George":fddyxqv8 said:
Ο έλεγχος διαβατηρίων τάχιστος και χωρίς πολλά πολλά, σε αντίθεση με τον έλεγχο χειραποσκευών. Γι΄αυτά αφήνω τον jerry, όμως, να σας τα πει με το δικό του μοναδικό τρόπο, γιατί άλλο να τα ζεις και άλλο να τα βλέπεις.
Ας πω εδώ τις τραυματικές μου εμπειρίες με τους ελέγχους :
Μαδρίτη : Έλεγχος χειραποσκευών:
Καταρχάς και εντελώς τυχαία, ανάγκασα τους υπαλλήλους ασφαλείας να παίξουν μαζί μου το παιχνίδι : «Έχω ένα ψαλιδάκι κρυμμένο μέσα στη βαλίτσα....»
Περνώντας από τον έλεγχο χειρααποσκευών στη Μαδρίτη με τους σοβινιστές Ισπανούς να μη μιλάνε αγγλικά και με μία αποσκευή...γεμάτη τρελά πράγματα...καταλαβαίνετε ότι ακολούθησαν στιγμές απείρου κάλους! Οι George και Hristos να έχουν τελειώσει εδώ και ώρα τον έλεγχο και εγώ να προσπαθώ να καταλάβω τι μου δείχνει ο υπεύθυνος στην οθόνη στηντ τσάντα μου για να το βρω. Ε, είχε και αυτή η αποσκευή τα collectables όλου τουκόσμου.. Τι πηρούνια από τη LAN, τι ποτηράκια από τη LAN, τι κάτι κεραίες ΝΑ με το συμπάθειο, τι τα safety και τα inflight magazines, τι φορτιστές,μηχανές,κινητά κ.τ.λ. Είχαν βρει τη χαρά τους οι άνθρωποι να κοιτάνε... Και να τα βγάζουν όλα αυτά έξω και να τα περνάνε χωριστά από τον έλεγχο ξανά και γω να τους κοιτάω και να χαμογελάμε όλοι μαζί... Και αφού βρήκαμε το ψαλιδάκι και μου το έδωσαν, να ψάχνει να βρει και ένα δεύτερο ψαλιδάκι... Μα βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, δεν έχω άλλο ψαλιδάκι, να του λέω, τίποτε αυτός... Μέχρι που του έδωσα την τσάντα να ψάξει μόνος του και ένιωσε την απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο για την αποτυχία του... Και έτσι πάει και αυτός ο έλεγχος.Αμ τα βάσανά μου δε θα τελείωναν εδώ...
Φρανκφούρτη-άφιξη: Έλεγχος διαβατηρίων:
Ο ξανθός-κομπλεξικός-ανεγκέφαλος-εξυπνάκιας γερμανός υπάλληλος κοιτάζει κανά 5λεπτο τη φωτογραφία και μετά χαμογελώντας αρχίζει τα παιχνιδάκια... Αμ δεν ήξερε με ποιον τα έβαζε... Με ρωτάει στα γερμανικά «Αυτή είναι η φωτογραφία σου?» Εγώ του απαντάω ότι μιλάω μόνο αγγλικά και αρχίζουμε ένα σουρεαλιστικό διάλογο μαζί και με το διπλανό υπάλληλο προσπαθώντας να με πείσουν ότι η μύτη μου στη φωτογραφία είναι διαφορετική... Μόνο στο Φουστάνο δε μου παν ότι έχω πάει... Και εγώ να μη τους δίνω σημασία γιατί δεν καταλάβαινα τι λέγανε και αυτοί να συνεχίζουν να κοιτάνε μία εμένα,μία τη φωτογραφία και η ώρα να περνάει... Και τελικά δεν ξέρω για ποιο λόγο με άφησαν και πέρασα...
Αυτά για τις τραυματικές μου εμπειρίες στους ελέγχους των ευρωπαικών αεροδρομίων...
Νομίζω ότι δε μπορώ να μη σταθώ στην πηγαία χαρά του πληρώματος που μας ξανείδε μπροστά του μετά από 2 μέρες και φυσικά να μην ενθουσιαστώ με την κουβέντα με την Eva, η οποία μας αναγνώρισε μόνη της και μας μίλησε... Είναι από εκείνες τις στιγμές τις οποίες πραγματικά δε μπορείς να περιγράψεις τη χαρά που νιώθεις και την ικανοποίηση για την αγάπη αυτή για τα αεροπλάνα... Ποιος ξέρει, ίσως κάπου εκεί που πετάνε, στην κρύα γη του Santiago να μας θυμούνται σαν τους τρελούς αεροπλανόφιλους Έλληνες με το εκρηκτικό ταπεραμέντο... Και τώρα πάω να ξεκουραστώ γιατί το έχω ρίξει πολύ στη φιλοσοφία...
Σχετικά με τη διαμάχη 767-340, νομίζω ότι τείνω προς το 767...Είναι το κάτι άλλο, τώρα τι να λέμε, και το διαπιστώνει κανείς από την πρώτη στιγμή που θα μπεις και δεις αυτή την άνετη καμπίνα...
(πολύ μεγάλο λάθος! Αν τη βλέπατε, θα καταλαβαίνατε γιατί.)
)