Επιχείρηση Down Under...

[COMPUTERISE]

Το αεροδρόμιο της Αδελαίδας ήταν ακριβώς έτσι όπως έπρεπε να είναι… τέλειο… καθαρό , μοντέρνο, λειτουργικό και το κυριότερο με άμεση και άνετη πρόσβαση σε τεράστιες τζαμαρίες – βιτρίνες… φυσικά πίσω από αυτές, τα καλύτερα ψώνια… για τα μάτια σας και τους φακούς σας μόνο όλα τα αεροπορικά καλούδια να σου χαμογελούν…όλοι οι καλοί φίλοι μαζεμένοι… full του 333 από Singapore, Cathay και Qantas, 772 από Malaysian, 320 από AirNZ… ωραία και πολιτισμένα πράγματα… γιατί να μην μπορείς να δεις δηλαδή αυτό το μεγαλείο αν δεν είσαι επιβάτης? Σοσιαλισμός εδώ και τώρα… ανοίξτε τις πόρτες σε όλους!! Τι χρειάζεται? Μα τα βασικά…έναν απλό και σοβαρό έλεγχο όλων, επιβατών και των επισκεπτών… και τίποτε άλλο... μετά είσοδο στον ευάερο και ευήλιο σποτερικό παράδεισο… μπαίνεις, κάθεσαι όσο γουστάρεις, τραβάς τα κλικ σου, τρως ένα σαντουιτσάκι και τέλος χορτασμένος απ όλα, γραμμή σπίτι σου και στον κομπιούτερα να δεις τι τράβηξες… τεράστια μαγκιά και τεράστιο μπράβο στο αεροδρόμιο υπόδειγμα της Adelaide…

ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 ΑDL-SIN QF-81 VH-QPE (To επονομαζόμενο και καμάρι της ερήμου)

Εμείς το χρέος μας το κάναμε… πήραμε την άδεια από την Βούλα, ανοίξαμε με ευλάβεια το κομπιουτεράκι της και μπήκαμε στο υπερsite της Qantas… με τρεμάμενα χέρια κατορθώσαμε και κάναμε ηλεκτρονικό check in… μιλάμε βέβαια για πραγματικό κατόρθωμα μια που τέτοιες διαδικασίες στη μακρινή Ωκεανία δεν είναι και το απλούστερο…πότε κολλάει το ordenador, πότε δεν ανοίγει η σελίδα, πότε κρεμάει το σύμπαν… τέλος πάντων όλα πήγαν κατευχήν, διαλέξαμε την θεσούλα μας, παραθυράκια και οι δύο, τυπώσαμε την κάρτα επιβίβασης και με βαριά καρδιά εγκαταλείψαμε την μνημειώδη γιάφκα μας στο Norwood της Αδελαίδος… Βούλα και Σωτήρη σας ευχαριστούμε για τα πάντα, είσαστε άξια στελέχη του κόμματος στη μακρινή Αδελαίδα…

Παρά την πρωινή ψιλοκίνηση φτάσαμε στο αεροδρόμιο έγκαιρα, μιάμιση ώρα νωρίτερα… μια και δεν είχαμε τίποτε άλλο εκτός από το τσαντάκι του Sport Billy, ρίξαμε ένα σαρδόνιο χαμόγελο στην μεγαλούτσικη ουρά του check in της Qantas και την ντριπλάραμε.… με το μαγικό χαρτάκι ανά χείρας περάσαμε τον έλεγχο ασφαλείας, αγοράσαμε παντόφλες από δέρμα καγκουρό , πουλόβερ από σπάνιο μαλλί ημίαιμου Αυστραλιανού προβάτου, ήπιαμε organic water από τις πηγές των Blue Mountains, βγάλαμε ότι heavy και παρτάλι υπήρχε στο apron και τέλος πήραμε την άγουσα για την μπουκαπόρτα της QF-81… και κάπου εκεί άρχισαν τα προβλήματα…

- Δεν φαίνετε να έχετε κάνει check in, μας είπε με αυστηρό ύφος μια μικρούλα στον τελευταίο έλεγχο…
- Και τότε αυτό τι είναι την ρώτησα με απορία ανεμίζοντας το μαγικό χαρτάκι του boarding pass…

Προβληματίστηκε… το κοίταξε μία το κοίταξε δύο και στο τέλος αναφώνησε…

- Ηλεκτρονικό check in, σαν να είχε ανακαλύψει την Αμερική!!
- Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις ψιθύρισε με κακεντρέχεια ο σύντροφος Captain Jumbo…
- Ναι αλλά δεν περάσατε από το check in, μας είπε προβληματισμένη…
-Και γιατί να πάμε από το check in κοπέλα μου? Αφού δεν είχαμε αποσκευές να δώσουμε? Απάντησα με θράσος…

Κόλλησε… άρχισε τα τηλέφωνα… τα νεύρα μου άρχισαν να γίνονται ζαρτιέρες… η επιβίβαση εν τω μεταξύ συνεχίζονταν κανονικά και οι ψωριάριδες περίμεναν παράμερα… μαζεύτηκε κόσμος και ντουνιάς και κοίταζαν από την μία το αξιοπερίεργο του ηλεκτρονικού check in και από την άλλη τα διαβατήρια μας… συχνά πυκνά μας διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι απλά κάνουν ένα τυπικό έλεγχο… και τότε την λύση την έδωσε το πριγκιπόπουλο… δεν ήρθε καβάλα σε άσπρο άτι , περπατώντας ήρθε… τσεκάρισε κάτι στο κομπιούτερ και σε άπταιστα Ελληνικά μας ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και μας ευχήθηκε καλή πατρίδα… κόκαλο εμείς… ο σύντροφος ιδεολογικού πάντα υποψιασμένος τον ρώτησε… το πριγκιπόπουλο χαμογέλασε και μας εξήγησε ότι έστω κι αν τυπώθηκε κανονικά η κάρτα επιβίβασής από το κομπιούτερ του σπιτιού μας έπρεπε να περάσουμε από το check in στο γκισέ του αεροδρομίου για ένα τελικό έλεγχο… δολιοφθορά της αντίδρασης σκεφτήκαμε μη μπορώντας ειλικρινά να κατανοήσουμε το παράλογο του πράγματος… μην ξεχνάτε όμως εδώ είναι down under και τα πάντα έχουν την δική τους εξήγηση…

Το VH-QPE εκτελούσε την υπερπτήση SYD-ADL-SIN, ήταν διερχόμενο δηλαδή και είχε φτάσει ένα τεταρτάκι αργότερα από το καθορισμένο… μικρό το κακό σκέφτηκα δένοντας την ζώνη ασφαλείας μου… δίπλα μου ένα γοητευτικό MILF με κοίταζε με λαγνεία και μου εξομολογήθηκε το δρομολόγιο του…

-Από την Singapore θα πάρω μια πτήση της Jet για N.Delhi… Έχετε πάει στο Ν.Delhi με ρώτησε με αφέλεια?

Πίσω μου σ έχω σατανά σκέφτηκα λυσσώντας από ζήλια που θα έμπαινε στην εταιρία φετίχ…

- Έχω πάει , της απάντησα ,παλιά πολύ παλιά ….
- Είναι πάρα πολύ ωραία η Ινδία, συμπλήρωσε με νόημα, σταυρώνοντας τα πόδια της…

Συμφώνησα χαμογελώντας… και έκανα τον μαλάκα…αυτό μου έλειπε τώρα να αρχίσω τα σαλιαρίσματα με το milf και να με ψάχνει ο σύντροφος ιδεολογικού στα βάθη της Ινδίας…

Με 15 λεπτά καθυστέρηση το αγαπημένο 333 εγκατέλειπε τα ιερά χώματα της Αυστραλίας με κατεύθυνση βόρεια… η προσωπική μου οθόνη μού φάνηκε ελάχιστα μικρότερη του κανονικού αλλά μπορεί να ήταν και το κρασί… είχε αρχίσει το σερβίρισμα σε χρόνο dt και ήδη έβρεχα το λαρύγγι μου με ένα εξαιρετικό αυστραλέζικο sauvignon blanc… προσπάθησα, εις μάτην, να βελτιώσω το ρεκόρ μου στο tetris, τι μανία κι αυτή Θεέ μου, και άρχισα να χαζεύω τις ταινίες στο IFE… μάταιος κόπος… το μάτι μου πήγαινε συνέχεια στο παράθυρο… η γη της Αυστραλίας έλαμπε από κάτω μου… ο καιρός ήταν εξαιρετικός και το θέαμα της ερήμου μαγικό… ούτε που κατάλαβα πως ο δίσκος του φαγητού προσγειώθηκε μπροστά μου… επιτέλους θα δοκίμαζα την εμπειρία του Qantas φαγητού, αυτού του φαγητού που τόσο άδοξα έχασα στην πτήση του πηγαιμού… με λαχτάρα άνοιξα το γεύμα μου… αρνάκι με ρύζι… ήταν νοστιμότατο… ε τι διάολο στην Αυστραλία είμαστε, αν και εδώ δεν είναι νόστιμο το lamb που θα είναι… το service ήταν υποδειγματικό… πολύ καλύτερο από την προηγούμενη φορά… αν και για μια ακόμη φορά πρωτοστατούσε το προκάτ χαμόγελο το σερβίρισμα ήταν απόλυτα επαγγελματικό… άνεση, σιγουριά, τυπικότητα… γνωρίζω πως η κυρία Μεζίτη θα εξοργιστεί με την ύβρη, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν αποτελεί έγκλημα ούτε είναι ταμπού στο νότιο ημισφαίριο η παρουσία ανδρών στο πλήρωμα του αεροσκάφους… δύο ασχημούλες ατσούμπαλες Μεζιτοπούλες αποτελούσαν την θλιβερή μειοψηφία… στην συντριπτική του πλειοψηφία το πλήρωμα αποτελείτο από άρρενες και αυτό, αν εξαιρέσεις την αισθητική πλευρά του θέματος, δεν με πείραζε διόλου… εξάλλου για να αντισταθμίσω αυτή την έλλειψη έριχνα κρυφές φευγαλέες ματιές στις αποκαλυπτικές λαγόνες της διπλανής μου συνταξιδιώτισσας που τελειώνοντας το αρνάκι της είχε παραδοθεί στις αγκάλες του Μορφέως… έτσι ωραία πέρναγε η ώρα της πτήσης μας… από την μια το υπερθέαμα του υπνωτισμένου milf και από την άλλη το υπερθέαμα της ερήμου που άλλαζε συνέχεια χρώματα… όπου κι αν κοίταζα ήμουν κερδισμένος…

Έσκαγα… ο ήλιος πυρπολούσε όλη την δεξιά μου πλευρά κι εγώ μέσα στο λήθαργο του ύπνου μου δεν είχα πάρει χαμπάρι… πρέπει να είχα κοιμηθεί καμιά ωρίτσα και ξύπνησα από την ζέστη… γύρευα να πατήσω το κουμπί ζητώντας λίγο νερό όταν άκουσα…

- Ice cream please...

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα… ήταν αλήθεια… ένα γρανιτοειδές παγωτό λεμόνι προσφέρονταν στο χριστεπώνυμο πλήθος των επιβατών… το καταβρόχθησα με λαιμαργία ησυχάζοντας την δίψα μου… τεντώθηκα στη θέση μου και τότε μόλις διαπίστωσα ότι το 31’’ seat pitch που έδινε η ίδια η εταιρία στις περιγραφές της για το 333 ήταν ιδιαίτερα άδικο… η θέση μου ήταν ανετότατη πόσο μάλλον όταν την συνέκρινες με αυτήν του 744 του πηγαιμού… έριξα για μια ακόμη φορά μια ματιά από το παράθυρο… η έρημος της Αυστραλίας ήταν πια παρελθόν… η θάλασσα της Ινδονησίας είχε πάρει την θέση της… κάπου πάνω από το Bali το πλήρωμα ξαναβγήκε για encore…ένα καθόλου τσιγκούνικο σάντουιτς με γλυκάκι και μια full extra coca cola με πολλά παγάκια ήταν η τελευταία μου ανάμνηση από το καταπληκτικό service της Qantas… έτρεξα στα γρήγορα για το τυπικό τεστ της τουαλέτας μια που η Singapore ήταν λιγότερο από μια ώρα μακριά μας… όλα οκ κι εκεί… καθαρή , όσο γίνετε μετά από σχεδόν έξη ώρες ταξίδι, μεγάλη και καινούργια… είπαμε σχεδόν πάντα καταλαβαίνεις την ηλικία του αεροπλάνου από τις τουαλέτες… το δικό μας ήταν παλικαράκι… build 2004… με την Ολυμπιάδα… η φωτεινή επιγραφή προσδεθείτε είχε ανάψει… γύρισα γρήγορα στη θέση μου… ο πιλότος μας μάς ευχαρίστησε που προτιμήσαμε την Qantas για το ταξίδι μας και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια σε ότι κι αν θα κάναμε…

Ένα 777 της Jet μου έκλεισε πονηρά το μάτι… μάλλον θα ήταν αυτό που θα έπαιρνε την γοητευτική συνταξιδιώτισσα μου μακριά στο N.Delhi… είχαμε προσγειωθεί just οn time στη Singapore…

 

[aakunz]

Το πρόβλημα μάλλον παρουσιάστηκε επειδή το εισιτήριό σας είχε validating carrier την Turkish Airlines (λογιστικός αριθμός ΙΑΤΑ το 235) και μάλλον δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί το ηλεκτρονικό κουπόνι των εισιτηρίων σας μέσω ηλεκτρονικού check-in και να έπρεπε όντως να περάσετε από το manual check-in.

 

[payneful_tales]

Aγαπητά μας μέλη, μόλις έφθασε ένα νέο τηλεγράφημα από την Πρεσβεία μας στο Σεν Ντενί.

"Αγαπητέ σφε, τα καθήκοντά μου στο Μεγάλο Νότο δεν μου επέτρεψαν να επικοινωνήσω μαζί σου ενωρίτερα. Θυμάμαι ότι επιτέλους αποφάσισες να υψώσεις τις μηχανές σου μπροστά στο μεγαλείο της Αδελαϊδας. (Ας μην ήταν βασιλοχαρής και δαύτη και θα σ' εβλεπα..-στεγνά ε. Τα σύννεφα βαριά έδειχναν από την χθεσινή νεροποντή αλλά γρήγορα πέρασαν. Το νερό όμως πάνω στους διαδρόμους είχε κάνει το αεροδρόμιο σχεδόν κωπηλατοδρόμιο. Αφού το -Ε, μη μπορώντας να κόψει σε έξοδο νωρίς λόγω του διαδρόμου, αναγκάστηκε να κάνει μπάκτρακ και να δοκιμάσει την τύχη του ξανά προς τα πίσω. Ε μα πήρε κάνα τέταρτο έξτρα αυτό. Αλλά φευ.. Τα δάκρυα της σφας Βούλας χάνονταν πραγματικά κρυφά και με χάρη στο τελευταίο φιλί. Είναι φορές που και γω σκέφτομαι αν θα υπα΄ρχει άραγε μία ακόμη ευκαιρία.. Π)^#@α ξενητιά. Η απογείωση προς τα νότια μας περνάει πάνω από την υπέροχη παραλιακή Αδελαΐδα πριν πάρει την μεγάλη ΒΔ στροφή για την έρημο. Την καταπληκτική κόκκινη έρημο με.. τις γρανίτες. Αυτή κι αν ήταν έκπληξη. Αν και μας είχαν προετοιμάσει τα μενού στα χέρια. Η -έζα δίπλα μου δεν έβγαλε κιχ. Πολιτισμός. Η Ινδονησία μας υποδέχτηκε με υψηλούς σχηματισμούς νεφών που έφταναν στα 36.000 πόδια που πετούσαμε. Σλάλομ χαλαρά με τον ήλιο να τυφλώνει πάνω από τη Τζακάρτα. Το ίδιο φαντασφαγορικό σλάλομ και στην ατέλειωτη κάθοδο προς τη Σιγκαπούρη. Όμορφη, λιτή ευθεία που γίντεια δεξιά κοφτή στροφή για το χάζι των ποντοπόρων ανοιχτά στον κόλπο. Το τάτς μας προσπέρασε ένα 332 της Kingfisher και αφού μας έκανε τσάρκα στα καλούδια του Changi, αράξαμε στο κλασικό πια C15 του Τ1. Η έξοδος μας βρήκε να μοιράζουμε ευχές σε ένα επαγγελματικό πλήρωμα -αντιμεζιτικά σκανδαλώδες και αυτό- και να προσπαθούμε να σύρουμε τα υπάρχοντά μας στα παχιά χαλιά που χαν χάλια γυάλα για γυαλιά. Κάπου εκεί άρχισε ο μαραθώνιος για το καλύτερο lounge που θα υποδεχόταν κορμιά έτοιμα για χαλάρωση. Πριν αρχίσει και πάλι η μεγάλη τσίτα..
δικιά μας και πάλι "

 

[COMPUTERISE]

H Singapore είναι νερόβραστη… ακροβατεί ανάμεσα στο φολκλόρ της Ανατολής και στην σοβαρότητα της Δύσης με αποτέλεσμα να μην έχει δική της ταυτότητα, πράγμα για μένα εξόχως οδυνηρό… ναι, έχει μια Chinatown , μια Little India, ένα συμπαθές λιμάνι αλλά από εκεί και μετά συναντάς το χάος της Orchard Road και τα αισθητικό όνειδος του Sentosa… δυο τρία colonial ξενοδοχεία, το Singapore sling και τα χλιδάτα μαγαζιά ελάχιστα σώσουν την κατάσταση… άμα θέλω να ψωνίσω πάω στο glorious London και στο Milano σιγά μην τρέχω σε Σιγκαπούρες… ένα λοιπόν κλικ πιο πάνω από το Dubai και αυτό λόγω προτέρου εντίμου βίου, μέλος της British Empire βλέπεις… κοντολογίς ο σημαντικότερος ίσως λόγος επίσκεψης αυτής της τόσο αστραφτερής μα και ψεύτικης πόλης – κράτους είναι το φαντασμαγορικό Changi International…

ΤΡΙΤΗ 6/4/2010 SIN – IST TK-67 TC-JII (To επονομαζόμενο και αγαπημένη Μυρσίνη)

Η πρώτη μας δουλειά με το που προσγειωθήκαμε και βγήκαμε στο transit ήταν το αυτονόητο, να τσεκάρουμε την ανταπόκρισή μας… αφού χαζέψαμε τις μυριάδες των εξωτικών πτήσεων που κατοικοέδρευαν στο αεροδρόμιο μύθος, επιβεβαιώσαμε ότι η TK-67 θα αναχωρούσε από το Terminal 1 τέσσερεις και κάτι ώρες αργότερα στις 23.10 το βράδυ… με χαρακτηριστική νωχελικότητα περπατήσαμε στους Φαραωνικούς διαδρόμους του terminal ψάχνοντας τα γκισέ των Τουρκικών αερογραμμών για την εκτύπωση του boarding pass μας… μια συμπαθής Σιγκαπουριοπούλα με χαμόγελο «κολυνός» μας εξυπηρέτησε άμεσα… η κλασσική προεργασία για την εύρεση της κατάλληλης θέσης είχε αρχίσει… εξηγήσαμε στην νεαρά τι θέλαμε… δύο παράθυρα κοντά το ένα στο άλλο περίπου στη μέση του αεροπλάνου… μαζί με αυτό της έκανα και την καθιερωμένη μου ερώτηση για το αν η πτήση θα ήταν γεμάτη… χαμογέλασε και μας είπε ότι σήμερα το αεροπλάνο θα ήταν μεγαλύτερο γι αυτό και θα υπήρχαν πολλές κενές θέσεις… βούβα στο ακροατήριο…

- Δεν θα ταξιδέψουμε δηλαδή με το 330 ρώτησε με αδιάφορο ύφος ο σύντροφος Captain Jumbo…
- Όχι απάντησε η νεαρά… σήμερα θα πετάξετε με ένα από τα 340 μας, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας ανησυχεί και αυτό το αεροπλάνο είναι άριστο…

Ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίστηκε στα χείλη μου… με τι υπέροχο τρόπο θα τελειώσει η κομματική μας αποστολή!! Ω πόσο σε αγαπώ λατρευτό μου 340… Με συγκίνηση έσφιξα το χέρι της Σιγκαπουρέζας τσεκινατζούς και την ευχαρίστησα… είχαμε άφθονο χρόνο μπροστά μας… η εξερεύνηση του Changi μπορούσε να ξεκινήσει…

Τρία terminals, συν ένα bonus, το budget terminal, εσωτερικά τρένα, εξωτερικά τρένα, κυλιόμενες σκάλες , κυλιόμενοι διάδρομοι, μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά, φαγάδικα κινέζικα, ευρωπαϊκά, ινδικά, μογγολέζικα , ζαϊρινά, spa, κρεμαστοί κήποι , υπόγειοι κήποι , κανονικοί κήποι είναι μερικά από τα high lights του Changi… πραγματικά χάνομαι γιατί ρεμβάζω…
Θα σκοτώσαμε έτσι κανένα μισάωρο όταν το έμπειρο μάτι μου έπεσε ξανά στα monitors… στις αναχωρίσεις … η πτήση των Τουρκικών Αερογραμμών για Jakarta φιγουράριζε πρώτη… ναι ήταν η δικιά μας… αυτή που έφυγε το προηγούμενο βράδυ από Κωνσταντινούπολη , έφτανε μεσημεράκι στην Σιγκαπούρη και συνέχιζε για Τζακάρτα, για να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη δια της ιδίας οδού το ίδιο βράδυ… δεν μου άρεσε καθόλου αυτό… έδειχνε ότι έφυγε για Ινδονησία μεριά μόλις μια ώρα πριν… η καθυστέρηση ήταν προ των πυλών… η επιβεβαίωση ήρθε πανηγυρικά ελάχιστα αργότερα με την μορφή υπομνήματος στον πίνακα των αναχωρήσεων… το 23.10 είχε γίνει 01.00… δυο ωρίτσες καθυστέρηση…

Με τον σύντροφο ιδεολογικού συγκαλέσαμε έκτακτο συμβούλιο του politburo… έκανα την εισήγησή μου… ξεκίνησα κάνοντας μια διαπίστωση σχετικά με την κατάντια του καπιταλισμού, προχώρησα επισημαίνοντας τα άθλια οικονομικά μας και τελικά κατέληξα στην υιοθέτηση του πανμέγιστου τσιτάτου της συντρόφισσας Αλέκας… ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ… κανένας δεν είχε το δικαίωμα να μας εμποδίσει από λίγες ώρες ξεκούραση… έπρεπε να βρούμε πάση θυσία ένα lounge να περάσουμε τις επόμενες ώρες… η εισήγηση πρέπει να έκανε πάταγο… οι σύνεδροι ξέσπασαν σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και η πρόταση πέρασε δια βοής… ο σύντροφος ιδεολογικού με συνεχάρη με βουρκωμένα μάτια… το ψάξιμο είχε αρχίσει…

Στο Changi συναντάς πολλά lounge… υπάρχουν τα χλιδάτα lounge των αεροπορικών εταιριών που κανακεύουν τους πελάτες της First και business class προσφέροντας τα πάντα στον υπερθετικό… γνωρίζαμε καλά όμως ότι αυτά δεν ήταν για μας, ήταν για την πλουτοκρατία… εμείς είμαστε ζυμωμένοι με τους προλεταριακούς αγώνες γι αυτό και ψάχναμε για κάτι φτηνό και λαϊκό…σαν πρεσβευτές της επανάστασης αποφασίσαμε ότι το Ambassador Lounge ήταν ότι έπρεπε… 19€ και η γιάφκα είχε βρεθεί… ξεκινήσαμε με ένα καυτό μπάνιο… συνεχίσαμε με ένα λαϊκό περιδρόμιασμα και καταλήξαμε σε ατελείωτο σέρφινγκ στις οθόνες των επαναστατικών PCs… η λύση που δώσαμε στο πρόβλημα «τι διάολο μπορείς να κάνεις βράδυ για έξη και ώρες σε ένα αεροδρόμιο» ήταν η ενδεδειγμένη… να την έχετε πάντα στα υπ όψιν… αγαπάμε lounge…

Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος σκέφτηκα… ήπια μια τελευταία γουλιά από σοσιαλιστική Κινέζικη πορτοκαλάδα, έριξα ένα βροντερό ρέψιμο προσπαθώντας να χωνέψω το κινεζοκοτόπουλο, χαιρέτισα τις Σιγκαπουριοπούλες που μας ξεπροβάδιζαν με υποκλίσεις μέχρι την έξοδο και πήρα τον δρόμο προς την πύλη μας… η μέρα μόλις είχε αλλάξει… μεσάνυχτα και κάτι… η τζαμαρία δίπλα στην πύλη επιβίβασής μας ήταν τεράστια… είχες άπλετη θέα στο απόλυτου τίποτε… ερημιά και σκοτάδι … είχαμε μείνει οι τελευταίοι…η πολυχρονεμένη βεζυροπούλα μας δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της… παρόλα αυτά η ουρά άρχισε να σχηματίζεται … είχαν άγχος φαίνεται μήπως και δεν προλάβουν να μπουν… εμείς σνομπάραμε επιδεικτικά την ουρά καθίσαμε σε κάτι τεράστιες πολυθρόνες λίγο παραπέρα και περιμέναμε… δέκα λεπτά αργότερα η MERSIN έκανε θριαμβευτική είσοδο στην πίστα… ελάχιστοι βγήκαν, πολλοί περίμεναν να μπουν… με αργά βήματα προχωρήσαμε προς το τέλος της ουράς… το security προφανώς βαριόταν και μάλλον ό έλεγχος θύμιζε ξεπέτα… δεν με χάλασε καθόλου… είχα περάσει ήδη από τρεις ελέγχους την ίδια μέρα και τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια…

Καταλαβαίνω απόλυτα ότι το πλήρωμα είχε φάει την ταλαιπωρία της δίωρης καθυστέρησης αλλά δεν εννοώ γιατί αυτό πρέπει να το εισπράττω και εγώ… η είσοδος στο αεροπλάνο συνδυάστηκε με σκυθρωπά πρόσωπα και κατεβασμένες φάτσες που μόλις και ψέλλιζαν ένα ρημάδι welcome… είπα να σιχτιρίσω αλλά κρατήθηκα… εδώ είχαμε μπροστά μας ένα ταξίδι έντεκα ωρών με το λατρευτό 343 και θα μου χάλαγαν το κέφι μια χούφτα τζαναμπέτες?

Η Μυρσίνη ήταν σε υπεραρίστη κατάσταση…δέκα χρονών κοπελίτσα και ήταν πανέμορφη… ηγεμονικό seat pitch, προσωπικές οθόνες, άνετο κάθισμα… κουβερτούλα , μαξιλαράκι, προσωπικό set καλλωπισμού… complete board και ω του θαύματος… η διπλανή μου θέση κενή… απόψε θα περάσουμε υπέροχα , σκέφτηκα… σε αντίθεση με τα ξινισμένα πρόσωπα του πληρώματος η φωνή του captain ακούστηκε ευχάριστη… μας καλωσόρισε , απολογήθηκε για την καθυστέρηση και μας εξήγησε πως το προγραμματισμένο 330 χάθηκε κάπου στη Ν. Αφρική γι αυτό και την θέση του πήρε η Μυρσίνη… υποσχέθηκε πως θα κάνει τα πάντα για να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και μας ευχήθηκε να έχουμε μια άνετη πτήση…

Με το που έσβησε η φωτεινή επιγραφή με το προσδεθείτε οι ξυνισμένες βγήκαν παγανιά… μας έδωσαν τα κλασσικά φυστίκια και ότι ζητήσαμε από υγρά καύσιμα, μην λέμε τα ίδια στην Turkish αλκοολούχα και μη είναι εντελώς δωρεάν, και συγχρόνως μας πέταξαν κυριολεκτικά το μενού στη μούρη… έδωσα τόπο στην οργή σκεφτόμενος ότι το sex πρέπει να αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στη γείτονα χώρα… είπα να κάνω παρέμβαση και να τις συμβουλέψω να επιδιώκουν να κάνουν περισσότερο αλλά το μετάνιωσα… τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι Τουρκάλες…

Δυο δρόμοι εμφανίστηκαν μπροστά μου διαβάζοντας το μενού… αυτός του εφησυχασμού και της πλήξης και ο άλλος της ίντριγκας και της έκπληξης… κρέας ή ψάρι? Προτίμησα την ίντριγκα… το είχα ξανακάνει κανά δυο χρόνια πριν στην China Southern και είχα αποτύχει παταγωδώς… ακόμα θυμάμαι με αποτροπιασμό εκείνα τα βδελυρά αμφίβια που επέπλεαν πάνω σε μια εμετική σάλτσα – χλαπάτσα που τα διαφήμιζαν σαν ψάρι… έκλεισα λοιπόν τα μάτια και με στεντόρεια το βροντοφώναξα… ΨΑΡΙ… η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… με τρεμάμενο χέρι άνοιξα την συσκευασία… τώρα θα σας γελάσω για το τι ψάρι ήταν… σφυρίδα, πέρκα, συναγρίδα, μεταλλαγμένο κουνέλι, πραγματικά δεν ξέρω… γνωρίζω όμως ότι ήταν μαγειρεμένο αλλά Σπετσιώτα και μου έσπασε η μυρωδιά την μύτη… μετά τις αδιάφορες Κινεζογεύσεις στο lounge το συγκεκριμένο δείπνο μου φάνηκε σκέτη αμβροσία… κοπάνισα και ένα διπλό μπουκαλάκι λευκό και την έκανα λαικιστή ταράτσα… σαν σε ομίχλη θυμάμαι τις μυστήριες να έρχονται και να παίρνουν τον δίσκο μου την στιγμή που σκεπαζόμουν με την κουβέρτα μου και παραδινόμουν στον Μορφέα…

Πρέπει να κοιμήθηκα πολύ και καλά…χαιρέτησα το Αφγανιστάν από κάτω μου και έκανα την κλασσική μου επίσκεψη στην τουαλέτα, ναι ήταν μεγάλη και σε αποδεχτή κατάσταση… επέστρεψα στη θέση μου για τις γνωστές μου πια μονομαχίες στο tetris… γρήγορα βαρέθηκα… έψαξα για κάτι καλό στο IFE… επηρεασμένος από το αλλά Σπετσιώτα απόλαυσα για μια ακόμη φορά το μοναδικό Julie & Julia… τι κοιλιόδουλος έχω γίνει θεέ μου… σχεδόν με το τέλος της ταινίας άνοιξαν και τα φώτα… το πλήρωμα σταθερά ξινισμένο μοίραζε το πρωινό… οι γνωστές σαχλαμάρες…σκόνη ομελέτα , πλαστικό τυράκι, μπαγιάτικο ξαναζεσταμένο ψωμί και ένα ενδιαφέρον γιαούρτι… χλαπάκιασα το γιαούρτι και έψαξα στα ορεινά της Μυρσίνης τον σύντροφο ιδεολογικού… δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσω τίποτε… είχε απλωθεί κι αυτός στη διπλανή θέση του και ένα χαμόγελο ευτυχίας είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του… κάπου εκεί του πέταξα και την ατάκα θάνατο…

- Σύντροφε με τέτοια πτήση πάω non stop τώρα μέχρι την Νέα Υόρκη…

Μια γνώριμη θεσπέσια μυρουδιά έρχονταν από το πίσω μέρος του αεροσκάφους… ήταν το high light της πτήσης… δεν πίστευα στη μύτη μου… μυρωδάτος τούρκικος καφές περίμενε τους θεριακλήδες στο galley… αρε Turkish τι μας κάνεις…

Ο πιλότος μας ζήτησε να επιστρέψουμε στις θέσεις μας… μας ζήτησε για μια ακόμη φορά συγνώμη για την καθυστέρηση και μας πληροφόρησε ότι δυστυχώς ο καιρός στην Κων/λη είναι βροχερός… Ένα τέταρτο αργότερα η αγαπημένη Μυρσίνη έσκιζε τα σύννεφα πάνω από τον Βόσπορο παίρνοντας την ευθεία για το Ataturk… το ταξίδι μας τελείωνε, και ο ουρανός δάκρυζε…

Είμαι σίγουρος ότι η άποψη μου ενδέχεται να προκαλέσει δυσαρέσκεια στην ομήγυρη αλλά σαν σύντροφος γραμματέας οφείλω να την πω... αεροπλάνο σαν το 340 εξαιρουμένων των γνωστών ανατολικών και του 380 απλά δεν υπάρχει...

 

[payneful_tales]

Aγαπητά μας μέλη, ένα νέο τηλεγράφημα ακτέφθασε από την Πρεσβεία μας στην Ταϊπέι.

"Αγαπητέ σφε, κατανοώ το απόλυτο της χαλάρωσής σου παρά τας μοκέτας του Σαντζί, αλλά ποτέ δεν κατανόησα την απόλυτη ανάγκη σου να τηρείς ευλαβικά τς σχεδιαζόμενα δρομολόγια. Οι αγώνες ίσως σε έχουν κάνει ίσως να εστιάζεις περισσότερο στα γαστριμαργικά παρά στα επαναστατικά δρώμενα. Η επαφή σου όμως με τον λαό είναι αυτό που πάντα θα σε έχουν στην καρδιά τους. Εύγε σφε.
Ενθυμούμαι το ότι σχεδόν κλείσαμε το αεροδρόμιο (εάν έκλεινε). Η φρεσκάδα όμως που κουβαλούσαμε ήταν πράγματι ιδανική για να απολαύσουμε την αναμονή. Ήταν τότε που στο απόλυτο σκότος έσκασε μύτη η Μερσίνη. Μα καλά και αυτή έκανε τέτοιο τάξι; Μιλάμε στο απόλυτο σκοτάδι. Ούτε ατομικό φωτάκι αναμένο μέσα. Μα τί στο καλό; Τα ξέχασαν; Οικονομία; Κίνησε υποψίες. Άλλωστε ήταν και η μόνη που κινούνταν στο αεροδρόμιο εκείνη την ώρα. Ακόμη και η KLM με το 772 την είχε κάνει. Ο λαός πάντως το είχε ρίξει στο σορολόπ. Σου λέει άργησε που άργησε, ας πάω τελευταία στιγμή. Εμείς φυσικά προνοήσαμε και αυτό αμς έσωσε τα νεύρα γιατί μετά πλακώσαν όλοι μαζεμένοι και η ουρά του ελέγχου τεράστια.
Στο έμπα πράγματι η χαρά περίσσευε. Λίγο η ώρα, λίγο η Τζακάρτα, λίγο ο λαός που γέμιζε το άδειο σκάφος.. αλλά.. η ομορφιά του σκάφους με κάνει να ξεχάσω γρήγορα τις φάτσες. Βρίσκω τη θέση μου, κάθομαι, ζώνομαι και αναμένω. με χαρά βλέπω ότι άλλοι βάρβαροι δεν έρχονται οπότε σαμπάνιες άνοιξαν για την άνεση του ταξιδιού. Μιλάμε είχα καιρό να το ευχαριστηθώ τόσο. Από εκέινη την απίστευτη Continental με το 764 του 2008. Και κει, παρατηρώντας το πλήρωμα, σκέφτηκα με΄λη του φόρουμ μας που δουλεύουν στις καμπίνες. Στην οδηγία "doors to arm.." o φροντιστής της πόρτας 2-3 σειρές μπροστά (3R) δεν ασχολήθηκε καθόλου. Παρατηρώ... τίποτε. Η συνοδός από απέναντι τον κοιτά επίμονα. Αυτός περιφέρεται άσκοπα. Κάποια στιγμή του βάζει μια κατσάδα.. άλλο πράμα αγαπητά μέλη. Έξυσε το κεφάλι του, έπαιξε με την πορτα και μετά γύρισε και την την είπε που τον έκανε ρόμπα έτσι χύμα. Μιλάμε συγκλονιστικές στιγμές. Τότε είπα και γω να αράξω στο διθέσιό μου, κουβερτούλα και απολαυση του μεγάλου τάξι.. Ήμασταν το μόνο σκάφος που κινούνταν στο αεροδρόμιο. Ευθυγράμμιση και οι οθόνες όλες συντονίζονται με την κάμερα του ριναίου. Οι τουρμπίνες αρχίζουν και βογγάνε.. το σκαρί τρέχει τρέχει και μετά από ένα αρκετά μεγάλο ράλι των σχεδόν 40'' το σκαρί με το ζόρι σέρνεται στον βραδινό ουρανό. Μιλάμε για τρελό βαθμό ανόδου. Απίστευτες μοίρες. Οι κλασικές των Α343 και πιο κάτω. Οι πρώτες στροφές νόμιζες ότι γίνονταν κάτω από τα 1.000 πόδια. Πρέπει να ανεβαίναμε αργά αργά μέσα στη νύχτα και αυτό όπως είναι φυσικό με έκανε να κλείσω γενικό. Όπερ και εγένετω.. Κάποια στιγμή ένιωσα ένα χέρι να αφήνει νεράκι δίπλα μου και αμέσως μετά δύο τσούπρες (κάτι σαν καθαρίστριες) να με ρωτάνε τί θα φάω. Πρέπει να ρώτησα τουλάχιστον 3-4 φορές. Στα σιγκαπουριανά αγγλικά από τις τουρκάλες έπιασα ότι το μενού αγαπητέ σφε είχε ψάρι και τοφού. Ναι επέμενα και γω όπως είπα για να καταλάβω. Και επέλεξα το τοφού λοιπόν. Καλές οι προθέσεις για γκουρμέ μενού αλλά το τοφού ήταν πανιασμένο (όπως όταν το τηγανίζεις και μετά το συσκευάζεις αμέσως.. ντροπή). Νοστιμότατο όμως κατέβηκε συντροφιά με ένα τόνικ και κάποια άλλα συνοδευτικά που αδυνατώ να θυμηθώ πλέον. Ο Μοεφέας ήρθε δευτερόλπετα μετά την τελευταία μπουκιά. Μιλάμε για βαθύ ύπνο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ανοίγοντας τα μάτια μου, το σκάφος διέσχιζε την Περσική πρωτεύουσα που έλαμπε στο φως κάτω από την αραιά νέφωση. Εκεί παρατήρησα έναν τεράστιο φωτιζόμενο αυτοκινητόδρομο που συνεχίστηκε για πολλή ώρα πτήσης. Έβρεξα με λίγο πορτοκάλι το λαιμό μου και μετά χάζευα το λυκόφως που ερχόταν στην Άπω Ανατολία. Το πρωινό ήρθε πάνω από την Άγκυρα και επίσης δεν το θυμαμαι. Θυμ'αμαι μόνο ότι το σαβούρωσα σε δέυτερα επίσης από την ασίγαστη πείνα που σε πιάνει μετά το πρωινό ξύπνημα.
Οι όμορφες στροφές παρά τω Βοσπόρω μας γέμισαν νέφη πυκνά και βροχές. Μαγευτική προσέγγιση αργά και βασιλικά, τάξι με τους μισούς επιβάτες να μαζεύουν πράματα σηκωμένοι μπροστά στον ίδιο ανέμελο φροντιστή και γλυκό άραγμα στην πύλη, κάτι αργότερο από τις 08:00 τοπική.
Ήταν ένα όμορφο και ξεκούραστο ταξίδι. Τα πληρώματα της ΤΗΥ ε'ιναι πράγματι πολύ χαμηλού επιπέδου. Η αίσθηση όμως αυτή δεν υποβαθμίζει την άνεση του ταξιδιού που ήταν παραδειγματική. Με χαροποίησε το ότι γνώρισα και το 343 της ΤΗΥ. Το ίδιο άνετο με το 332. Τα απόλαυσα. ίσως το μόνο μελανό σημείο μπορεί να χαρακτηριστεί το κιτ του IFE που πιάνει τον μισό χώρο κάτω από την καρέκλα και μπορεί να δημιουργήσει ερωτηματικά. Προσωπικά είχα τις αμφιβολίες μου όταν έκλεισα το εισιτήριο.. αλλά.. μάλλον θα την ξαναπροτιμίσω με τέτοιες τιμές...
Και όσο αφορά τα πιο άνετα πια σκάφη..ε.. αεροπλάνα στα τα Α380.. δεν υπάρχουν. Όπως και η απογείωση ενός Jumbo...
δικός σας"

 

[fotis]

Η Μυρσίνη ήταν σε υπεραρίστη κατάσταση…δέκα χρονών κοπελίτσα και ήταν πανέμορφη...

Μια φωτογραφία από μια βόλτα της στη Νέα Υόρκη όταν ήταν εννιά.

 

[aakunz]

Διαβάζοντας όλα αυτά τα κολακευτικά για τα πληρώματα των Τουρκικών Αερογραμμών των διηπειρωτικών δρομολογίων τους, μου ήρθε στο μυαλό μία τουρκική λέξη, που πιθανότατα εξηγεί τον τρόπο πρόσληψης και την αχρηστία τους:

RÜŞVET

...ενώ για την άνεση των αεροπλάνων τους:

RAHAT

 

[COMPUTERISE]

Tην κοπελίτσα στο transit του Ataturk δεν την έλεγες και τέρας εξυπνάδας… κανένα τέταρτο μας πήρε να συνεννοηθούμε… χρόνο βέβαια είχαμε γι αυτό και το διασκεδάζαμε, αλλά δεν τολμώ να φανταστώ την ίδια διαδικασία σε στενό χρονικό περιθώριο… πρώτα απ όλα ξαφνιάστηκε που είδε πως θα ταξιδεύαμε με την Ολυμπιακή… κοίταζε και ξανακοίταζε το τυπωμένο itinerary και μάλλον δεν πίστευε στα μάτια της… στο τέλος πείστηκε πως πετάμε με την ΟΑ και ζήτησε τα διαβατήρια μας… τα έβγαλε φωτοτυπία , τα ξέχασε στο φωτοτυπικό, μας τα ξαναζήτησε, πανικοβλήθηκε γιατί νόμιζε πως τα έχασε, τα ζήτησε από μια έντρομη συνάδελφό της αλλά στο τέλος το θηρίο τα κατάφερε… και τα διαβατήρια βρήκε και τύπωσε τα boarding pass μας… με ένα χαμόγελο ευτυχίας μας τα έδωσε και γύρισε προς την συνάδελφο της για να συνεχίσει το πρωινό της κουτσομπολιό… νόμιζε η καψερή ότι θα γλίτωνε έτσι εύκολα από εμάς… ο σύντροφος ιδεολογικού είδε το boarding pass του και άστραψε και βρόντηξε…

- Δεσποινίς ζητήσαμε δύο παράθυρα και εσείς μας δώσατε μόνο ένα… επιληφθείτε παρακαλώ του θέματος…
- Μα νόμιζα ότι επειδή είστε παρέα θέλατε να κάτσετε μαζί… του δικαιολογήθηκε…

Το φρύδι του συντρόφου σηκώθηκε ψηλά πολύ ψηλά και αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι…

- Επιληφθείτε παρακαλώ του θέματος είπε με παγερό ύφος…

Η συντρόφισσα έντρομη υπάκουσε στα κελεύσματα του συντρόφου ιδεολογικού…

Με τα boarding pass ανά χείρας ανεβήκαμε την μνημειώδη κυλιόμενη του transit και βρεθήκαμε για μια ακόμη φορά στον υπέροχο κόσμο του Ataturk…

ΤETAΡTH 7/4/2010 IST-ΑΤΗ ΟΑ-316 SX-OAL (To επονομαζόμενο και σιαμαίο του ΟΑΚ)

Για το Ataturk σας τα έχω ήδη πει γι αυτό και τώρα θα είμαι λακωνικός… άχρωμο , άοσμο, άγευστο, με πάρα πολύ κόσμο, αδιάφορα μαγαζιά και ελάχιστα καθίσματα… ΤΕΛΟΣ… το μόνο πραγματικά καλό οι τεράστιες τζαμαρίες που σου επιτρέπουν ανεμπόδιστα να επιδοθείς στο ευγενές άθλημα του spotting… γιατί όπως σοφά λέει και ο σύντροφος Captain Jumbo «το spotting είναι και αυτό ένα sport και μάλιστα θέλει ιδιαίτερα καλή φυσική κατάσταση…»

Με τα πολλά καταφέραμε και βρίκαμε δυο καρέκλες μπροστά από ένα θλιβερό μπαρ που ήταν γεμάτο κόσμο… ο σύντροφος έδωσε σκληρούς αγώνες για να εξασφαλίσει τον πρωινό καφέ τον επιούσιο και εξάντλησε όλη την κομματική του πειθώ για να καταφέρει τον σύντροφο μπάρμαν να του βρει μια πρίζα για να φορτίσει την φωτογραφική του… παρακολουθούσα αμέτοχος τα δρώμενα γύρω μου χωρίς να έχω καμία διάθεση να συμμετέχω σε οτιδήποτε… ο σύντροφος έψηνε τον μπάρμαν, κάτι πιτσιρίκια τραβούσαν τα τσεμπέρια από τις μανάδες τους, ένας γέρος έχυσε με απάθεια τον καφέ του στο πάτωμα και εγώ σκεφτόμουν την Αυστραλία, το Auckland, την Μυρσίνη, την δουλειά… τι έζησα και τι με περίμενε να ζήσω…

Η επόμενη ώρα πέρασε με ένα γενναίο απολογισμό της κομματικής μας αποστολής… διαλέξαμε τα high light του ταξιδιού, θυμηθήκαμε, γελάσαμε, νοσταλγήσαμε… η μεγάλη ώρα της οριστικής επιστροφής είχε φτάσει… δέκα παρά δέκα, αφήσαμε το θλιβερό μπαρ και με την διάθεση στο limit down μπήκαμε στην ουρά για την επιβίβαση στο ΟΑL που είχε φτάσει στιγμές πριν στην βρεγμένη πίστα του Ataturk…

H επιβίβαση έγινε με γοργούς ρυθμούς και σχεδόν χάρηκα όταν είδα μπροστά μου τα προκάτ χαμόγελα από τις Μεζιτοπούλες… τουλάχιστον αυτές, έστω και στα ψέματα, χαμογελάνε… δεν παίρνω όρκο αλλά μου φαίνετε ότι καθίσαμε στην 9… στην 9Α ο σύντροφος, στην 9f εγώ… οι κατάρες της χαζοχαρούμενης Τουρκάλας τσεκινατζούς έπιασαν μάλλον τόπο… το κάθισμα της 8Α είχε πιτσικάρει και έκανε το ήδη προβληματικό seat pitch, ανυπόφορο… ο σύντροφος ήταν σε απόγνωση… γνωρίζω, πάλι εμπαθή θα με πείτε, αλλά νισάφι πια… καλώ τον σύντροφο ιδεολογικού να πάρει θέση… απλά να σας πληροφορήσω ότι και αυτό το αεροσκάφος είναι άξιο τέκνο της μεγάλης της Mandala σχολής… αδελφάκι με το αγαπημένο μου ΟΑΚ…

Η Αθήνα ήταν πια μια ώρα μακριά… η πτήση ήταν στην ώρα της , όπως επίσης και η γνωστή πια ομελέτα σκόνη… έφαγα μόνο το γιαούρτι και ζήτησα μια διπλή πορτοκαλάδα… η συντρόφισσα μου χαμογέλασε και μου έδωσε δύο ποτήρια… αυτή είχε καταλάβει…

Δυό ώρες αργότερα ανέπνεα το ζωογόνο καυσαέριο της Κυψέλης... άλλη μια υψίστης σημασίας κομματική αποστολή είχε πάρει τέλος... ποιός ξέρει που στην ευχή του Λένιν θα ήταν η επόμενη...

ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

 

[Hastaroth]

Αλλο ένα υπερ-παραγωγικό trip report έφτασε στό τέλος του λοιπόν.Εύγε σύντροφοι,και εις άλλα με υγείαν.

Η Μερσίνα (Mersin) είναι λιμήν Τουρκικός,υπήρξε δέ και αφετηρία της σιδηροδρομικής γραμμής Μερσίνας-Ταρσού-Αδάνων, που διέσχιζε την Κιλικία).Σύμφωνα μέ τόν Τούρκο περιηγητή Evliya Celebi,ονομάστηκε έτσι από μιά φυλή,τους Mersinoğullari,που ζούσε εκεί.Πρόκειται δέ γιά τό αρχαίο Ζεφύριον (ίσως τό σημερινό Ζεφύρι Αττικής έχει κάποια σχέση).

Μυρσίνη ονομάζει ο Διοσκουρίδης τό φυτό μύρτος η κοινή (κοινώς μυρτιά).

Εκ πρώτης όψεως,φαίνεται να μήν υπάρχη καμμιά σχέση μεταξύ τους,όμως στην περιοχή τής Μερσίνας φυτρώνουν πολλές μυρσίνες.........

ΥΓ.Γείτονες είμαστε βλέπω,σύντροφε γραμματέα.Κι'εγώ Κυψελιώτης είμαι,αλλά πρός τα κάτω,κοντά στην Πατησίων...

 

[payneful_tales]

Αγαπητά μας μέλη ένα ακόμη τηλεγράφημα από την Πρεσβεία μας στη Βηρυτό έφτασε πριν από λίγο.

"Αγαπητέ σφε. Η εμπειρία του τράνζιτ ντέσκ στο Αταττούρκ θα μπορούσε άνετα να γυριστεί και σε φάρσα για τρελλά γέλια. Υπήρξε μία στιγμή που πραγματικά φοβήθηκα για ο διαβατήριό μου. Σαν τον παπατζή τα έπαιζε αυτό το κορίτσι. Εδώ στον πάγκο, εκεί το φωτοτυπικό, εδώ στο κομπιούτερ... πού 'ναι το διαβατήριο; Αν το βρεις το κρατάς γερά με τα δόντια στο στόμα. Δεν πάιζει καμία άλλη επιλογή. Το θέαμα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μιλάμε για 4-5 τετραγωνικά χώρου, όπου κυριαρχούσε η γκιουζέλ χανούμ με τα καλλυντικά της, 3-4 καρέκλες και περί τους ατέλειωτους τούρκους υπαλλήλους που απλά περιφέρονταν. Πρέπει να γυάλισε πραγματικά το μάτι μου σφε. Ειδικά όταν τελείωσε μαζί μου και και έπαθε εκίνο το νέρβους μπρέικνταουν ψάχνοντας το δικό σου διαβατήριο που ήδη σου είχε δώσει πίσω. Μιλάμε για γέλια τώρα αλλά για δύσκολες στιγμές τότε.
Το αεροδρόμιο πράγματι όπως το άφησα. Μέχρι και τον καφέ τον ήπια στο ίδιο τραπέζι που είχα κάτσει πριν την επιβίβαση για Σινγκαπούρη. Τέτοια χαρά. Το σκηνικό το έσωσαν όμως πολλά μεγάλα καλούδια που πέρναγαν μπροστά στην κολασμένη τζαμαρία. Η βρόχα και η σχετικά καθυστερημένη ανακάλυψη μιάς όμορφης γωνιάς.. ε.. ήρθε η ώρα που έφτασε και το Λίμα. Καθυστέρηση είχαμε λόγω έργων στο αεροδρόμιο όπως μας ανέφερε και ο κάπτεν. Βιαριεστημένη είσοδος. Δεν ξέρω αλλά κάπως με χάλαγε η διαδικασία της επιστροφής. Ειδικά όταν διέγνωσα ότι δίπλα μου στο παράθυρο καθόταν η Με(υ)ρσίν που περίμενε να ταξιδέψει στο Σάο Πάουλο λίγες ώρες αργότερα..αχχαχασχαχχχ.. και ειδικότερα όταν διαπίστωσα ότι ο κύριος της 8Α δεν υπήρχε περίπτωση να ακουμπήσει την πλάτη του νορμάλ χωρίς να γίνει ένα με το σώμα μου. Μιλάμε καρέκλα χάρχαλο για τ αδέρφι της Μαντάλας. Ειδικά στην απογείωση, σχεδόν ακουμπούσα τα μπράτσα μου στην πλάτη της θέσης. Είπα να το ξεπεράσω γρήγορα χαζεύοντας την βροχερή Πόλη να χάνεται κάτω από τα φτερά μας και τα βιβλιάρια της Μαρφίν κάτω απ' τα γόνατά μας. Ανάκλιση δεν είχαν τα καθίσματα. Αλλά ακόμα και τα κορίτσια του πληρώματος έψαχναν να τα βρουν όταν το ζήτησε η μπροστινή κυρία. Άλλη μαγεία κι αυτό. Το γεύμα ήταν κρύο σάντουιτς με τυριά και με γλυκάκι. Τίποτα το ιδιαίτερο. Καταναλώθηκε εν ριπή. Ο βροχερός καιρός μας ανέμενε και στην Αθήνα όπου προσγειωθήκαμε στο 21R. Προσπεράσαμε τα χέβις του χάμπ μας (340 εχ ΟΑ και 742 των Αυτοκρατορικών) και αράξαμε εν φυσούνι για γρήγορο άδειασμα. Από τις πιο διαδικαστικές πτήσεις μου στην ιστορία μου αγαπητέ σφε. Ομολογώ ήταν δύσκολη η επιστροφή. Και με ανέμενε και μία δυσκολότερη συνέχεια...
Άντε και στα.. δικά μας οι αταξίδευτες ψυχές..."