Επιχείρηση Down Under...
- Thread starter COMPUTERISE
- Ημερομηνία δημιουργίας
payneful_tales
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 16/05/2008
- Μηνύματα
- 757
- Likes
- 27
Αγαπητά μέλη, ένα νέο φωτοτηλεγράφημα αναφορικά με την Οκλάνδη έφθασε από την πρεσβεία μας στο Πόρτ Μόρσμπι.
http://www.flickr.com/photos/28280295@N ... 767235831/
δικά σας
http://www.flickr.com/photos/28280295@N ... 767235831/
δικά σας
AirNewZealand
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 09/04/2007
- Μηνύματα
- 1.229
- Likes
- 266
- Περιοχή
- Αθήνα
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ANZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGAV
Ό,τι και να πω, είναι λίγο... 
COMPUTERISE
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/09/2005
- Μηνύματα
- 800
- Likes
- 0
Ήταν 5.36 ακριβώς… το Airport Express Bus διέσχιζε τους έρημους δρόμους του Auckland και σταμάτησε στη στάση μας… ανεβήκαμε … δυο – τρεις άλλοι νυσταλέοι τουρίστες μας ακολούθησαν… βολευτήκαμε στη θέση μας και λαγοκοιμόμασταν… Τρία τέταρτα αργότερα μέσα στο μαύρο σκοτάδι διαβήκαμε τις πύλες του Auckland International… η πτήση μας για την Μελβούρνη μας περίμενε…
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/4/2010 AKL-ΜΕL NZ-123 ZK-OKD (To επονομαζόμενο και κόσμημα της λόρδωσης)
Παρά το δολοφονικό της ώρας , το κέφι δεν μας έλειπε… είχαμε κάτι λιγότερο από δυο ώρες να σκοτώσουμε και η προοπτική ενός ξέφρενου, ανελέητου πρωινού spotting μας ξεσήκωνε… δεν βρίσκεσαι κάθε μέρα στο Auckland International… άλλες όμως οι βουλές των πιστών και άλλες οι βουλές του Λένιν…
Το χαμόγελο του Captain Jumbo πάγωσε… εγώ πήρα το χρώμα του λεμονιού…
- Σύντροφε την πατήσαμε , ψέλλισε… η πτήση μας φεύγει τρία τέταρτα νωρίτερα και κανένας δεν μας ενημέρωσε… η αντίδραση κτύπησε…
Με θολό βλέμμα μια κοίταζα των πίνακα των αναχωρήσεων και μια το χαρτάκι του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου… αναχώρηση 07.50 έγραφε το εισιτήριο, αναχώρηση 07.05 έγραφε ο πίνακας αναχωρήσεων…την είχαμε πατήσει… άρχισα να βρίζω σα Μαλτέζος λεμβούχος… η ώρα ήταν ήδη περασμένες εξήμιση και η ουρά προς το check in ατελείωτη… το ηλεκτρονικό check in στην μαγική ήπειρο της Ωκεανίας είναι ένα πράγμα σχεδόν άγνωστο κι έτσι κόσμος και ντουνιάς σχημάτιζε μια τεράστια ουρά μπροστά στα γκισέ της ένδοξης Air New Zealand… τα νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση, μάταια ο σύντροφος ιδεολογικού πάσχιζε να με εμψυχώσει και να με ηρεμίσει…
- Χαλάρωσε σύντροφε, θα προλάβουμε…
Το έβλεπα όμως πως ήταν αδύνατον… οι Μαουρί τσεκινατζούδες δούλευαν με ρυθμούς Ελληνικού δημοσίου και ο κόσμος ολοένα και συνωστίζονταν… η ουρά δεν έλεγε με τίποτε να μειωθεί… την όλη νευρικότητα μου επέτειναν οι δεκάδες των Νοτιοκορεατών που στωικά περίμεναν στην ίδια ουρά με μας το check in τους για Σεούλ… αδυνατούσαν να καταλάβουν Αγγλικά, απαιτούσαν να τσεκάρουν όλοι μαζί , έσπρωχναν και έκλεβαν στην ουρά… αποτέλεσμα αυτού επιπλέων καθυστέρηση… και κατάρρευση της ψυχικής μου υγείας… μια μαγεία… Νοτιοκορεάτες , τι περιμένεις… ενώ αν ήταν οι άλλοι…
Την ίδια ώρα η Air New Zealand έδινε ρεσιτάλ ηλιθιότητας… δεν είχε χωρίσει τις πτήσεις της σε ξεχωριστά γκισέ με αποτέλεσμα ένα απερίγραπτο χάος… με άλλα λόγια έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… φανταστείτε έφευγαν την ίδια ώρα τουλάχιστον πέντε πτήσεις με heavy… και η ουρά ήταν μόνο μια…
Αποφάσισα σαν σύντροφος γραμματέας να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου… άφησα τον Captain Jumbo να φυλάει Θερμοπύλες στην ουρά και με σταθερό βήμα πλησίασα την πιο κοντινή μου σεκιούρετι με το εισιτήριο ανά χείρας… Ορθά κοφτά της εξήγησα ότι είμαστε σε κομματική αποστολή, ότι έγινε δολιοφθορά στην ώρα της αναχώρησης μας και συνεπώς έπρεπε να παρακάμψουμε την ουρά γιατί θα χάναμε την πτήση μας… και τότε άκουσα το μνημειώδες…
- Κύριε έχετε ακόμη 20 λεπτά μέχρι να κλείσει το check in, περιμένετε στην ουρά σας… η ώρα της αναχώρησής σας δεν έχει αλλάξει… τα έχετε μπερδέψει, το 07.05 είναι η ώρα που κλείνει το check in…
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω τον πίνακα των αναχωρήσεων μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου… μιλάμε ότι στο αεροδρόμιο του Auckland εφαρμόζετε μια μοναδική πατέντα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία… στον πίνακα των αναχωρήσεων δεν αναγράφετε η ώρα αναχώρησης αλλά η ώρα κλεισίματος του check in… δεν της είπα τίποτε παρά μόνο ανέφερα στον σύντροφο ιδεολογικού την στιχομυθία… νόμιζε πως ήμουν πιωμένος ή πως ξέχασα παντελώς τα Αγγλικά μου… έτρεξε για την επιβεβαίωση… την έλαβε και δεν έβγαλε τσιμουδιά…
Στις επτά παρά πέντε, δέκα λεπτά πριν κλείσει το τσεκίν κρυφοκοιτάζαμε το μαγικό χαρτάκι, την κάρτα επιβίβασης μας… είχαμε προλάβει… προχωρήσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων, σφραγίδες και είσοδος στο free-shop… η μαγεία των κρασιών , το βασίλειο των προβάτων… χιλιάδες κρασιά όλων των ποικιλιών και δεκάδες προβατοδέρματα σε όλες τις εκδόσεις , μπουφάν, μπότες, σκουφιά, γάντια , πουλόβερ, έκαναν παρέλαση μπροστά μας… εκπλήρωσα τις όποιες κομματικές υποχρεώσεις είχα και προχώρησα προς την θύρα της επιβίβασής μας… ο σύντροφος Captain Jumbo έδινε σποτερικό ρεσιτάλ στο γλυκοχάραμα και για μία ακόμη φορά ως γνήσιος κομματικός δούρειος ίππος ξεμπρόστιαζε τα Mac Donalds ξεφωνίζοντας το ανεκδιήγητο πρωινό τους… ω πόσο σε θαυμάζω σύντροφε όταν θυσιάζεσαι για το κοινό καλό…
Το ΟΚD ήταν σχεδόν καινούργιο… χτίστηκε το Γενάρη του 2006 με ιερό σκοπό αυτό και τα αδελφάκια του να αντικαταστήσουν σιγά- σιγά τα περίφημα 744 της μαμάς εταιρίας… ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι μας που δεν είχα παράθυρο… είχα μάλλον την χειρότερη δυνατή θέση… 31b, δίπλα στο παράθυρο του Captain Jumbo… δε βαριέσαι σκέφτηκα, σιγά τα πράγματα για τρισήμιση ώρες κάνω έτσι…έχουμε περάσει τόσα και τόσα… οι πρώτες εντυπώσεις άριστες… εγκάρδια υποδοχή από το πλήρωμα, αφράτη μοκέτα, ολοκαίνουργια καθίσματα… φτιαγμένο για μεγάλες πτήσεις σκέφτηκα με χαμόγελο και κατσικώθηκα στη θέση μου… το βλέμμα απορίας του Captain Jumbo συναντήθηκε με το δικό μου και ταυτίστηκαν… ήταν στενά… σαφέστατα στενά αλλά ευτυχώς ανεκτά… καμία σχέση με το πολυδιαφημιζόμενο seat pitch της Α.Ν.Ζ… ένα 31’’ και πολύ του ήταν… όλα στη ζωή τελικά είναι ένας μύθος… δίπλα μου κάθισε και ο ποιο άτυχος άνθρωπος της πτήσεις μας… ήταν κοντά στα δύο μέτρα… προφανώς κάτι ήξερε που ζήτησε διάδρομο… με έκδηλη περιέργεια άρχισα να φυλλομετρώ το περιοδικό και να παίζω με το IFE… την ίδια ώρα το 772 άρχιζε το τάξι… άψογη απογείωση , αριστερή στροφή και γραμμή για Melbourne…προσπάθησα να κουτσοβολευτώ στη θέση μου και άρχισα την πολλοστή μου αναμέτρηση στο TETRIS… και μη χειρότερα σκέφτηκα… κι όμως υπήρχαν τα χειρότερα… όταν η επιγραφή προσδεθείτε έσβησε έζησα τον απόλυτο εφιάλτη… ο μπροστινός μου έκανε το απόλυτα φυσιολογικό… reclining chair… σφηνώθηκα στη θέση μου… κονσέρβα… δεν υπάρχει αυτό που ζω σκέφτηκα και πάτησα κι εγώ σχεδόν αμέσως το δικό μου κουμπί για να αναπνεύσω… ξάπλωσα κυριολεκτικά… με έπιασε ο λαιμός μου, έφτασα στα όρια της λόρδωσης… ποιο σαίνη σχεδίασε τα καθίσματα άραγε?
Αυτόματα η μνήμη μου γύρισε πίσω δυόμιση χρόνια… τότε που με τον υπερπράχτορα γυρίζαμε από το κομματικό ταξίδι της τελετής βράβευσής μας στη Λαική Δημοκρατία της Κορέας … Σαν εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον αδελφό Κινέζικο λαό διαλέξαμε την China Southern και το 772 της για την επιστροφή μας… ρεφόρμες του κερατά, έπρεπε να τα περιμένουμε… ο απόλυτος πάτος… μας έχει μείνει σαν μονάδα μέτρησης εκείνη η επιστροφή… από τότε λέμε , η τάδε πτήση μας ήταν άριστη δέκα φορές καλύτερη από της China Southern , η δείνα πτήση μας ήταν αίσχος , τρεις μόνο φορές καλύτερη από αυτήν της China Southern… εδώ από πλευράς άνεσης, πλησιάσαμε το απόλυτο… δύο φορές μόνο καλύτερη από την μονάδα μέτρησης…
Τρεις ώρες μείνανε θα το ξεπεράσουμε κι αυτό σκέφτηκα βλέποντας τον κόσμο πλαγιαστός… το σερβίρισμα ξεκινούσε και η μπροστινή καρέκλα έπαιρνε την φυσιολογική της θέση… αναθάρρησα, πεινούσα και περίμενα τα κορίτσια… με την όρεξη έμεινα… Μεζιτοπούλες δεν υπήρχαν… δεν το έχω ξαναδεί αυτό στον ταξιδιωτικό μου βίο… όλοι, μα όλοι άντρες και σιτεμένοι μάλιστα… έκπληξη δεύτερη… το πρωινό… εδώ είχαμε να κάνουμε με υπερθέαμα… δεν υπήρχε καμιά προκάτ ομελέτα, κανένα ξαναζεσταμένο ξεροκόμματο για ψωμί, καμιά λιπαρή αηδία που πλασάρετε σαν βούτυρο… γάλα, κορνφλέικς, γιαούρτι, φρούτα, μάφιν… το ιδεατό πρωινό… κλασάτα πράγματα, προχωρημένες καταστάσεις… μακράν ότι καλύτερο έχω φάει ποτέ σε αεροπλάνο … και όλα αυτά με ένα άνετο επαγγελματικό σερβίρισμα από μια παρέα αντρών στα δεύτερα άντα και στα πρώτα ήντα τους…ποιος είπε ότι οι αεροσυνοδοί πρέπει να είναι πάντα γυναίκες ? Σαφέστατα και εκτιμούμε τις πληθωρικές καμπύλες των δεσποινίδων αλλά σας βεβαιώ ουδόλως με χάλασε ένα πλήρωμα σαν αυτό της Α.Ν.Ζ…. σοβαροί και τυπικοί εκεί που πρέπει , άνετοι, χαλαροί, ευγενικοί, σίγουρα αποτελούν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση… μετά το σερβίρισμα του πρωινού πέρασαν και ξαναπέρασαν με ποτά, καφέ, τσάι, πετσετούλα … τέλος πρωινού, τέλος της ελευθερίας μου… επιστροφή στον κόσμο του recline…πνίγω τον πόνο μου στο IFE… επιπέδου Emirates… μουσική, ταινίες, ντοκυμαντέρ, παιχνίδια σε αμέτρητες επιλογές… …σηκώνομαι για το τεστ της τουαλέτας… μεγάλη και καθαρή…άριστα κι εδώ… πίσω στο γκάλει φουσκώνουν μπαλόνια… τι γίνετε αναρωτιέμαι… σερβίρισμα καραμέλας από 2-3 παιδάκια ναι καλά διαβάσατε… διάλεξαν 2-3 παιδάκια και τα έβαλαν να μοιράζουν καραμέλες… και για δώρο τους έδωσαν τα μπαλόνια σε σχήματα ζώων… μάλλον από τις πιο προχωρημένες ιδέες που έχω βιώσει…
Με λίγα και σταράτα λόγια… η συγκεκριμένη πτήση ήταν η πιο άνιση που έχω κάνει ποτέ… τα καθίσματα ήταν παράδειγμα προς αποφυγή… όχι τόσο το μέτριο seat pitch όσο το απίστευτα κακό recline… είναι εξαιρετικά δύσκολο για να μην πω αδύνατο να κάνεις μια πτήση 10 και 12 ωρών με αυτό το αεροπλάνο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο… μιλάμε για κατάρα… θα βγεις ο βασιλιάς της λόρδωσης… κι εκεί λοιπόν που λες μακριά και αγαπημένοι έρχετε η απόλυτη ανατροπή… service υποδειγματικό, συνοδοί βγαλμένοι από σεμινάριο, IFE αριστουργηματικό, φαγητό απόλυτα πρωτοποριακό… και όλα αυτά σε ένα αεροπλάνο καινούργιο, καθαρό, με άριστες τουαλέτες… βλέποντας όλα αυτά μπορείς άνετα να φωνάξεις… ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΟΙ!!!
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/4/2010 AKL-ΜΕL NZ-123 ZK-OKD (To επονομαζόμενο και κόσμημα της λόρδωσης)
Παρά το δολοφονικό της ώρας , το κέφι δεν μας έλειπε… είχαμε κάτι λιγότερο από δυο ώρες να σκοτώσουμε και η προοπτική ενός ξέφρενου, ανελέητου πρωινού spotting μας ξεσήκωνε… δεν βρίσκεσαι κάθε μέρα στο Auckland International… άλλες όμως οι βουλές των πιστών και άλλες οι βουλές του Λένιν…
Το χαμόγελο του Captain Jumbo πάγωσε… εγώ πήρα το χρώμα του λεμονιού…
- Σύντροφε την πατήσαμε , ψέλλισε… η πτήση μας φεύγει τρία τέταρτα νωρίτερα και κανένας δεν μας ενημέρωσε… η αντίδραση κτύπησε…
Με θολό βλέμμα μια κοίταζα των πίνακα των αναχωρήσεων και μια το χαρτάκι του ηλεκτρονικού μου εισιτηρίου… αναχώρηση 07.50 έγραφε το εισιτήριο, αναχώρηση 07.05 έγραφε ο πίνακας αναχωρήσεων…την είχαμε πατήσει… άρχισα να βρίζω σα Μαλτέζος λεμβούχος… η ώρα ήταν ήδη περασμένες εξήμιση και η ουρά προς το check in ατελείωτη… το ηλεκτρονικό check in στην μαγική ήπειρο της Ωκεανίας είναι ένα πράγμα σχεδόν άγνωστο κι έτσι κόσμος και ντουνιάς σχημάτιζε μια τεράστια ουρά μπροστά στα γκισέ της ένδοξης Air New Zealand… τα νεύρα μου ήταν σε άθλια κατάσταση, μάταια ο σύντροφος ιδεολογικού πάσχιζε να με εμψυχώσει και να με ηρεμίσει…
- Χαλάρωσε σύντροφε, θα προλάβουμε…
Το έβλεπα όμως πως ήταν αδύνατον… οι Μαουρί τσεκινατζούδες δούλευαν με ρυθμούς Ελληνικού δημοσίου και ο κόσμος ολοένα και συνωστίζονταν… η ουρά δεν έλεγε με τίποτε να μειωθεί… την όλη νευρικότητα μου επέτειναν οι δεκάδες των Νοτιοκορεατών που στωικά περίμεναν στην ίδια ουρά με μας το check in τους για Σεούλ… αδυνατούσαν να καταλάβουν Αγγλικά, απαιτούσαν να τσεκάρουν όλοι μαζί , έσπρωχναν και έκλεβαν στην ουρά… αποτέλεσμα αυτού επιπλέων καθυστέρηση… και κατάρρευση της ψυχικής μου υγείας… μια μαγεία… Νοτιοκορεάτες , τι περιμένεις… ενώ αν ήταν οι άλλοι…
Την ίδια ώρα η Air New Zealand έδινε ρεσιτάλ ηλιθιότητας… δεν είχε χωρίσει τις πτήσεις της σε ξεχωριστά γκισέ με αποτέλεσμα ένα απερίγραπτο χάος… με άλλα λόγια έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… φανταστείτε έφευγαν την ίδια ώρα τουλάχιστον πέντε πτήσεις με heavy… και η ουρά ήταν μόνο μια…
Αποφάσισα σαν σύντροφος γραμματέας να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου… άφησα τον Captain Jumbo να φυλάει Θερμοπύλες στην ουρά και με σταθερό βήμα πλησίασα την πιο κοντινή μου σεκιούρετι με το εισιτήριο ανά χείρας… Ορθά κοφτά της εξήγησα ότι είμαστε σε κομματική αποστολή, ότι έγινε δολιοφθορά στην ώρα της αναχώρησης μας και συνεπώς έπρεπε να παρακάμψουμε την ουρά γιατί θα χάναμε την πτήση μας… και τότε άκουσα το μνημειώδες…
- Κύριε έχετε ακόμη 20 λεπτά μέχρι να κλείσει το check in, περιμένετε στην ουρά σας… η ώρα της αναχώρησής σας δεν έχει αλλάξει… τα έχετε μπερδέψει, το 07.05 είναι η ώρα που κλείνει το check in…
Έμεινα αποσβολωμένος να κοιτάω τον πίνακα των αναχωρήσεων μην μπορώντας να πιστέψω στα αυτιά μου… μιλάμε ότι στο αεροδρόμιο του Auckland εφαρμόζετε μια μοναδική πατέντα, μια παγκόσμια πρωτοτυπία… στον πίνακα των αναχωρήσεων δεν αναγράφετε η ώρα αναχώρησης αλλά η ώρα κλεισίματος του check in… δεν της είπα τίποτε παρά μόνο ανέφερα στον σύντροφο ιδεολογικού την στιχομυθία… νόμιζε πως ήμουν πιωμένος ή πως ξέχασα παντελώς τα Αγγλικά μου… έτρεξε για την επιβεβαίωση… την έλαβε και δεν έβγαλε τσιμουδιά…
Στις επτά παρά πέντε, δέκα λεπτά πριν κλείσει το τσεκίν κρυφοκοιτάζαμε το μαγικό χαρτάκι, την κάρτα επιβίβασης μας… είχαμε προλάβει… προχωρήσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων, σφραγίδες και είσοδος στο free-shop… η μαγεία των κρασιών , το βασίλειο των προβάτων… χιλιάδες κρασιά όλων των ποικιλιών και δεκάδες προβατοδέρματα σε όλες τις εκδόσεις , μπουφάν, μπότες, σκουφιά, γάντια , πουλόβερ, έκαναν παρέλαση μπροστά μας… εκπλήρωσα τις όποιες κομματικές υποχρεώσεις είχα και προχώρησα προς την θύρα της επιβίβασής μας… ο σύντροφος Captain Jumbo έδινε σποτερικό ρεσιτάλ στο γλυκοχάραμα και για μία ακόμη φορά ως γνήσιος κομματικός δούρειος ίππος ξεμπρόστιαζε τα Mac Donalds ξεφωνίζοντας το ανεκδιήγητο πρωινό τους… ω πόσο σε θαυμάζω σύντροφε όταν θυσιάζεσαι για το κοινό καλό…
Το ΟΚD ήταν σχεδόν καινούργιο… χτίστηκε το Γενάρη του 2006 με ιερό σκοπό αυτό και τα αδελφάκια του να αντικαταστήσουν σιγά- σιγά τα περίφημα 744 της μαμάς εταιρίας… ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι μας που δεν είχα παράθυρο… είχα μάλλον την χειρότερη δυνατή θέση… 31b, δίπλα στο παράθυρο του Captain Jumbo… δε βαριέσαι σκέφτηκα, σιγά τα πράγματα για τρισήμιση ώρες κάνω έτσι…έχουμε περάσει τόσα και τόσα… οι πρώτες εντυπώσεις άριστες… εγκάρδια υποδοχή από το πλήρωμα, αφράτη μοκέτα, ολοκαίνουργια καθίσματα… φτιαγμένο για μεγάλες πτήσεις σκέφτηκα με χαμόγελο και κατσικώθηκα στη θέση μου… το βλέμμα απορίας του Captain Jumbo συναντήθηκε με το δικό μου και ταυτίστηκαν… ήταν στενά… σαφέστατα στενά αλλά ευτυχώς ανεκτά… καμία σχέση με το πολυδιαφημιζόμενο seat pitch της Α.Ν.Ζ… ένα 31’’ και πολύ του ήταν… όλα στη ζωή τελικά είναι ένας μύθος… δίπλα μου κάθισε και ο ποιο άτυχος άνθρωπος της πτήσεις μας… ήταν κοντά στα δύο μέτρα… προφανώς κάτι ήξερε που ζήτησε διάδρομο… με έκδηλη περιέργεια άρχισα να φυλλομετρώ το περιοδικό και να παίζω με το IFE… την ίδια ώρα το 772 άρχιζε το τάξι… άψογη απογείωση , αριστερή στροφή και γραμμή για Melbourne…προσπάθησα να κουτσοβολευτώ στη θέση μου και άρχισα την πολλοστή μου αναμέτρηση στο TETRIS… και μη χειρότερα σκέφτηκα… κι όμως υπήρχαν τα χειρότερα… όταν η επιγραφή προσδεθείτε έσβησε έζησα τον απόλυτο εφιάλτη… ο μπροστινός μου έκανε το απόλυτα φυσιολογικό… reclining chair… σφηνώθηκα στη θέση μου… κονσέρβα… δεν υπάρχει αυτό που ζω σκέφτηκα και πάτησα κι εγώ σχεδόν αμέσως το δικό μου κουμπί για να αναπνεύσω… ξάπλωσα κυριολεκτικά… με έπιασε ο λαιμός μου, έφτασα στα όρια της λόρδωσης… ποιο σαίνη σχεδίασε τα καθίσματα άραγε?
Αυτόματα η μνήμη μου γύρισε πίσω δυόμιση χρόνια… τότε που με τον υπερπράχτορα γυρίζαμε από το κομματικό ταξίδι της τελετής βράβευσής μας στη Λαική Δημοκρατία της Κορέας … Σαν εκδήλωση αλληλεγγύης προς τον αδελφό Κινέζικο λαό διαλέξαμε την China Southern και το 772 της για την επιστροφή μας… ρεφόρμες του κερατά, έπρεπε να τα περιμένουμε… ο απόλυτος πάτος… μας έχει μείνει σαν μονάδα μέτρησης εκείνη η επιστροφή… από τότε λέμε , η τάδε πτήση μας ήταν άριστη δέκα φορές καλύτερη από της China Southern , η δείνα πτήση μας ήταν αίσχος , τρεις μόνο φορές καλύτερη από αυτήν της China Southern… εδώ από πλευράς άνεσης, πλησιάσαμε το απόλυτο… δύο φορές μόνο καλύτερη από την μονάδα μέτρησης…
Τρεις ώρες μείνανε θα το ξεπεράσουμε κι αυτό σκέφτηκα βλέποντας τον κόσμο πλαγιαστός… το σερβίρισμα ξεκινούσε και η μπροστινή καρέκλα έπαιρνε την φυσιολογική της θέση… αναθάρρησα, πεινούσα και περίμενα τα κορίτσια… με την όρεξη έμεινα… Μεζιτοπούλες δεν υπήρχαν… δεν το έχω ξαναδεί αυτό στον ταξιδιωτικό μου βίο… όλοι, μα όλοι άντρες και σιτεμένοι μάλιστα… έκπληξη δεύτερη… το πρωινό… εδώ είχαμε να κάνουμε με υπερθέαμα… δεν υπήρχε καμιά προκάτ ομελέτα, κανένα ξαναζεσταμένο ξεροκόμματο για ψωμί, καμιά λιπαρή αηδία που πλασάρετε σαν βούτυρο… γάλα, κορνφλέικς, γιαούρτι, φρούτα, μάφιν… το ιδεατό πρωινό… κλασάτα πράγματα, προχωρημένες καταστάσεις… μακράν ότι καλύτερο έχω φάει ποτέ σε αεροπλάνο … και όλα αυτά με ένα άνετο επαγγελματικό σερβίρισμα από μια παρέα αντρών στα δεύτερα άντα και στα πρώτα ήντα τους…ποιος είπε ότι οι αεροσυνοδοί πρέπει να είναι πάντα γυναίκες ? Σαφέστατα και εκτιμούμε τις πληθωρικές καμπύλες των δεσποινίδων αλλά σας βεβαιώ ουδόλως με χάλασε ένα πλήρωμα σαν αυτό της Α.Ν.Ζ…. σοβαροί και τυπικοί εκεί που πρέπει , άνετοι, χαλαροί, ευγενικοί, σίγουρα αποτελούν φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση… μετά το σερβίρισμα του πρωινού πέρασαν και ξαναπέρασαν με ποτά, καφέ, τσάι, πετσετούλα … τέλος πρωινού, τέλος της ελευθερίας μου… επιστροφή στον κόσμο του recline…πνίγω τον πόνο μου στο IFE… επιπέδου Emirates… μουσική, ταινίες, ντοκυμαντέρ, παιχνίδια σε αμέτρητες επιλογές… …σηκώνομαι για το τεστ της τουαλέτας… μεγάλη και καθαρή…άριστα κι εδώ… πίσω στο γκάλει φουσκώνουν μπαλόνια… τι γίνετε αναρωτιέμαι… σερβίρισμα καραμέλας από 2-3 παιδάκια ναι καλά διαβάσατε… διάλεξαν 2-3 παιδάκια και τα έβαλαν να μοιράζουν καραμέλες… και για δώρο τους έδωσαν τα μπαλόνια σε σχήματα ζώων… μάλλον από τις πιο προχωρημένες ιδέες που έχω βιώσει…
Με λίγα και σταράτα λόγια… η συγκεκριμένη πτήση ήταν η πιο άνιση που έχω κάνει ποτέ… τα καθίσματα ήταν παράδειγμα προς αποφυγή… όχι τόσο το μέτριο seat pitch όσο το απίστευτα κακό recline… είναι εξαιρετικά δύσκολο για να μην πω αδύνατο να κάνεις μια πτήση 10 και 12 ωρών με αυτό το αεροπλάνο έτσι όπως είναι διαμορφωμένο… μιλάμε για κατάρα… θα βγεις ο βασιλιάς της λόρδωσης… κι εκεί λοιπόν που λες μακριά και αγαπημένοι έρχετε η απόλυτη ανατροπή… service υποδειγματικό, συνοδοί βγαλμένοι από σεμινάριο, IFE αριστουργηματικό, φαγητό απόλυτα πρωτοποριακό… και όλα αυτά σε ένα αεροπλάνο καινούργιο, καθαρό, με άριστες τουαλέτες… βλέποντας όλα αυτά μπορείς άνετα να φωνάξεις… ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΟΙ!!!
aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.136
- Likes
- 2.220
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Είναι όντως τρελοί. Αρκεί και μόνο να σου θυμήσω το "γυμνό" safety demo για τα 737 τους...
http://www.youtube.com/watch?v=KLC06tvnFEQ
http://www.youtube.com/watch?v=KLC06tvnFEQ
payneful_tales
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 16/05/2008
- Μηνύματα
- 757
- Likes
- 27
Αγαπητά μας μέλη, ένα νέο τηλεγράφημα κατεύθασε από την πρεσβεία μας στην Πάγκο Πάγκο.
" Αγαπητέ σφε, το κίτρινο της ΑΕΚ ωχριούσε μπορστά στο κατακίτρινο των ματιών μας μπροστά σε κείνη την τρέλλα. Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω πίνακες πτήσεων να αναγράφουν μόνον τις ώρες που κλείνει το τσεκ ιν. Αδιανόητο. Όσο και αν το συζητάγαμε δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε. Η δε μονή ουρά με τα 14 γκισέ ήταν άλλο κερασάκι στην Νεοζηλανδέζικη εξυπηρέτηση. Το αεροδρόμιο της Όκλαντ μικρό αλλά βολικό. Ξεχωριστό τέρμιναλ για τις εσωτερικές πτήσεις. Κάτι σαν το παλιό τσάρτερ τέρμιναλ του Ελληνικού. Το λεωφορείο σταματά πάντα εκεί, μη φοβάστε, δεν χρειάζεται έξτρα μέσο.
Οι νοτιοκορεάτες όντως ήταν το σωστό φάρμακο στα τσιτωμένα νεύρα σου σφε. Λίγο ακόμα και θα τους έτριβες την βίζα -τη γνωστή..- στη μάπα για εκδίκηση. Το αεροσκάφος καινούργιο μεν αλλά εντελώς άχρωμο και άγευστο εντός. Πολύ ασπρίλα αγαπητοί μας. Το seat pitch δεν θα το έλεγες κακό, αλλά μπροστά στα 31'' των Α333 της Qantas δεν πιάνει μία. Το recline σίγουρα εντυπωσιακό για ταξίδι, αλλά απίστευτα ενοχλητικό για όποιον το βιώνει χωρίς να κάνει το ίδιο στον πίσω επιβάτη. Δεν βγαίνει 12ωρο ταξίδι έτσι. Συμβουλή μας είναι να μην το επιλέξετε σε μεγάλο ταξίδι.
Το δε πλήρωμα.. ακούς Μεζίτη.. το πλήρωμα.. της καμπίνας Μεζίτη.. ήταν απίστευτα επαγγελματικό και λάμπρυνε με την παρουσία του την καμπίνα. Γυάλινες κανάτες με νερό, παγάκια και φέτες από λεμόνια μας υποδέχτηκαν στο σέρβις. Η επιλογή του continental breakfast έβγαινε και σαν είδηση στις οθόνες του IFE, οπότε προετοιμαζόσουν χωρίς ειδικό χάρτινο μενού όπως κάνει η Qantas. Οι δίσκοι μαζεύτηκαν σχετικά γρήγορα σε ιδανικό χρόνο. Η ποιότητα του φαγητού από τις καλύτερες που μπορεί να σας κάτσει. Πιάσαμε το πλήρωμα να φουσκώνει μπαλόνια πίσω και φανταστήκαμε αμέσως ότι εδώ παίζει κάτι με παιδιά. Αυτό που ακολούθησε όμως δεν το φανταόμασταν. Τα κοριτσάκια με τις καραμέλες πριν την προσγείωση έδειξε το τί σημαίνει αεροπορική φιλοσοφία σε μία εταιρεία. Τ' ακούτε Μεζιτοκόριτσα και Γλαροπούλες; Τ' ακούτε να λέτε.
Ο σφος ήταν δίκαιος στο ζεστό-κρύο της ΑΝΖ. Τα 744 δεν τα δοκιμάσαμε ομολογουμένως για να έχουμε απόλυτη κρίση. Επιπλέον μου έκανε εντύπωση η έλελιψη των Β744 με τους RR κινητήρες. Θα υποθεσω ότι όλα ήταν στο καθήκον. Τα σποτερικά πλάνα σας τα έδωσα στο προηγούμενο τηλεγράφημα. Τώρα ας δώσουμε μία ιδέα από το εσωτερικό.
δικό σας "
" Αγαπητέ σφε, το κίτρινο της ΑΕΚ ωχριούσε μπορστά στο κατακίτρινο των ματιών μας μπροστά σε κείνη την τρέλλα. Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω πίνακες πτήσεων να αναγράφουν μόνον τις ώρες που κλείνει το τσεκ ιν. Αδιανόητο. Όσο και αν το συζητάγαμε δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε. Η δε μονή ουρά με τα 14 γκισέ ήταν άλλο κερασάκι στην Νεοζηλανδέζικη εξυπηρέτηση. Το αεροδρόμιο της Όκλαντ μικρό αλλά βολικό. Ξεχωριστό τέρμιναλ για τις εσωτερικές πτήσεις. Κάτι σαν το παλιό τσάρτερ τέρμιναλ του Ελληνικού. Το λεωφορείο σταματά πάντα εκεί, μη φοβάστε, δεν χρειάζεται έξτρα μέσο.
Οι νοτιοκορεάτες όντως ήταν το σωστό φάρμακο στα τσιτωμένα νεύρα σου σφε. Λίγο ακόμα και θα τους έτριβες την βίζα -τη γνωστή..- στη μάπα για εκδίκηση. Το αεροσκάφος καινούργιο μεν αλλά εντελώς άχρωμο και άγευστο εντός. Πολύ ασπρίλα αγαπητοί μας. Το seat pitch δεν θα το έλεγες κακό, αλλά μπροστά στα 31'' των Α333 της Qantas δεν πιάνει μία. Το recline σίγουρα εντυπωσιακό για ταξίδι, αλλά απίστευτα ενοχλητικό για όποιον το βιώνει χωρίς να κάνει το ίδιο στον πίσω επιβάτη. Δεν βγαίνει 12ωρο ταξίδι έτσι. Συμβουλή μας είναι να μην το επιλέξετε σε μεγάλο ταξίδι.
Το δε πλήρωμα.. ακούς Μεζίτη.. το πλήρωμα.. της καμπίνας Μεζίτη.. ήταν απίστευτα επαγγελματικό και λάμπρυνε με την παρουσία του την καμπίνα. Γυάλινες κανάτες με νερό, παγάκια και φέτες από λεμόνια μας υποδέχτηκαν στο σέρβις. Η επιλογή του continental breakfast έβγαινε και σαν είδηση στις οθόνες του IFE, οπότε προετοιμαζόσουν χωρίς ειδικό χάρτινο μενού όπως κάνει η Qantas. Οι δίσκοι μαζεύτηκαν σχετικά γρήγορα σε ιδανικό χρόνο. Η ποιότητα του φαγητού από τις καλύτερες που μπορεί να σας κάτσει. Πιάσαμε το πλήρωμα να φουσκώνει μπαλόνια πίσω και φανταστήκαμε αμέσως ότι εδώ παίζει κάτι με παιδιά. Αυτό που ακολούθησε όμως δεν το φανταόμασταν. Τα κοριτσάκια με τις καραμέλες πριν την προσγείωση έδειξε το τί σημαίνει αεροπορική φιλοσοφία σε μία εταιρεία. Τ' ακούτε Μεζιτοκόριτσα και Γλαροπούλες; Τ' ακούτε να λέτε.
Ο σφος ήταν δίκαιος στο ζεστό-κρύο της ΑΝΖ. Τα 744 δεν τα δοκιμάσαμε ομολογουμένως για να έχουμε απόλυτη κρίση. Επιπλέον μου έκανε εντύπωση η έλελιψη των Β744 με τους RR κινητήρες. Θα υποθεσω ότι όλα ήταν στο καθήκον. Τα σποτερικά πλάνα σας τα έδωσα στο προηγούμενο τηλεγράφημα. Τώρα ας δώσουμε μία ιδέα από το εσωτερικό.
δικό σας "
Attachments
payneful_tales
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 16/05/2008
- Μηνύματα
- 757
- Likes
- 27
Αγαπητά μέλη, στο προηγούμενο τηλεγράφημα ξεχάσαμε να αναφερθούμε στην τελευταία του σελίδα..
"Αγαπητά μέλη, κατά την παραμονή μας στην Νέα Ζηλανδία, είχαμε την χαρά και την ευκαιρία να επισκεφτούμε τον επαναστατικό νησί Waiheke και να δοκιμάσουμε την αεροπορική ετοιμότητα της νήσου. Επισκεφτήκαμε αιφνιδιαστικά το Waiheke Island Airfield (NZKE) και αναγκάσαμε το ΖΚ-MDR (Cessna 172) να τεστάρει των 700μ χορτάρινο διάδρομό του για χάρη της Επανάστασης. Η εμπειρία ήταν απόλυτη. Ο διάδρομος σε υψόμετρο ανάμεσα στους μεγάλους αμπελώνες ήταν υπεραρκετός για την απογείωσή μας. Η 20λεπτη πτήση ανέδειξε την ομορφιά της γενικής αεροπορίας, την ομορφιά της νήσου με την πρωτεύουσα Oneroa,και σίγουρα την ομορφιά του να τα χαρείς όλα αυτά στην τιμή των 32ευρώ για κάθε επιβάτη. Ο πιλότος Ντάνιελ με χαρά μας μετέφερε μετά την επίσκεψη στην κεντρική διασταύρωση μερικά χιλιόμετρα παρακάτω. Ανταμοίφθηκε με μία επαναστατική καρτ πσοτάλ του Συλλόγου Απογέιωση με την κα Σκλεναρίκοβα να εκτιμάται δεόντος από τον κυβερνήτη."
"Αγαπητά μέλη, κατά την παραμονή μας στην Νέα Ζηλανδία, είχαμε την χαρά και την ευκαιρία να επισκεφτούμε τον επαναστατικό νησί Waiheke και να δοκιμάσουμε την αεροπορική ετοιμότητα της νήσου. Επισκεφτήκαμε αιφνιδιαστικά το Waiheke Island Airfield (NZKE) και αναγκάσαμε το ΖΚ-MDR (Cessna 172) να τεστάρει των 700μ χορτάρινο διάδρομό του για χάρη της Επανάστασης. Η εμπειρία ήταν απόλυτη. Ο διάδρομος σε υψόμετρο ανάμεσα στους μεγάλους αμπελώνες ήταν υπεραρκετός για την απογείωσή μας. Η 20λεπτη πτήση ανέδειξε την ομορφιά της γενικής αεροπορίας, την ομορφιά της νήσου με την πρωτεύουσα Oneroa,και σίγουρα την ομορφιά του να τα χαρείς όλα αυτά στην τιμή των 32ευρώ για κάθε επιβάτη. Ο πιλότος Ντάνιελ με χαρά μας μετέφερε μετά την επίσκεψη στην κεντρική διασταύρωση μερικά χιλιόμετρα παρακάτω. Ανταμοίφθηκε με μία επαναστατική καρτ πσοτάλ του Συλλόγου Απογέιωση με την κα Σκλεναρίκοβα να εκτιμάται δεόντος από τον κυβερνήτη."
Attachments
COMPUTERISE
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 01/09/2005
- Μηνύματα
- 800
- Likes
- 0
Καλή είναι η χλίδα δεν λέω… καλά τα πεντάστερα ξενοδοχεία, τα gourmet εστιατόρια, οι σοβαρές αεροπορικές εταιρίες… έλα όμως που οι πάτοι είναι στο DNA μου… γουστάρω τα ξυρίσματα σε πλανόδιους, το BEROLINA , τα βρώμικα του Τέλη, τα Ilyushin της Air Koryo… δεν πήγαινε άλλο αυτή η ιστορία με τις γλαμουράτες αεροπορικές εταιρίες, έπρεπε να δοκιμάσω και κάτι πιο ψαγμένο κάτι πιο underground… συν τοις άλλοις έπρεπε βρε αδερφέ να περιορίσω και τα ελλείμματα μου μια που τα οικονομικά μου ήταν ένα βήμα πριν το μεγάλο κραχ, έπρεπε με άλλα λόγια να βάλω μια Τίγρη στη μηχανή μου και να σωθώ…
ΣΑΒΒΑΤΟ 3/4/2010 ΜΕL-ΑDL TT-8035 VH-VNJ (To επονομαζόμενο και καμάρι των loco)
- Σύντροφε ξεκινάμε τέλεια, βροντοφώναξα στο σύντροφο ιδεολογικού αντικρίζοντας το loco Terminal του Μelbourne International…
- Όντως, συναίνεσε ο Captain Jumbo… έχει πραγματικά τα χάλια του… τι υπέροχος αλήθεια πάτος…
Φανταστείτε ένα παράπηγμα από σιδηροκατασκευή που του έχουν ρίξει ένα βάψιμο πασάλημα , δυο τρεις ταμπέλες και πέντε έξη check in… αν σε όλα αυτά προσθέσετε και μια ουρά τεραστίων διαστάσεων, έχετε την έδρα της Tiger Air στη Μελβούρνη… χρόνο είχαμε άφθονο να σκοτώσουμε κι έτσι χωρίς άγχος περιμέναμε στην ουρά μας… κατά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγαν μύτη από το πουθενά διάφοροι πιτσιρικάδες με την στολή της Tiger ούρλιαζαν κάτι για Launceston έπαιρναν από την ουρά μερικούς επιβάτες τους πήγαιναν σε ένα ξεχωριστό check in και όλοι μαζί εξαφανίζονταν στα ιδιαίτερα… είχαμε μείνει άφωνοι… τι μπορεί είναι αυτό το Launceston και που διάολο εξαφανίζονταν όλοι? Για να λέμε και του στραβού το δίκιο η ουρά προχωρούσε με γοργό ρυθμό και μετά από κανένα τέταρτο βρεθήκαμε σε μια συμπαθή ασχημούλα τσεκινατζού… ζήτησε διαβατήρια , ζύγισε με ευλάβεια τις αποσκευές μας , και μας έδωσε το boarding pass τυπωμένο σε θερμικό χαρτί…… το κοιτάω και 12Α…από δίπλα μου ο σύντροφος ιδεολογικού 12Β… ναι, ω του θαύματος είναι αλήθεια, είχαμε προκαθορισμένες θέσεις…
Γνώριζα την αυστηρή πολιτική τους για τις αποσκευές γιαυτό και από την Αθήνα είχα προπληρώσει την υπηρεσία μεταφοράς των αποσκευών στην κοιλιά του αεροσκάφους… τα κλασικά, αν η αποσκευή είναι πάνω από 8 κιλά προπληρώνεις 10 ευρώ και την στέλνεις… αν δεν το έχεις κάνει απλά την χρυσοπληρώνεις εκείνη την στιγμή… τα 10€ γίνονται περίπου 30€… οικονομία, δεν είναι καιρός για ανοίγματα, έχουμε κρίση… τα εμπεδώσαμε... αποχαιρέτησα λοιπόν με συγκίνηση το τσαντάκι του Sport Billy προσευχόμενος να μην χαθεί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο και προωθήθηκα στα ενδότερα…
Περάσαμε έναν τυπικό έλεγχο αποσκευών και φτάσαμε στο υπερθέαμα της αίθουσας αναχωρήσεων… έπαθα σοκ… πάνω από διακόσια άτομα στοιβάζονταν σε μια απίστευτα μικρή αίθουσα… αλλόφρονες πιτσιρικάδες υπάλληλοι της Tiger φώναζαν Launceston και προσπαθούσαν να βάλουν σε μια ουρά τους επιβάτες… να δεις που θα μοιράζουν ψωμί με το δελτίο σκέφτηκα ,αλλά μπα… η ουρά ήταν για το περίφημο Launceston, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τασμανίας… η πτήση έφευγε ¾ νωρίτερα από την δικιά μας γιαυτό και γινόταν όλος αυτός ο κακός χαμός… έτρεχαν όλοι να προλάβουν… το μυστήριο Launceston βρήκε επιτέλους την λύση του…υπόδειγμα οργάνωσης οι Αυστραλοί… και ύστερα λένε για μας…
Με το που έφυγαν για Launceston οι πολλοί τα πράγματα ηρέμησαν κάπως… βρήκαμε δυο θεσούλες και περιμέναμε το σύνθημα για την δική μας αναχώρηση… μην με ρωτάτε για μαγαζιά και αηδίες... ένα τσαντίρι είχε που πούλαγε τα πάντα... εφημερίδες , περιοδικά , κοκ , σάμαλι, σουμάδες, βυσινάδες... σε λίγο το σύνθημα δόθηκε… οι ίδιοι αλλόφρονες πιτσιρικάδες ούρλιαζαν Melbourne αυτή την φορά και έβαζαν τους κατάδικους στην ουρά για αναχώρηση… τα ίδια χάλια… τσέκαραν βιαστικά τα boarding pass και με το πόδι βέβαια κατευθυνθήκαμε προς τα αεροπλάνο μας… δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και μετά από 3-4 λεπτά ποδαρόδρομο το είδαμε το καμάρι μας… VH-VNJ … ανεβήκαμε από την πίσω σκάλα και βολευτήκαμε στην θέση μας… δυο τρεις χαζοχαρούμενες γκόμενες μας καλωσόρισαν με χαμόγελο… το αεροπλάνο ήταν καινούργιο και του φαίνονταν… ούτε τριών χρόνων όπως τσέκαρα μετά… οι θέσεις για loco ήταν άνετες… ένα κλικ καλύτερες θα έλεγα από αυτές της Easy… pas male pas male… επιβίβαση και επίδειξη manual των σωστικών μέσων...το γνωστό ποιήμα... ζώνες, μάσκες, breath normally... απογείωση από την ηλιόλουστη Melbourne on time…το απολαμβάναμε... ο καιρός ήταν φανταστικός και η ορατότητα θαυμάσια... δεν έτρεφα καμιά αυταπάτη για το αν θα προσέφεραν κάτι... η Tiger είναι μια σκληροπυρηνική loco... ότι θέλεις το πληρώνεις extra... δεν χάλασε όμως κι ο κόσμος... μια ωρίτσα πτήση είναι μην τρελλαθούμε κιόλας... έκανα το γνωστό τεστ της τουαλέτας... ήταν καθαρή... βγήκα την ώρα που ο πιλότος αγόρευε... μας ευχαρίστησε που τους προτιμήσαμε, μας είπε οτι ο καιρός στην Αδελαίδα θα είναι υπέροχος και μας ευχήθηκε καλό Πάσχα... η επιγραφή που μας καλούσε να δέσουμε τις ζώνες ασφαλείας είχε ανάψει... μια πτήση ρουτίνας έφτανε προς το τέλος της... λίγα λεπτά μετά ο τίγρης μας προσγειώνονταν smooth like silk στην Αδελαίδα…
Eντυπώσεις… για το terminal τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε… μιζέρια… για να καταλάβετε πολύ μικρότερο και χειρότερο του Luton και του LCCT της Kuala Lumpur… για την εξυπηρέτηση… έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… οι τσεκινατζούδες έκαναν τα πάντα όλα… φήμες ότι πιλοτάρουν και τα αεροπλάνα διαψεύδονται… για το αεροπλάνο… ευχάριστη έκπληξη…καινούργιο , με άνετο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… για loco σαφώς πάνω από τον μέσο όρο… για την πτήση… on time και χωρίς προβλήματα… για την τιμή… έδωσα γύρω στα 60€ μαζί με τα 10€ της βαλίτσας όταν η Qantas για την ίδια πτήση ζήταγε σχεδόν τα τριπλά και η Virgin σχεδόν τα διπλά…
Συμπέρασμα… Οκ το terminal είναι πάτος , η οργάνωση μπάχαλο και δεν σερβίρει ούτε νερό αλλά… είναι φτηνή μέχρις αηδίας, έχει καινούργια αξιοπρεπή αεροπλάνα και δεν έχει καθυστερήσεις… με άλλα λόγια… για δύο – δυόμιση ώρες ταξίδι είναι μια χαρά… γιαυτό και αγαπάμε Tiger…
ΣΑΒΒΑΤΟ 3/4/2010 ΜΕL-ΑDL TT-8035 VH-VNJ (To επονομαζόμενο και καμάρι των loco)
- Σύντροφε ξεκινάμε τέλεια, βροντοφώναξα στο σύντροφο ιδεολογικού αντικρίζοντας το loco Terminal του Μelbourne International…
- Όντως, συναίνεσε ο Captain Jumbo… έχει πραγματικά τα χάλια του… τι υπέροχος αλήθεια πάτος…
Φανταστείτε ένα παράπηγμα από σιδηροκατασκευή που του έχουν ρίξει ένα βάψιμο πασάλημα , δυο τρεις ταμπέλες και πέντε έξη check in… αν σε όλα αυτά προσθέσετε και μια ουρά τεραστίων διαστάσεων, έχετε την έδρα της Tiger Air στη Μελβούρνη… χρόνο είχαμε άφθονο να σκοτώσουμε κι έτσι χωρίς άγχος περιμέναμε στην ουρά μας… κατά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγαν μύτη από το πουθενά διάφοροι πιτσιρικάδες με την στολή της Tiger ούρλιαζαν κάτι για Launceston έπαιρναν από την ουρά μερικούς επιβάτες τους πήγαιναν σε ένα ξεχωριστό check in και όλοι μαζί εξαφανίζονταν στα ιδιαίτερα… είχαμε μείνει άφωνοι… τι μπορεί είναι αυτό το Launceston και που διάολο εξαφανίζονταν όλοι? Για να λέμε και του στραβού το δίκιο η ουρά προχωρούσε με γοργό ρυθμό και μετά από κανένα τέταρτο βρεθήκαμε σε μια συμπαθή ασχημούλα τσεκινατζού… ζήτησε διαβατήρια , ζύγισε με ευλάβεια τις αποσκευές μας , και μας έδωσε το boarding pass τυπωμένο σε θερμικό χαρτί…… το κοιτάω και 12Α…από δίπλα μου ο σύντροφος ιδεολογικού 12Β… ναι, ω του θαύματος είναι αλήθεια, είχαμε προκαθορισμένες θέσεις…
Γνώριζα την αυστηρή πολιτική τους για τις αποσκευές γιαυτό και από την Αθήνα είχα προπληρώσει την υπηρεσία μεταφοράς των αποσκευών στην κοιλιά του αεροσκάφους… τα κλασικά, αν η αποσκευή είναι πάνω από 8 κιλά προπληρώνεις 10 ευρώ και την στέλνεις… αν δεν το έχεις κάνει απλά την χρυσοπληρώνεις εκείνη την στιγμή… τα 10€ γίνονται περίπου 30€… οικονομία, δεν είναι καιρός για ανοίγματα, έχουμε κρίση… τα εμπεδώσαμε... αποχαιρέτησα λοιπόν με συγκίνηση το τσαντάκι του Sport Billy προσευχόμενος να μην χαθεί μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο και προωθήθηκα στα ενδότερα…
Περάσαμε έναν τυπικό έλεγχο αποσκευών και φτάσαμε στο υπερθέαμα της αίθουσας αναχωρήσεων… έπαθα σοκ… πάνω από διακόσια άτομα στοιβάζονταν σε μια απίστευτα μικρή αίθουσα… αλλόφρονες πιτσιρικάδες υπάλληλοι της Tiger φώναζαν Launceston και προσπαθούσαν να βάλουν σε μια ουρά τους επιβάτες… να δεις που θα μοιράζουν ψωμί με το δελτίο σκέφτηκα ,αλλά μπα… η ουρά ήταν για το περίφημο Launceston, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τασμανίας… η πτήση έφευγε ¾ νωρίτερα από την δικιά μας γιαυτό και γινόταν όλος αυτός ο κακός χαμός… έτρεχαν όλοι να προλάβουν… το μυστήριο Launceston βρήκε επιτέλους την λύση του…υπόδειγμα οργάνωσης οι Αυστραλοί… και ύστερα λένε για μας…
Με το που έφυγαν για Launceston οι πολλοί τα πράγματα ηρέμησαν κάπως… βρήκαμε δυο θεσούλες και περιμέναμε το σύνθημα για την δική μας αναχώρηση… μην με ρωτάτε για μαγαζιά και αηδίες... ένα τσαντίρι είχε που πούλαγε τα πάντα... εφημερίδες , περιοδικά , κοκ , σάμαλι, σουμάδες, βυσινάδες... σε λίγο το σύνθημα δόθηκε… οι ίδιοι αλλόφρονες πιτσιρικάδες ούρλιαζαν Melbourne αυτή την φορά και έβαζαν τους κατάδικους στην ουρά για αναχώρηση… τα ίδια χάλια… τσέκαραν βιαστικά τα boarding pass και με το πόδι βέβαια κατευθυνθήκαμε προς τα αεροπλάνο μας… δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε και μετά από 3-4 λεπτά ποδαρόδρομο το είδαμε το καμάρι μας… VH-VNJ … ανεβήκαμε από την πίσω σκάλα και βολευτήκαμε στην θέση μας… δυο τρεις χαζοχαρούμενες γκόμενες μας καλωσόρισαν με χαμόγελο… το αεροπλάνο ήταν καινούργιο και του φαίνονταν… ούτε τριών χρόνων όπως τσέκαρα μετά… οι θέσεις για loco ήταν άνετες… ένα κλικ καλύτερες θα έλεγα από αυτές της Easy… pas male pas male… επιβίβαση και επίδειξη manual των σωστικών μέσων...το γνωστό ποιήμα... ζώνες, μάσκες, breath normally... απογείωση από την ηλιόλουστη Melbourne on time…το απολαμβάναμε... ο καιρός ήταν φανταστικός και η ορατότητα θαυμάσια... δεν έτρεφα καμιά αυταπάτη για το αν θα προσέφεραν κάτι... η Tiger είναι μια σκληροπυρηνική loco... ότι θέλεις το πληρώνεις extra... δεν χάλασε όμως κι ο κόσμος... μια ωρίτσα πτήση είναι μην τρελλαθούμε κιόλας... έκανα το γνωστό τεστ της τουαλέτας... ήταν καθαρή... βγήκα την ώρα που ο πιλότος αγόρευε... μας ευχαρίστησε που τους προτιμήσαμε, μας είπε οτι ο καιρός στην Αδελαίδα θα είναι υπέροχος και μας ευχήθηκε καλό Πάσχα... η επιγραφή που μας καλούσε να δέσουμε τις ζώνες ασφαλείας είχε ανάψει... μια πτήση ρουτίνας έφτανε προς το τέλος της... λίγα λεπτά μετά ο τίγρης μας προσγειώνονταν smooth like silk στην Αδελαίδα…
Eντυπώσεις… για το terminal τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε… μιζέρια… για να καταλάβετε πολύ μικρότερο και χειρότερο του Luton και του LCCT της Kuala Lumpur… για την εξυπηρέτηση… έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα… οι τσεκινατζούδες έκαναν τα πάντα όλα… φήμες ότι πιλοτάρουν και τα αεροπλάνα διαψεύδονται… για το αεροπλάνο… ευχάριστη έκπληξη…καινούργιο , με άνετο seat pitch και συμπαθητικές αεροσυνοδούς… για loco σαφώς πάνω από τον μέσο όρο… για την πτήση… on time και χωρίς προβλήματα… για την τιμή… έδωσα γύρω στα 60€ μαζί με τα 10€ της βαλίτσας όταν η Qantas για την ίδια πτήση ζήταγε σχεδόν τα τριπλά και η Virgin σχεδόν τα διπλά…
Συμπέρασμα… Οκ το terminal είναι πάτος , η οργάνωση μπάχαλο και δεν σερβίρει ούτε νερό αλλά… είναι φτηνή μέχρις αηδίας, έχει καινούργια αξιοπρεπή αεροπλάνα και δεν έχει καθυστερήσεις… με άλλα λόγια… για δύο – δυόμιση ώρες ταξίδι είναι μια χαρά… γιαυτό και αγαπάμε Tiger…
Thanasis_U2
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 19/03/2006
- Μηνύματα
- 1.196
- Likes
- 0
- Περιοχή
- Krakow
- Website
- taxidiarapsyxh.wordpress.com
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- WZZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EPKK
- YAHOO
- thanasis172003@yahoo.gr
COMPUTERISE":2gpdyh1m said:
σύντροφε σίγουρα 600€? :twisted:
payneful_tales
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 16/05/2008
- Μηνύματα
- 757
- Likes
- 27
Αγαπητά μας μέλη, ένα νέο τηλεγράφημα κατέφθασε από την πρεσβεία μας στο Μπαντάρ Σερί Μπεγκαουάν,
"Αγαπητέ σφε, πιστεύω ότι ακόμα θυμάσαι τους θερμούς εναγκαλισμούς με τους πράκτωρές μας στην Μελβούρνη. Αυτές οι στιγμές είναι που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Συγνικητικές στιγμές. Όσο δε για το παράπηγμα της Τίγρεως, απλά θα εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για το ότι δεν είχαμε την δυνατότητα να διαβούμε τα λημέρια του Τιουλαμαρίν με τον σωστό τρόπο και να χαρούμε τα εκεί καλούδια όπως τους αξίζει. Θα το προσπεράσω -δύσκολα πιστέψτε με- και θα μείνω στο ότι τα 40 αυστραλέζικα δολλάρια που πλήρωσα για το εισιτήριο (χωρίς αποσκευή παρά μόνο με χειραποσκευή.. όπως πάντα άλλωστε) ήταν μια παρηγοριά στον άρρωστο... εγκέφαλό μου..
Ξέχασες αγαπητέ σφε ότι βλέποντας μετά το τσεκ ιν την σάλα αναμονής, στηθήκαμε για λίγο πίσω από τα κορίτσια στην ουρά για το Λόουνστον.. πριν οπισθοχωρήσουμε και αρκεστούμε στην αναμονή για να ανοίξουν ξανά εκείνες οι πύλες και διαβούμε πεζοί εκείνη την υπέροχη διαδρομή των 400μ. μέχρι το τέλος των τσιμεντένιων φυσουνών.. με τα ενδιάμεσα "gates" σε καλτ στιγμές φυσικά. Οι σφοι της Τίγρεως έχουν πάντως κάτι με την φωτογραφία. Απαγορεύεται παντού. Λες και δεν θέλουν να καταγράψεις την αξέχαστη ευτή τους εμπειρία. Τεσπα.. Μπήκαμε, κάτσαμε, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, είδαμε το σπέσιλα της Air China (μπλε) να προσγειώνεται κάπου εκεί πίσω, απογειωθήκαμε, κοιμηθήκαμε, σερβιρίστηκαν, ξυπνήσαμε, προσγειωθήκαμε αρχοντικά μέσα στη λιακάδα, αποβιβαστήκαμε από μπροστά (φυσούνα.. οι άλλοι βγήκαν από πίσω φυσικά έξω και το περπάτησαν όλο μαζί με τις σκάλες...), βρήκαμε την συντρόφισσα Βούλα να μας περιμένει συγκινημένη στο gate, βγήκαμε στην ζαλιστική λιακάδα της Αδελαϊδας και ξεχυθήκαμε με το μαύρο Μιτσουμπίσι στις γειτονιές του Portrush Road...για ξεκούραση και μετά για την Αναστάσιμη λειτουργία στον Προφήτη Ηλία, εκεί στην ίδια εκλησία που πριν 48 χρόνια η μητέρα μου ζούσε την πρώτη της Ανάσταση στην Αουστράλια και που για τα 7 επόμενα χρόνια δεν βρήκε χρόνο να πάρει εκείνη την &^@%#$* υπηκοότητα και να απαλλάξει κάποιες βασανιστικές σκέψεις μια για πάντα από τους εγκεφάλους μας. Ας είναι καλά όμως...
με τις υγείες μας..."
"Αγαπητέ σφε, πιστεύω ότι ακόμα θυμάσαι τους θερμούς εναγκαλισμούς με τους πράκτωρές μας στην Μελβούρνη. Αυτές οι στιγμές είναι που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Συγνικητικές στιγμές. Όσο δε για το παράπηγμα της Τίγρεως, απλά θα εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για το ότι δεν είχαμε την δυνατότητα να διαβούμε τα λημέρια του Τιουλαμαρίν με τον σωστό τρόπο και να χαρούμε τα εκεί καλούδια όπως τους αξίζει. Θα το προσπεράσω -δύσκολα πιστέψτε με- και θα μείνω στο ότι τα 40 αυστραλέζικα δολλάρια που πλήρωσα για το εισιτήριο (χωρίς αποσκευή παρά μόνο με χειραποσκευή.. όπως πάντα άλλωστε) ήταν μια παρηγοριά στον άρρωστο... εγκέφαλό μου..
Ξέχασες αγαπητέ σφε ότι βλέποντας μετά το τσεκ ιν την σάλα αναμονής, στηθήκαμε για λίγο πίσω από τα κορίτσια στην ουρά για το Λόουνστον.. πριν οπισθοχωρήσουμε και αρκεστούμε στην αναμονή για να ανοίξουν ξανά εκείνες οι πύλες και διαβούμε πεζοί εκείνη την υπέροχη διαδρομή των 400μ. μέχρι το τέλος των τσιμεντένιων φυσουνών.. με τα ενδιάμεσα "gates" σε καλτ στιγμές φυσικά. Οι σφοι της Τίγρεως έχουν πάντως κάτι με την φωτογραφία. Απαγορεύεται παντού. Λες και δεν θέλουν να καταγράψεις την αξέχαστη ευτή τους εμπειρία. Τεσπα.. Μπήκαμε, κάτσαμε, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, είδαμε το σπέσιλα της Air China (μπλε) να προσγειώνεται κάπου εκεί πίσω, απογειωθήκαμε, κοιμηθήκαμε, σερβιρίστηκαν, ξυπνήσαμε, προσγειωθήκαμε αρχοντικά μέσα στη λιακάδα, αποβιβαστήκαμε από μπροστά (φυσούνα.. οι άλλοι βγήκαν από πίσω φυσικά έξω και το περπάτησαν όλο μαζί με τις σκάλες...), βρήκαμε την συντρόφισσα Βούλα να μας περιμένει συγκινημένη στο gate, βγήκαμε στην ζαλιστική λιακάδα της Αδελαϊδας και ξεχυθήκαμε με το μαύρο Μιτσουμπίσι στις γειτονιές του Portrush Road...για ξεκούραση και μετά για την Αναστάσιμη λειτουργία στον Προφήτη Ηλία, εκεί στην ίδια εκλησία που πριν 48 χρόνια η μητέρα μου ζούσε την πρώτη της Ανάσταση στην Αουστράλια και που για τα 7 επόμενα χρόνια δεν βρήκε χρόνο να πάρει εκείνη την &^@%#$* υπηκοότητα και να απαλλάξει κάποιες βασανιστικές σκέψεις μια για πάντα από τους εγκεφάλους μας. Ας είναι καλά όμως...
με τις υγείες μας..."
