και ακτύπητες τιμές… αν προσεχθεί λίγο και το θέμα της συμπεριφοράς των πληρωμάτων θα απογειωθούν στην κορυφή… το ερώτημα για το αν θα ξαναπετούσα ξανά μαζί τους είναι καθαρά ρητορικό… οι Τουρκικές Αερογραμμές στα διηπειρωτικά της δρομολόγια είναι πια μια εξαιρετική εταιρία…

Εννέα ώρες παρά κάτι μετά την απογείωση μας από το Ataturk με σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση βλέπαμε πια το Hong Kong να μας χαμογελάει…

 

[payneful_tales]

Αγαπητά μέλη, πριν από λίγο λάβαμε νέο τηλεγράφημα από την Πρεσβεία μας στην Χονιάρα.
Σας το παραθέτω.

" Πέμπτη, 20.03.2010, Κων/πόλη, Ατατούρκ Χαβαλιμανί.

Το ελαφρύ τζόγκιν προς την 212 προσπέρναγε τας παραπλεύρους ταξιδιώτας με ταις ρόδαις του μαύρου τρόλευ στο χέρι να ανάβει σπίθας. Εστήθην ολίγον εις την μικράν ουράν δια έλεγχον υγρών. Τα κοιλιακά δεν πιστεύω να τα διέγνωσε το μηχάνημα αν και είχαν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται εκ της πεινός που κατέτρωγε τον ανήρ. Η κλέφτικη ματιά έξω από το καραπαράθυρο (καρά=μαύρο εις την κεμαλικήν) επιβεβαίωσε τον εν Ελλάδι υπηρετούντα Υπερπράχτωρα. Το Α332 με το "Α" εις το μπροστινό σκέλος ανέμενε καρτερικώς. Η είσοδος έγινε με 10λεπτον καθυστέρησηv με εικόνα πληρώματος σχετικά νωχελικήν. Ίσως το προχωρημένο της νυκτός (23:15)να βοήθησε ολίγον. Αναπαυτική βόλεψη στην 23Α και η θέαση του εξαιρετικού seat pitch σαν βάλσαμον. Βεβαίως το κίτ της πτητικής διασκέδασης έκοβε το 50% του χώρου των κουρασμένων ποδιών μου.. χχμμμμ... έστω.. μπροστά στο λογικό χάος της έμπροσθεν αποστάσεως. Τελικά το πλήρωμα όσο πέρναγε η ώρα τόσο και βαριόταν. Οπισθοχωρήσαμε τακτικώς περί την 23:50 με 20λεπτην καθυστέρηση δια να γνωριστούμε με τους διπλανούς και τις διπλανές μας.. Η Τουρκική δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου γλώσσα αλλά την ακολουθούσαν τα χειρότερα αγγλικά επί γης.. οπότε την ηγάπησα δια της ατόπου. Το πλήρωμα δεν μπήκε καν στον κόπο να μας δείξει τα σωστικά μέσα αποφυγής της πλήξης (άμα θες μην τα παρακολουθήσιες ) που σίγουρα δεν υπήρχε ανάμεσα στις 250 ψυχές του τιγκαρισμένου Ερμπάς. Όλα τα έκανε το βίντεο. Όχι και τόσο κακό αν θυμηθώ πως την τελευταία φορά που επέταξα με την Τουρκ Χαιβάν Γιολαρύ, η σωστική επίδειξη δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ελέω ταχύτατης απογείωσης..
Η απογείωση ηγεμονική με την κάμερα των μπορστινών τροχών να βρίσκεται ζωντανά σε κάθε οθόνη και η θέα του γεμάτου αεροδρομίου στα αριστερά έδινε τρελή φώτο για τους κολητούς του Σάμ Τσούι που φωτογραφίζουν βράδυ εν πτήση στο χέρι χωρίς κουνημένο αποτέλεσμα. (Προσωπικά δεν είμαι φίλος του προαναφερομένου). Το πλήρωμα δεν έλεγε να ξαλεγράρει ολίγον, ούτε καν κατά το ωραιότατον σέρβις που στην εταιρεία αρχίζει από πίσω προς τα μπρος.. Αυτά είναι.. σκέφτηκα και καταβρόχθησα τα υπέροχα μπιφτέκ-κεμπάμπ με τις σαλάτες και τους σολωμούς με συντροφιά ενός τζιν εν τόνικ (με φουντούκια) για τον ύπνο. Κάπου εκεί πάνω από την Τεχεράνη ο Μορφέας είπε να με ενοχλήσει υπέρ το δέον. Η αντίστροφη με την νύχτα πορεία όμως έφερε το φως κάπου κοντά στην Δυτική Ινδία. Αργότερα διέγνωσα ότι δύο μεγάλες παρακάμψεις (στο Αφγανιστάν και στην Βόρεια Ινδία) διέγραφαν δύο καμπύλες στην οθόνη των χαρτών. Τα λαγοκοιμήματα σταμάτησε η οσμή του πρωινού πάνω από το Πουκέτ. Άνοιξε και το παράθυρο να μπει φρέσκο φως και τα τεντώματα έδιναν και έπαιρναν. Βόλτα μετά το πρωινό στους διαδρόμους για έλγχο ασφαλείας στις τουαλέτες και ενημέρωση για το αν το πλήρωμα αποφάσισε να φτιάξει την διάθεσή του και να μην τα κάνει μαντάρα όπως στα σέρβις του. Η προσέγγιση στον Υπερλιμένα της Σινγκαπούρης έφεραν τα αερόφρενα στη ζωή πάνω από τις σειρές των ποντοπόρων και τα φλαπς να φέρνουν όμορφους ήχους πάνω από την θάλασσα. Γρήγορο προσπέρασμα του γκόλφ, ενός Α321 της Vietnam, ενός Β773 της Singapore, και δυνατό ακούμπισμα στην Άπω Ανατολή on time (16:15) εν τω μέσω μίας καταρρακτώδους μήνης του Θεού Ουρανού που γονάτιζε κάθε θέληση για σπότινγκ δίπλα σε όλα αυτά τα καλούδια των Τέρμιναλ 2 & 3. Η 10λεπτη βόλτα μας έφερε στο Τέρμιναλ 1 και την C15 όπου μας υποδέχτηκε ένα αποπνικτικό αεράκι βάλσαμο για τα πνευμόνια.. των ντόπιων.
Η κλεφτή ματιά στις πινακίδες οδηγήθηκε εντός 5 λεπτών στο τράνζιτ γραφείο για να επικυρώσουμε την επομένη πτήση μας. Άδειο το ντέσκ και πρόθυμη υπάλληλος και η κάρτα με τα διακριτικά της Qantas (QF82) γκλιστρούσε ανέμελα στη θήκη της κάμερας ασφαλείας. Επτά ώρες έπρεπε να σκοτωθούν χωρίς αύριο και γι αυτό φρόντισε το υπέροχο τέρμιναλ και εκείνη η απαράμιλης ομορφιάς αίθουσα ανάμεσα στις C και D θύρες του Τ1 με τα ανάκλινδρα. Ο Τηελφακός ερωτοτροπούσε με το γυαλί, την βρόχα, τα αερόπλοια και το αχαλίνωτο χασμουρητό μου μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τις διαστάσεις της υφηλίου... Ααααααααααααααααααααααααααα ...να και το VH-QPC.. το A333...
"

 

[COMPUTERISE]

ΠΕΜΠΤΗ 25/3/10 ΗΚG-SYD QF128 VH-OJJ (To επωνομαζόμενο και γερασμένη βασίλισσα)

Το καυτό νερό έπεφτε ηδονικά στο ταλαιπωρημένο σαρκίο μου… απόλαυσα το αζωογονητικό μπάνιο μου, ξυρίστηκα και κατέληξα αποχαυνωμένος μπροστά στο μπουφέ του Τhe Travelers Lounge στο East Terminal του Τerminal 1 του Chek Lap Kok ή αλλιώς του διεθνούς αεροδρομίου του Hong Kong…

Η μετάβαση μου από το West Terminal 1 που προσγειώθηκε η Turkish στο East Terminal 1 από όπου και θα με παραλάμβανε η Qantas για το εις τας Αυστραλίας ταξίδιον ήταν ευκολότατη… εσωτερικό τρενάκι, κυλιόμενες για την ανάβαση στο transit και τεράστιες ταμπέλες που με πληροφορούσαν για την διεύθυνση του πολυθρύλητου Travelers Lounge… έναντι του ευτελούς τιμήματος των 22€ θα περνούσα στη θαλπωρή του τις επόμενες τρεις και ώρες μέχρι την αναχώρησή μου για το Σύδνευ… Πριν να φύγω από την βάση μου το σκέφτηκα καλά… οι ώρες της ταλαιπωρίας θα συσσωρεύονταν επικίνδυνα… δύο πτήσεις περί των δέκα ωρών, συν την τετράωρη αναμονή στο Ataturk, συν τον κάματο όλης της προηγούμενης ημέρας… δεν είναι καιροί για ηρωισμούς σκέφτηκα… οι εποχές της σκληρής εκπαίδευσης στα δάση της Λαικής Δημοκρατίας της Κορέας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί… τώρα τα χρόνια βαραίνουν στα επαναστατικά κορμιά μας και ένα τρίωρο λίφτινγκ πριν την συνέχεια της επιχείρησης Down Under κρίνεται απαραίτητο… πάτησα λοιπόν αποφασιστικά το κλικ στο ποντίκι μου, χρέωσα την πιστωτική μου και τύπωσα την κράτηση μου… ανά χείρας το voucher λοιπόν προσπέρασα την Ασιατική λαοθάλασσα που συνωστίζονταν σε θλιβερά ταχυφαγεία και πολυεθνικά εστιατόρια αμφιβόλου ποιότητος και βρέθηκα στις πόρτες του παραδείσου… μια ευγενέστατη Ασιάτισα hostess ακαθορίστου ηλικίας με καλωσόρισε και μου υπενθύμισε τα προνόμια μου… ξεκούραση σε αναπαυτικές πολυθρόνες, complimentary μπουφέ και μη αλκοολούχα ποτά, δωρεάν internet και το σπουδαιότερο δυνατότητα για ένα μπάνιο… έχετε επίσης, μου είπε, την δυνατότητα για ένα σωρό άλλες παροχές με ειδική έκπτωση… μασάζ, κουρείο, spa μέχρι και δωμάτιο με ολιγόωρη παραμονή σε ξενοδοχείο… απέρριψα τις επί χρήμασι παροχές και περιορίστηκα στα δωρεάν προνόμια μου… ας μην επιβαρύνω και άλλο τον προυπολογισμό μου σκέφτηκα, στο τέλος θα καταστραφώ… απέθεσα το τσαντάκι στου Sport Billy στη reception και έσπευσα στα ιδιαίτερα…πετσέτες και δυο μικρά μπουκαλάκια με αφρόλουτρο και σαμπουάν ήταν τα extra για το ντουζ…του έδωσα και κατάλαβε… μισή ώρα αργότερα φρέσκος- φρέσκος απολάμβανα στο τραπέζι μου ένα πιάτο νοστιμότατα νουντλς… και ήταν μόνο η αρχή… τσάκισα την σαλάτα, έφαγα 2-3 πιάτα lemon grass chicken και κατέληξα σε ένα αμφιβόλου κατασκευής γλυκό… οι χυμοί και τα αναψυκτικά ήταν εκ των ουκ άνευ… αν με ρωτήσετε για την ποιότητα θα σας απαντήσω ότι ήταν ανεκτή… δεν ήταν δα και το μενού του ΒΑΡΟΥΛΚΟ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν χειρότερο από τις αηδίες που θα έτρωγα αν έμενα έξω από τις πύλες του lounge και χόρταινα την πείνα μου στα αηδή ταχυφαγεία… κοντολογίς αν βρεθείτε ποτέ αντιμέτωποι με ένα τρίωρο και πάνω connection η λύση των lounge είναι άριστη… κοστίζουν περίπου 20€ και σου προσφέρουν πολλά… ξεκουράζεσαι , τρως , φρεσκάρεσαι, περνάς ανθρωπινά την ώρα σου… σκεφτείτε το σοβαρά…

Λαγοκοιμόμουν όταν άκουσα από τα μεγάφωνα μια κελαιδιστή φωνή σε Κινεζοαγγλικά να αναγγέλει την επιβίβασης της πτήσης μου… αποχαιρέτησα με συγκίνηση τις Κινεζούλες hostess και πήρα των ομματιών μου προς την πύλη μου… το 744 της Qantas μου χαμογελούσε στο μισοσκόταδο… σύντομος έλεγχος αποσκευών και 27Α παράθυρο όπως πάντα και μπροστά αυτή την φορά… το χαμόγελο της υποδοχής ήταν τυπικό μεν επαγγελματικό δε… βόλεψα την βαλίτσα μου στο ντουλαπάκι και προσπάθησα να βολευτώ στη θέση μου…σοκ… seat pitch για Πυγμαίους…31’’ και με το ζόρι… αναλογίστηκα πως θα περνούσαν οι υπόλοιπες εννέα ώρες… η προσωπική μου οθόνη μικρή και παλιά, τα καθίσματα πολυκαιρισμένα… αυτή είναι λοιπόν η περίφημη Qantas εμπειρία? Η πτήση μας ήταν ασφυκτικά γεμάτη… Γιαπωνέζοι τουρίστες, Αυστραλοί επιχειρηματίες, Κορεάτες συνταξιούχοι, Κινέζοι οικονομικοί μετανάστες… κάθε καρυδιάς καρύδι… Push back και ανάληψη στους ουρανούς ακριβώς on time… το μπάνιο σε συνδιασμό με το σκασμό που έφαγα πρέπει να με χαλάρωσαν υπέρ του δέοντος… θυμάμαι σα σε όνειρο τους συνοδούς να μοιράζουν υγρά καύσιμα και από εκεί και μετά τίποτε… ξύπνησα στο απόλυτο σκοτάδι… τσέκαρα τα της πορείας μας στην οθόνη μου και είδα ότι ήδη είμαστε στους ουρανούς κοντά τρεις ώρες… είχα χάσει το φαγητό… με πείραξε, όχι γιατί πεινούσα αλλά γιατί ήθελα να τσεκάρω τι καλούδια μας προσέφεραν… ας είναι , δεν χάλασε κι ο κόσμος… το κάλεσμα της φύσης με έκανε να ξεσφηνωθώ κυριολεκτικά από την θέση μου, να πηδήξω πάνω από τους δύο συνεπιβάτες μου και να ψάχνω την τουαλέτα μέσα στο σκοτάδι… δυο τρεις Κορεάτες ή Κινέζοι ή Γιαπωνέζοι ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο έζοι με τράβαγαν από το μανίκι… άλλοι μου ζητούσαν να τους δείξω πως λειτουργεί το IFE και άλλοι μου ζήταγαν νερό… με είχαν περάσει για συνοδό… μα αλήθεια που ήταν το πλήρωμα… μετά το τεστ της τουαλέτας, παλιά πολύ παλιά, κατέληξα στο galley ψάχνοντας να πιώ κάτι… μια πενηντάρα ασχημούλα διάβαζε ένα περιοδικό και μου έδειξε αδιάφορα έναν δίσκο με αναψυκτικά και νερό… ούτε που σκέφτηκα να της ζητήσω παγάκια με την ξυνίλα που είχε… έκλεψα κι ένα κουτί από κρακεράκια και επέστρεψα στη θέση μου… και στο γυρισμό ο ίδιος τραγέλαφος…
- Water sir, please ψιθύριζαν οι καημένοι οι Ασιάτες… τι να τους πεις τώρα…

Βάλθηκα μέσα στο σκοτάδι να προσπαθώ να καταρρίψω το ρεκόρ μου στο tetris… εις μάτην… ξαναείδα το αγαπημένο μου Julie and Julia με την Meryl Streep και στο τέλος κατέληξα να χαζεύω μια σειρά αφιερωμάτων της Qantas για τους προορισμούς της… κάπου εκεί άναψαν τα φώτα… το πρωινό ερχόταν… η ίδια φασόν ομελέτα μαζί με μια φρουτοσαλάτα και καφέ, γάλα ή τσάι… φαντασία καμία… το service όντως ήταν ευγενικό, δραστήριο, επαγγελματικό στα όρια του προκάτ όμως… προφανώς δάσκαλοι της μεγάλης της Αegean σχολής… Το γιγάντιο 744 έφτανε στο Sydney ακριβώς στην ώρα του… o captain με αστειάκια μας καλωσόριζε στην πατρίδα του και μας ευχήθηκε καλή διαμονή…

Η ώρα του απολογισμού είχε φτάσει… ήταν μια περίεργη πτήση η πρώτη μου εμπειρία με την QF… το αεροπλάνο ήταν υπέργηρο και το έδειχνε…το VH-OJJ πρωτοπέταξε το 1991 και δεν το έκρυβε… ήταν μεν καθαρό, κλασάτο και περιποιημένο αλλά τα είχε φάει τα ψωμιά του… seat pitch για κοντούς ασιάτες και μόνο, παλαιάς κοπής προσωπική οθόνη , άβολα καθίσματα… τα 744 της Qantas ήταν ένας θρύλος και αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που πέταξα μαζί τους… αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η ώρα της απόσυρσης τους έχει φτάσει… τα 330 και τα 380 σιγά σιγά τα αντικαθιστούν… τίποτε σε αυτό το μάταιο κόσμο δεν μένει αιώνια νέο… ούτε καν τα 744… για το service δεν μπορώ να πω και πολλά μια που λόγω εκτάκτων συνθηκών , με πήρε ο ύπνος, έχασα το κυρίως φαγητό και συνεπώς και το κυρίως service… το πρωινό το ξανάπα δεν μετράει, παντού ίδιο είναι ή μάλλον σχεδόν παντού ίδιο… το κύριο χαρακτηριστικό των συνοδών ήταν η αλαζονία… συγκαταβατικό χαμόγελο, επαγγελματικό service αλλά τίποτε παραπέρα… χαλαρώστε καμάρια μου, αεροσυνοδοί στην Qantas είσαστε όχι ντίβες του κινηματογράφου… η παντελής απουσία συνοδών κατά της νυχτερινές ώρες μου προκάλεσε αλγεινότατη εντύπωση… ας ξεκαβαλίσουν λίγο το καλάμι… κοντολογίς… η Qantas σαφώς και είναι μια εταιρία κλάσης, το ταξίδι της επιστροφής το απέδειξε, αλλά στο συγκεκριμένο route μάλλον έπεσα στην περίπτωση… σιτεμένο αεροπλάνο, μυστήριο πλήρωμα και δυστυχώς έχασα κι εκείνο το καταραμένο το φαί… όσοι είστε συλλέκτες εμπειριών η πτήση με ένα έστω και υπέργηρο 744 της Qantas είναι must… όσοι δεν καίγεστε να μπείτε στο 744 προτιμήστε κάτι σε πιο καινούργιο, σίγουρα η άνεση και το service θα σας αποζημιώσουν…

 

[pulsar]

Αγαπητέ υπερπράχτωρ, περιμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια της φετινής υπερπασχαλιάτικης υπερπαραγωγής.

Οπτικό υλικό από τα μικροφίλμ σας θα ήταν άκρως επιθυμητό και βάλσαμο για τους αεροπορικώς πεινασμένους οφθαλμούς μας.

Με ειλικρινείς ευχαριστίες που μοιράζεστε μαζί μας τις εμπειρίες σας,

Πάλσαρ.

 

[payneful_tales]

Αγαπητά μέλη, μόλις ελήφθη και νέο τηλεγράφημα από την πρεσβεία μας στη Τζακάρτα.
Δικό σας

"Τα σαρκία εδημιουργήθησαν δια να κοπιάζουν προς το καλό της επαναστάσεως αγαπητέ σφε. Αι χρονικαί ζώναι δεν ημπορούν παρά να μας ενδυναμώσουν και ουχί να υποτάξουν. Έτσι έγινε και κείνο το βράδυ της 19ης Μαρτίου 2010 μπροστά στα τροπικά τζάμια του Τ1, λίγο πριν τις 3 μπουκιές από κείνο το αισχήστως πεντανόμιστον βασιλικόν μπέργκερ, λίγο πριν το σύρσιμο του τρόλευ εις τα παχουλάς μοκέτας της ευδαιμονείας, λίγο πριν την αλλαγή ακόμα μίας πύλης παρέα με τους γερμανούς οινοποιούς της Μπαρόσα έμπροσθεν της C17. Ο νέος έλεγχος υγρών (τα κοιλιακά είχαν πια αρχίσει να εκφυλίζονται) έγινε παρέα με το πλήρωμά μας και οι κάρτες και τα διαβατήριά μας επιθεωρήθηκαν από καπιταλιστικά στυλό για την διάγνωση της αυθεντικότητάς των (λες και θα έπιαναν το εν Σιγκαπούρη παρακλάδι του ε λ α.. έλεος..). Μικρά η αναμονή έμπροσθεν στη λαχτάρα ενός ακόμα Α333.. .. (ομολογώ ότι θα προτιμούσα το παρτάλι Β744... )
Το ήσυχο τέρας αναπαύετω σκοτεινώς. Το διαβήκαμε μετά από τις ορδές των νηπίων μετά των Ηρωδών τους, τους κατόχους της μονοκοσμικής (Οneworld) κάρτας και τους έχοντας θέσην εις την εργατικήν (μπίσνες) θέσην. Εγώ όπως γνωρίζεις αγαπhτέ συναγωνιστά δεν κάνω ποτέ μιξ pleasure μετά business. Είχα όμως στηθεί κολητά εις τον υαλότοιχο, κάτι που δεν μου προσέφερε πολλά αφού όλοι οι προηγούμενοι είχαν απλά γεμίσει την φυσούναν.. γελοίοι τυπολάγνοι... σκέφτηκα.. καθώς άνοιγα το σκιάδιο της .. 27Α φυσικά (αυτό δεν ήτο συνεφωνημένο αλλά η μοίρα κοινή εστίν των καλών μαχητών.. ).
Διέγνωσα σχετική έλλειψην υπηρετούντων γυναικών εις την καμπίναν. Μόνον μία ανάμεσα σε 12 άνδρες (και πού 'σαι Μεζίτη.. τα χειρότερα νέα έπονται..). Η οπισθοπορεία των 297 ψυχών μας καθυστέρησε 1,5 λεπτόν. Τους συγχώρεσα. Το τάξι αργό και βαρύ, αλλά και σχετικά υπνωτικόν που μετά βίας εστερέωνα τα βλέφαρά μου στα φρύδια. Τα φώτα πέσαν και αυτά.. άστα.. Ευθυγράμμιση στον διάδρομο και αναμονή ενός λεπτού. Και μετά αρχίζει η τρεχαλητή βόλτα στον διάδρομο που μάλλον άρεσε στον κυβερνήτη μας, αν αναλογιστώ τα σχεδόν 60+ δεύτερα που χρειαστήκαμε για να συρθούμε στην πορεία μας προς τον αεροδιάδρομο...) .. έτσι που λες αγαπητέ μας seven4seven..
Γλυκές στροφές στροβίλιζαν τον εγκέφαλόν μου εις τον βραδινόν και νεφελώση ουρανόν με τις θεσπέσιες αναταράξεις να με σέρνουν προς τον πονηρό Μορφέα που καραδωκούσε.. Τα ρουθούνια ένιωθα να με τυραννούν ώρα πριν ανοίξουν τα βλέφαρα. Μία φιγούρα κουστουμαρισμένη με ρωτά τί θέλω να πιω.. κάτι σαν από Τζέιμς Μπόντ μετά από καταδίωξη αισθάνθηκα.. και χρειάστηκα 4-5 δευτερόλεπτα σιωπής και απλανούς βλέμματος για να ζητήσω ένα..νερό. Επέλεξα ψάρι για το δείπνο. Και καλά να πάθω. Ακόμα καίει η γλώσσα μου από τα μπαχαρικά. Το ψάρι δεν κατάλαβα τί ήταν. Δεν υπήρχε περίπτωση. Όλα τα λοιπά μου φάνηκαν σχετικά άγευστα αλλά ενδιαφέροντα σε σχήματα φρούτων, πουτίγκας, γαρίδας κλπ.. Με την τελευταία μπουκιά ο Μορφέας μου ξαναχτύπησε την πόρτα. Δεν αρνήθηκα. Τα καθίσματα μου φάνηκαν ιδιάιτερα άνετα αν και είχα δει ηλεκτρονικώς ότι ήταν στα 31''. Αυτό μπροστά μου όμως ήταν άψογο και άνετο και μου χάρισε άπλετο χώρο για τα πόδια. Οι οθόνες γνωρίζετε ίσως ότι δεν είναι του γούστου μου. Δεν την άνοιξα. Ισως γιατί ήταν σαφώς μικρότερη των τούρκων και δεν είχα και τα γυαλιά μου πρόχειρα.Άλλωστε τί τα θες όταν κοιμάσαι. Σπίτι δεν κοιμάμαι με τα γυαλιά. Η μοναδική αεροσυνοδός πλησιάζει και μας κοιτάζει και τους 4 των σειρών 26 & 27 να δείχνουμε σαν πτώματα. Προτείνει στους μποστινούς να τους στρώσει δύο τριάδες που 'εχουν κρατήσει πίσω για ξεκούραση ώστε να κοιμηθούμε και μεις άνετα. Αυτό δνε μου έχει ξανατύχει ομολογώ. Σε 3 λεπτά επιστρέφει και ενημερώνει ότι όλα είναι έτοιμα για να κοιμηθούν. Σοκαρισμένοι και οι ίδιοι ξεβολεύονται και η συνοδός σηκώνει τα καθίσματά τους όρθια και σκάει και ένα χαμόγελο.. Χχχχμμ...
Και ξάφνου ένα σοκ με διατρέχει. Μετά από ώρες σίγουρα. Μέσα στο απόλυτο σκότος ανοίγουν τα φώτα. Θυμήθηκα τις δύσκολες ανακρίσεις της κομαντατούρ και ιδρώτας με έλουσε. Νίκησα όμως και το θέαμα σε λίγο με κάνει να αναρωτηθώ εάν πετάμε ή όχι και που. Ένας κουστουμαρισμένος κύριος περνάει από δίπλα μου με δεκάδες μπανάνες στα χέρια του κραυγάζοντας.. "φρουτς-φρουτς-φρουτας..." Το χάσαμε λέω. Και κει που είπα ότι μάλλον θα το φαντάστηκα βλέπω ξανά τον ίδιο κύριο με πανέρι γεμάτο σταφύλια, μήλα και μπανάνες κραυγάζοντας πάλι "φρούς-φρούς-φρουτς..". Ο διπλανός μου αρπάζει ένα μήλο και αρχίζει να το γυαλίζει σαν κόσμημα. Σκιάχτηκα. Κυρίως γιατί μου ήρθε πάλι εκείνη η γλυκιά ευωδιά που έχουν όσοι μπεκροπίνουν για να ξεχάσουν... Ξύπνησα όμως για τα καλά. Την ώρα που τα κοιλιακά υγρά είχαν σχεδόν αγγίζει τον εγκέφαλο από την πείνα. Έξω γλυκοχάραζε όταν ένα ντάνις προσγειωνόταν μπροστά μου με φρούτα, μάφιν και καφέδες. Εκεί επιλέγω να δω το "Τζούλι και Τζούλια" για να ταιριάζει με το πρόγευμα. Καλός συνδυασμός ομολογώ.
Ο καπιτάν μας καλημερίζει σαν την θεία Λένα γλυκά με όλες τις λεπτομέειες. Πού είμαστε, πού πάμε, από που θα προσγειωθούμε, σε πόση ώρα, ευχόταν να μας άρεσε που πετάξαμε μαζί των, να τους ξαναδούμε, να γράψουμε τα χαρτάκια μας κλπ κλπ.. Να πω την αλήθεια δεν διέγνωσα τον ψεκασμό του αεροσκάφους που είχα βιώσει 15 χρόνια πριν σε κείνο το 763 της GulfAir. Ίσως να μην το πήρα πρέφα...
Οι κάμποι κάτω πρόδιδαν την προσέγγισή μας. Η πόλη από κάτω άρχισε να ξυπνάει. Άλλωστε η Αδελαϊδα είναι μία από τις πιο εκτεταμένες πόλεις του Ν. Ημισφαιρίου. Προσπερνάμε νωχελικά το κέντρο της πόλης και με πορεία ανατολική αγγίζουμε τον διάδρομο μετά από 6:40 ώρες περί την 07:15 τοπική και νωρίτερα του αναμενομένου. Τα φρένα στριγγλίζουν καθώς οι ρόδες τρώγουν τον μικρό διάδρομο της ADL. Το τάξι εκεί περνάει σχεδόν από όλο το αεροδρόμιο με περίεργες πορείες. Το νέο τέρμιναλ είναι πράγματι σαν όλα τα νέα τέρμιναλ και χωρίς την χάρη του παλαιού που ήταν μία κούκλα. Προσπεράσαμε ένα Dash 8-400 Qantas Airlink ,3-4 738 της Qantas, ένα 320 της Tiger και φυσικά το 772 της Malaysian που είχε αφιχθεί πριν από μας. Μαζέψαμε τα υπάρχοντά μας, χαρίσαμε στα πληρώματα τις νέες καρτ ποστάλ του Επαναστατικού Συλλόγου Απογείωση, και κει που καταγράφαμε το σκάφος, μία φωνή οργισμένη καλέι να σβηστεί το μηχάνημα πάραυτα. Ζητώ να χαλαρώσει ο εν λόγω εκνευρισμένος από το πρωινό ξύπνημα κύριος και προχωρώ. Και επειδή η μοίρα πάντα καραδοκεί. Τα 600 άτομα στην ουρά των διατυπώσεων ήταν αρκετά να μου κλέψουν 50 λεπτά πριν αγκαλιάσω αγαπημένα πρόσωπα εκεί στην τιμημένη έξοδο της μικρής Αδελαίδας που μόλις έπαιρνε πρωινό και ετοιμαζόταν να λουστεί στους 29C. Τα παράθυρα στο αμάξι κατεβάινουν, η θαλασσινή αύρα ξυπνάει μνήμες και το καθήκον καλεί πια για εγρήγορση και δράση... Δύο λάτε παρακαλώ.. "

 

[payneful_tales]

Αγαπητά μέλη, μόλις έφθασαν και οι πρώτες εικόνες μέσω δορυφόρου από την Σιγκαπούρη.

δικές σας


http://farm5.static.flickr.com/4050/451 ... 3fb0_o.jpg

http://farm3.static.flickr.com/2726/451 ... af90_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4045/451 ... 2e7f_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4066/451 ... 93f4_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4055/451 ... b985_o.jpg

http://farm3.static.flickr.com/2756/451 ... fcbb_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4062/451 ... 3bb7_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4045/451 ... 15e9_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4051/451 ... 2d1a_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4059/451 ... 3b4a_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4037/451 ... 04d8_o.jpg

http://farm5.static.flickr.com/4009/451 ... dd5b_o.jpg

http://farm3.static.flickr.com/2764/451 ... bd70_o.jpg

 

[payneful_tales]

Αγαπητά μέλη, ένα νέο τηλεγράφημα έφτασε από την πρεσβεία μας στην Παπέτε.

"Σύντροφε, κατανοώ τις εορταστικές σου υποχρεώσεις, αλλά θα ήθελα να σε επαναφέρω εις την τάξην και να σου ενθυμήσω ότι η επαναστατική διαβίωση δεν έχει χώρο για γλέντια και ξεφαντώματα. Σε περιμένουμε τάχυστα στο καθήκον..
Η Αδελαϊδα είναι η πιο μεσογειακή πόλη της Αυστραλίας. Το κλίμα της δεν είχε αλλάξει καθόλου μετά από 15 χρόνια απουσίας. Ξηρό ζεστό και ανεκτικό τελείωμα καλοκαιριού που θα έφτανε και μέχρι του 32C. Η σάρκα ζεστάθηκε αρκετά και χρειάστηκε κάνα 2ήμερον δια να σηκώνεται το πρωί χωρίς να αισθάνεται βαρύ το πάπλωμα. Η σοφή κίνηση του να μην κοιμηθώ μέχρι τις 10 το βράδυ ήταν πάνσοφη, καθώς έτσι κατάφερα την άμεση προσαρμογή, που σε συνδυασμό με τον ήλιο και την παρέα εξάλιψε τα συμπτώματα του τζετ λάγκ.
Είχα καιρό να χαρώ την πολιτεία των Φεστιβάλ (Νοτια Αυστραλία), τα ατέλειωτα πάρκα, την όμορφη Ράντλ στριτ, τα λάτε, τα κρασιά, τα πανέμορφα σπίτια των δικών μου ανθρώπων, την αριστερή οδήγηση, τα king kong balls, το καζίνο (που κάποτε μου είχε δώσει αναπάντεχα μία απίστευτη εμπειρία ζωής), τα μπάρμπεκιου βοδινού (που είναι το εθνικό φαγητό της χώρας), την παραλία του Γκλινέλ, το αυστραλιανό φούτμπολ (port power = Port Adelaide), τα απίστευτα μανάβικα-κρεοπωλεία-ψαράδικα, τις ζεστές νύχτες με θέα το ηλιοβασίλεμα στο Χένλι μπιτς...
Η δεύετρη κιόλας μέρα εκεί με βρήκε να περνάω μία εκπληκτική μέρα στο αεροδρόμιο του Parafield, σε ένα από τα καλύτερα air shows της Αυστραλίας που γίνεται πια κάθε 2 χρόνια. Οικογένειες και φανς σε ένα υπέροχο αεροδρόμιο και το μεράκι κάποιων απίστευτων αεροπόρων που κρατούν στη ζωή απίστευτες μηχανές του αέρα. Αποκορύφωμα της μέρα ήταν η ζωντανή χρήση ενός κινητήρα.. χωρίς το αεροπλάνο. Ήταν η μηχανή από ένα Satan's Angel που έκανε τον κόσμο να εκλιπαρεί για περισσότερο από τα 5 λεπτά που κράτησε το ντεμονστρέσιον και το χειροκρότημα να γεμίζει τον καυτό αέρα μία συναρπαστικής εκδήλωσης.
H διαδικτυακή εποχή με έφερε κοντά σε έναν φοβερό άνθρωπο και ντόπιο σπότερ. Τον Αντρέι από το Ουζμπεκιστάν που βρήκε πριν 12 χρόνια η νέα του πατρίδα στην Αυστραλία. Μαζί γνωρίσαμε τα ομροφότερα σποτερικά σημεία της πόλης και ο καιρός βοήθησε στο να χαρώ την κίνηση που μπορεί να μην είναι σπουδαία, είναι όμως ομροφιά στα μάτια και τις αισθήσεις. Τυχαία γνωρίσαμε και έναν σπότερ απο τη Νότια Αφρική και γελάγαμε μεταξύ μας για τους 3 διαφορετικούς τρόπους που μιλάγαμε όλοι αγγλικά. Γκλομπαλαιζέσιον φίλοι και σφοι.
Η γνωριμία με την αεροπορική κοινότητα του West Beach Aviation Club ήταν εξίσου δυνατή και μάλιστα ενδιαφέρθηκαν σφόδρα να μάθουν την τύχη του SX-BMG.. (φτού κακά). Ενημερώθηκαν, έκλαψαν, παρουσιάσαμε όλοι φωτογραφίες από παντού και τα πάντα, ήπιαμε τις μπύρες μας, γελάσαμε και ολοκληρώσαμε τα αεροπορικά δρώμενα με την επίσκεψη σε ένα πανέμορφο μουσείο, το Αεροπορικό Μουσείο της Ν. Αυστραλίας. Στον πηγαιμό για το αεροδρόμιο (45 λεπτά εκτός πόλης) έπεσα πάνω σε μία ελληνίδα που με χαρά με ξενάγησε σε όλα τα αξιοθέατα της διαδρομής μέχρι την στάση Νο40 (δλδ το εργοστάσιο της Κόκα Κόλα).
Οι μέρες κυλούσαν ανάμεσα σε τραπέζια, βόλτες, ραστώνη και αγαπημένα πρόσωπα. Μέχρι το πρωι της 26ης μαρτίου, όταν ο δρόμος με έβγαλε στο διεθνές αεροδρόμιο της Αδελαίδας με προορισμό το Σύδνεϋ.
Η πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 10:30 αλλά επειδή το χούι δεν κόβεται, στις 07:45 εισερχόμουν στην σάλα των αναχωρήσεων. Τα ντέσκ της Τίγρεως ανοίγουν 2 ώρες πριν.. οπότε.. όπως στα πολιτισμένα αεροδρόμια, πέρασα τις αποσκευές μου από τον ανιχνευτή μαζί με τους ταξιδιώτες και πέρασα στις πύλες χωρίς να έχω καν κάρτα επιβίβασης. Εδώ στον αυστραλιανό πολιτισμό, μπορεί να περάσει μέσα στο αεροδρόμιο και τις πύλες όποιος θέλει. Δεν χρειάζεται να πετάει. Έτσι κι αλλίως θέλεικάρτα για να μπει σε πύλη. Σουλάτσο, σπότινγκ, χάζι και πρωινό με βασιλικό μπέρκερ (συγνώμη σφε.. αλλά.. ενέδωσα..). Μετά από καμιά ώρα ξαναβγήκα σαν άρχοντας και όδευσα στην σειρά μου μαζί με λαό για το Σύδνεϋ. Θέση η 1Α και αυτό σήμαινε ότι ο χώρος θα ήταν άπλετος. Ξαναπέρασα έλεγχο, έφτασα στην πύλη, άραξα στη μοκέτα δίπλα στο τεράστιο παράθυρο και περίμενα καρτερικά. όπως όλοι. Η πρωινή ομίχλη της Μελβούρνης όμως θα καθυστερούσε την πτήση 45 ολόκληρα λεπτά. Οι της Τίγρεως υπάλληλοι κάνουν το τσεκ ιν, το κλείνουν, πάνε στην πύλη και χειρίζονται και την φυσούνα. Αυτό είναι απόδωση εργασίας. Οι 15 πρώτες σειρές από τη φυσούνα, οι λοιποί από τον δρόμο και σκαλίτσα πίσω. όχι παίζουμε. Τη στιγμή που διατρέχαμε την φυσούνα, τα κορίτσια καθάριζαν ακόμα την καμπίνα. Βγάλανε τα σκουπίδια μπροστά μας, πήραν κάποια παγάκια από την γωνιά της φυσούνας, σουλουπώθηκαν και μετά τράβηξαν την κορδέλα για είσοδο στο σκάφος. Το γέλιο έπεσε όμως στο κλείσιμο της πόρτας. Είχαμε την χαρά να έχουμε πλήρωμα που ζούσε την πρώτη εργασιακή της μέρα με την Τίγρη. Η ηγουμένη την άφησε να κλέισει την πόρτα. Αμ δε. 5 φορές την έσπασε πάνω στο σκαρί μέχρι που σπάσαν τα νεύρα όλων μας και η ηγουμένη αναγκάστηκε να το κάνει εκείνη πριν να αρχίσει να δύει ο ήλιος. Αυτά είναι μαθήματα.. Το τάξι γρήγορο αλλά η απογείωση βαριά βαριά λες και πετάγαμε για Τόκυο. Σέρβις υπήρχε μόνο για τους δολαριούχους. Εγώ άραξα στην άνεσή μου, χάζευα την πορεία πέρα από τον ποταμό Μάρρεϋ και μετά από περίπου 1:45 προσπερνάγαμε τις νότιες ακτές του Σύδνεϋ με ευθυγράμμηση, την ηγουμένη να βαράει το τζαμάκι για να σταματήσω να φωτογραφίζω (...έλεος.. και γω έπαιζα τον κουφό..)και με προσγείωση δίπλα στα Α380 της Singapore και της Qantas, αλλά και ένα Β744 United. Η στάθμευση έγινε στο Τ2 με γρήγορη έξοδο και γρήγορο τράνσφερ των 5 δολλαρίων αυστραλίας για το διεθνές τέρμινο που κράτησε 5 λετπά. Εκεί χρησιμοποίησα τους εθελοντές βοηθούς του αεροδρομίου (ναι ναι..υπάρχει και αυτό.. και το είχα ξαναδεί και στο αεροδρόμιο του Σαν Φρανσίσκο) για να φτάσω στην ταράτσα παρακολούθησης με τον υδράργυρο να φτάνει ήδη τους 33C και την υγρασία να λιώνει κόκαλα. Άραξα στο πλατύσκαλο να παίρνς καθαρό αέρα και για τις επόμενες 6 ώρες δεν κούνησα ρούπι από την.. απόλαυση. Κάποια στιγμή κλάταρα και μιας και ο ουρανός λιόγερνε, είπα να κατηφορίσω προς το ξενοδοχείο για να συναντήσω για ντιμπρίφιν τον σφο γενικό.
Η κράτηση μέσω διαδικτύου μέρες πριν για πόρτερ μέχρι το ξενοδοχείο πίστευα ότι θα ήταν ένα κομάτι κέικ. Αμ δε. 2 ώρες έφαγα να τους βρω στο τηλέφωνο και να τους πέισω να έρθουν. Μεγάλη εξυπηρέτηση. . Μην το κάνετε ποτέ. Ούτε εγώ θα το επαναλάβω. Τόσα χρόνια που δεν το έκανα ήμουν άρχοντας. Ποτέ πια αδέρφια. Και το βροντοφώναξα και στον σφο που θα συναντούσα βραδάκι με πάπια πεκίνου πια και με επαναστατικό σχεδιασμό των επόμενων 4 ημερών που θα έπρεπε να γαζώσουμε τα στέκια των εχθρών. Ένας κάλος με πέθαινε βασανιστικά.. ματαίως όμως με απέτρεψε από το να γευτώ εκείνη την βραδινή θέα της ομορφότερη Όπερας του κόσμου... "

ΥΓ: Επειδή εδώ εις την Ωκεανία οι επικοινωνίες λειτουργούν αργά και τροπικά.. οι φωτογραφικές καταγραφές έπονται με μικρή καθυστέρηση.. Βοήθειά μας...

http://www.flickr.com/photos/28280295@N ... 730524599/